Najzabawniejsze, że na Otwartych Mistrzostwach Stanów było mniej komercji i reklam niż na innych zawodach golfowych. Na razie bowiem nikomu nie przehandlowano tej nazwy. Nazwy innych turniejów, opatrzone nazwiskami sponsorów, brzmiały cokolwiek głupio. Komu by się chciało ruszyć tyłek, żeby wygrać turniej Otwarty JC Penney, Otwartego Micheloba, a nawet Trzyrundowy Challenge Wendy’s.
Starszy pan zaprowadził go na parking dla wybranych. Z mercedesami, cadillacami, limuzynami. Wśród nich stał jaguar Wina. Amerykański Związek Golfa umieścił tam niedawno tablicę z napisem PARKING TYLKO DLA CZŁONKÓW.
– Pan jest członkiem klubu Merion – domyślił się Myron, mistrz dedukcji.
Starszy pan odpowiedział ruchem szyi, bliskim skinięciu głową.
– Moja rodzina wywodzi się z czasów, kiedy powstał Merion – odparł z jeszcze wyraźniejszym snobistycznym akcentem. – Tak jak rodzina pańskiego przyjaciela Wina.
Myron spojrzał na niego bacznie.
– Pan zna Wina? – spytał.
Jego rozmówca uśmiechnął się blado i niezobowiązująco wzruszył ramionami.
– Jeszcze mi się pan nie przedstawił.
– Stone Buckwell. – Starszy pan wyciągnął rękę. – Wszyscy mówią mi Bucky.
Myron uścisnął mu dłoń.
– Jestem ojcem Lindy Coldren.
Bucky otworzył błękitnego cadillaca i wsiedli. Włożył kluczyk do stacyjki. Z radia lała się muzyczka, co gorsza syntetyczna wersja Raindrops Keep Falling on My Head. Myron natychmiast otworzył okno, żeby wpuścić trochę powietrza i dużą dawkę normalnego hałasu.
Na terenie klubu mogli parkować tylko jego członkowie, więc nie mieli kłopotów z wydostaniem się z Merion. Na końcu ulicy skręcili w prawo, a potem jeszcze raz w prawo. Bucky na szczęście zgasił radio. Myron cofnął głowę do wnętrza.
– Co pan wie o mojej córce i jej mężu? – spytał Bucky.
– Niewiele.
– Nie jest pan wielbicielem golfa, co?
– Nie przepadam.
– To naprawdę wspaniały sport. Chociaż słowo „sport” nie oddaje golfowi sprawiedliwości.
– Mhm.
– To gra książęca. – Rumiana twarz Stone’a Buckwella rozjaśniła się, w jego w oczach rozbłysła ekstaza, jaką widzi się tylko u ludzi głębokiej wiary, a w ściszonym głosie zabrzmiał nabożny podziw. – Niezrównana. Człowiek toczy samotny pojedynek z polem. Nie ma na kogo zwalić winy. Nie ma kolegów z drużyny. Wyzwisk. Golf to najszlachetniejsza z gier.
– Mhm – mruknął ponownie Myron. – Przepraszam, panie Buckwell, nie chciałbym wyjść na gbura, ale o co właściwie chodzi?
– Proszę mi mówić Bucky.
– Dobrze. Bucky.
Starszy dżentelmen skinął z aprobatą głową.
– Podobno pan i Windsor Lockwood jesteście więcej niż tylko wspólnikami w interesach.
– To znaczy?
– Słyszałem, że znacie się od dawna. Na studiach dzieliliście pokój, zgadza się?
– Dlaczego pyta pan o Wina?
– Wpadłem do klubu go odszukać. Ale sądzę, że tak jest lepiej.
– Jak?
– Że od razu trafiłem na pana. Może kiedy… no cóż, zobaczymy. Nie obiecuję sobie za wiele.
Myron skinął głową.
– Nie wiem, o czym pan mówi.
Bucky skręcił w sąsiadującą z polem golfowym ulicę Golf House Road. Golfiarze to ludzie z wyobraźnią.
Po prawej było pole golfowe, po lewej okazałe rezydencje. Minutę później Bucky wjechał na kolisty podjazd prowadzący do dużego domu, zbudowanego z kamienia zwanego „rzecznym”. Kamień rzeczny był w tych stronach niebywale modnym budulcem, Win nazywał go „brukowcem filadelfijskim”. Budynku z dużym gankiem, zamkniętym z prawej strony, strzegł biały płot, masa tulipanów i dwa klony po bokach chodnika. Cadillac zatrzymał się. Przez chwilę obaj siedzieli bez ruchu.
– A więc o co chodzi, panie Buckwell? – zagadnął Myron.
– Mamy zmartwienie.
– Jakie zmartwienie?
– Wolałbym, żeby wyjaśniła to panu córka. Bucky wyjął kluczyk ze stacyjki i sięgnął do klamki.
– Dlaczego zwróciliście się do mnie? – spytał Myron.
– Powiedziano nam, że pan może pomóc.
– Kto?
Stone Buckwell znowu wprawił szyję w szybszy ruch. Kiedy wreszcie zatrzymał latającą jak na luźnym łożysku głowę, udało mu się spojrzeć Myronowi w oczy.
– Matka Wina.
Myron zesztywniał. Serce zjechało mu nagle w ciemny szyb. Otworzył usta, zamknął je i czekał. Starszy pan wysiadł z samochodu i ruszył do wejścia. Po dziesięciu sekundach Myron podążył za nim.
– Win nie pomoże – powiedział.
Buckwell skinął głową.
– Właśnie dlatego zwróciłem się z tym do pana. Podeszli ceglanym chodnikiem do uchylonych drzwi. Buckwell pchnął je lekko.
– Linda?
Linda Coldren, wysoka brunetka z krótkimi sprężystymi włosami, stała przed telewizorem. Białe szorty i żółta bluzka bez rękawów odsłaniały jej gibkie, wysportowane nogi i ręce o gładkich, długich mięśniach, które uwydatniała opalenizna. Zmarszczki przy oczach i ustach świadczyły, że kobieta ma pod czterdziestkę, ale Myron od razu zrozumiał, dlaczego jest ulubienicą reklamodawców. Była w niej drapieżna kobiecość, piękno płynące nie tyle z subtelności, co siły.
Śledziła transmisję z turnieju. Na telewizorze stały rodzinne zdjęcia w ramkach. Kąt pokoju zajmowały obłożone poduchami duże kanapy ustawione w kształt litery V. Dyskretny wystrój jak na golfistów. Bez trawiastej wykładziny. Bez dołka. Bez golfowych ozdóbek, estetycznie stojących o parę klas niżej od, na przykład oleodruków z psami grającymi w pokera. Bez kubka z kołeczkiem i piłeczką, zwieszającego się z łopat łosia.
Linda Coldren znienacka strzeliła okiem w ich stronę, omijając Myrona i trafiając w ojca.
– Pojechałeś po Jacka – wypaliła.
– Nie skończył rundy – usprawiedliwił się Bucky.
– Zalicza osiemnasty dołek. – Skinęła w stronę telewizora. – Sądziłam, że na niego zaczekasz.
– Przywiozłem za to pana Bolitara.
– Kogo?
– Myron Bolitar – przedstawił się z uśmiechem Myron, robiąc krok do przodu.
Linda Coldren zerknęła na niego i spojrzała na ojca.
– Kto to jest?
– Poleciła mi go Cissy – odparł Bucky.
– Jaka Cissy? – spytał Myron.
– Matka Wina.
– Aha, rzeczywiście.
– Co on tutaj robi? Pozbądź się go.
– Lindo, posłuchaj! Potrzebujemy pomocy.
– Nie od niego.
– Pan i Win mają doświadczenie w takich sprawach.
– Win to psychol – wycedziła.
– O, a więc pani dobrze go zna – wtrącił Myron.
Linda Coldren wreszcie go zauważyła.
– Nie zamieniłam z nim słowa, odkąd skończył osiem lat – odparła, mierząc go piwnymi, głęboko osadzonymi oczami. – Ale nie trzeba skakać do piekła, żeby wiedzieć, że jest tam gorąco.
– Ładne porównanie – pochwalił Myron.
Pokręciła głową i zwróciła się do ojca.
– Powiedziałam wyraźnie: żadnej policji. Spełnimy ich żądania.
– Ale pan nie jest z policji.
– Nie powinieneś mówić nikomu.
– Powiedziałem tylko siostrze – zaprotestował Bucky. – A ona nic nie powie.
Myron znów poczuł, jak sztywnieje.
– Chwileczkę – rzekł do Bucky’ego. – Pańska siostra jest matką Wina?
– Tak.
– Pan jest wujem Wina, a pani jego wujeczną siostrą?
Linda Coldren obrzuciła go takim spojrzeniem, jakby nasikał na podłogę.
– Co za inteligencja – zadrwiła. – Dobrze, że jest pan po naszej stronie.
Świat roi się od kpiarzy.
– Gdyby to nie rozwiało pańskich wątpliwości, mogę wyrysować nasze drzewo genealogiczne.
– Byle w żywych kolorach. Bardzo je lubię. Skrzywiła się i odwróciła do telewizora. Jack Coldren ustawił się do kończącego strzału z odległości trzech i pół metra. Uderzył. Piłeczka zatoczyła łuk i wpadła do dołka. Widownia nagrodziła to brawkami. Gracz wyjął dwoma palcami piłkę i uchylił kapelusza. Na ekranie pojawiła się tablica IBM. Jack prowadził ogromną przewagą dziewięciu punktów.