– Кудой, Зафодзя? – запытаўся Фольксваген.
– Ну, калі так во, наўздагад, дык, пэўна, сюдой, па прыступках уніз, – адказаў Зафод Біблброкс, уцякаючы па прыступках і паварочваючы направа паміж камп’ютарным стэлажом і сценкаю.
Усе пабеглі за ім.
Раптоўна Зафода Біблброкса спыніў стрэл смерцямёту, які, грымотна прашыўшы паветра ля яго, падсмаліў невялікі кавалак найбліжэйшай сценкі.
Нейкі голас сказаў праз гукальнік:
– Та-ак, Біблброксе. Стой дзе стаіш. Ты на прыцэле.
– Паліцыя! – прасіпеў Зафод Біблброкс і пахіліўся мала не да зямлі.
– Можа, Фольксвагене, зараз павядзеш нас ты?
– Добра, сюдой, – сказаў Фольксваген, і ўсе чацвёра прыпусцілі па праходзе між двума шэрагамі камп’ютарных стэлажоў.
У канцы шэрага з’явілася да зубоў узброеная постаць у скафандры, што размахвала злавесным смерцямётам.
– Мы не хочам страляць у цябе, Біблброксе! – закрычала постаць.
– Дык не страляйце! – крыкнуў у адказ Зафод
Біблброкс і даў нырца ў шырокі зазор паміж дзвюма камп’ютарнымі секцыямі.
Астатнія – за ім.
– Іх двое, – паведаміла Трыліян. – Нас узялі ў абцугі.
Яны ўціснуліся ў кут паміж аграмаднымі камп’ютарнымі вінчэстарамі і сценкаю. Сцішылі дыханне і сталі чакаць.
Знянацку паветра выбухнула грымотамі – то абодва паліцыянты адкрылі па чацвёрцы агонь.
– Гэй, яны смаляць па нас, – сказаў Артур, скурчыўшыся ў тугі камяк. – А мне было падалося, яны сказалі, што страляць не хочуць.
– Ага, і мне таксама падалося, што яны гэтак гаварылі, – пагадзіўся Фольксваген.
У самы разгар страляніны Зафод Біблброкс вытыркнуў адну галаву.
– Гэй, вы! Мне падалося, вы сказалі, што вам не хочацца па нас страляць?
І схаваўся зноў.
Усе сталі чакаць.
Праз імгненне нечы голас адказаў:
– Прафесія паліцыянта – не мёд!
– Што ён сказаў? – са здзіўленнем перапытаў Фольксваген.
– Ён сказаў, што быць паліцыянтам – гэта нялёгкі занятак.
– Ну, дык мы што, вінаватыя?
– Сапраўды, мы тут ні пры чым.
Фольксваген закрычаў:
– Гэй, паслухайце! Праз вашу страляніну ў нас і так турбот па горла, а калі б вы не нагружалі нас у даважак яшчэ сваімі псіхалагічнымі праблемамі, дык, думаю, і нам, і вам было б значна прасцей.
Яшчэ адна паўза, і потым зноў пачуўся гукальнік.
– Паслухайце ўважліва, хлопцы! Мы вам не двухбітавыя паўдуркі з нізкім ілбом, свінячымі вочкамі ды языком, які не ходзіць гладка, о не! Мы разумнічкі, якіх вы б адразу палюбілі, калі б сустрэлі на вуліцы без уніформы. Я не з тых, хто будзе без дай прычыны хадзіць і смаляць па людзях, а потым у нейкіх сумнеўных барах для касмічных бадзяг выхваляцца гэтым, як тое робяць некаторыя не вартыя тут узгадкі паліцыянты! Я з тых, хто ходзіць і страляе ў людзей без дай прычыны, аднак потым колькі гадзін запар шчыра рыдае на плячы ў каханай!
– А я пішу раманы! – далучыўся да тырады паплечніка другі паліцыянт. – На вялікі жаль, іх пакуль што не надрукавалі, і таму я папярэджваю вас па-добраму, што я цяпер злы і жахліва засмучаны!
Вочы Фольксвагена акругліліся.
– Гэта хто такія?
– Ліха іх ведае, – адказаў Зафод Біблброкс. – Калі яны толькі стралялі, дык падабаліся больш.
– Дык вы здадзіцеся ціха-мірна ў палон ці мы вас прадзіравім ушчэнт? – зноўку закрычаў адзін з паліцыянтаў.
– А вам як лепей? – таксама крыкам перапытаў Фольксваген.
Праз якое імгненне паветра і зноў стала падсмажвацца – смерцямётныя чэргі сутыкаліся з камп’ютарным модулем, за якім хавалася чацвёрка.
Неверагодна шчыльная страляніна трывала некалькі секунд.
Нават калі яна спынілася, яшчэ колькі секунд у паветры лунала рэха.
– Вы яшчэ там? – выгукнуў адзін з паліцыянтаў.
– Так.
– Нам зусім не падабаецца нашая праца, – крыкнуў другі паліцыянт.
– Можам сабе ўявіць, – адгукнуўся Фольксваген.
– А цяпер паслухай мяне, Біблброксе, і паслухай уважліва!
– 3 якой такой нагоды? – адгукнуўся Зафод Біблброкс.
– А з такой, што заўсёды прыемна паслухаць цікавага і інтэлігентнага суразмоўцу. Дык вось: або вы дадзіце сябе арыштаваць і трошкі патрываць нашы пабоі, ну, зусім крышачку (мы ж заўзятыя праціўнікі празмернага гвалту), або мы разнясем на друзачкі ўсю гэтую планету і яшчэ пару-тройку іншых планет, якія мы прыкмецілі па дарозе сюды!
– Вы з глузду з’ехалі! – загаласіла Трыліян. – Вы гэтага не зробіце!
– Яшчэ як зробім! – адгукнуўся першы паліцыянт. – Зробім жа? – перапытаў ён другога.
– Як рэпу згрызці! – запэўніў яго другі.
– Але на якое ліха?
– Бо на свеце ёсць рэчы, які ты мусіш выконваць, нават калі ты прасунуты паліцыянт-ліберал, які ў даважак добры і датклівы чалавек, што не цураецца спагады да бліжняга свайго!