Mówiąc, jednocześnie kopnęła dotkliwie w piszczel siostrzeńca, który aż dostał czkawki, lecz wnet zrozumiał przesłanie i odwrócił oczy.
- Chyba ciocia ma rację... - westchnął ciężko. - Jednak w tej sytuacji można tylko się wzruszać, ponieważ, zgodnie z tym, co pisze prasa, żona Ferralsa zginie, jeśli porywacze nie dostaną okupu!
- Nie ma się o co bać - podjęła starsza pani. - Co znaczy dwieście tysięcy dolarów dla handlarza bronią? Zapłaci i wszystko wróci do starego porządku... Mino, skoro wyjeżdża pani wieczorem do Wenecji, czy mogłabym panią obarczyć kilkoma listami do moich weneckich przyjaciół?
- Oczywiście, pani markizo. Z największą przyjemnością. A teraz, jeśli zechce mi pani markiza wybaczyć, chciałabym się spakować.
Mina wyszła z jadalni, żegnana spojrzeniem pani de Sommieres, której Aldo nie omieszkał zaatakować, gdy tylko za sekretarką zamknęły się drzwi.
Dlaczego ciocia kopie mnie pod stołem? Nie ukrywam, że cios był niezwykle dotkliwy!
- Nie tylko wielki z ciebie delikacik, ale również godny politowania bęcwał! I do tego gamoniowaty bęcwał!
- Nie rozumiem dlaczego?
- Tak jak mówię: jesteś gamoń! Oto nieszczęśnica, która przez setki kilometrów będzie pilnować klejnotu niebezpiecznego jak laska dynamitu, a ty tymczasem ubolewasz nad losem jakiejś nieznajomej! A nie przyszło ci do tego zakutego łba, że twoja sekretarka kocha się w tobie potajemnie?
Aldo parsknął śmiechem.
- Mina zakochana? Ależ ciocia raczy żartować!
- Ja, żartować? Wierz mi lub nie, lecz jeśli zależy ci na twojej sekretarce, bądź dla niej milszy! Nawet jeśli uparcie nie zauważasz w niej kobiety, jest nią. Mając dwadzieścia dwa lata, ta dziewczyna też ma prawo do marzeń.
- A co, według cioci, miałbym uczynić? Poprosić ją o rękę?
- Ipomyśleć, że uważałam cię za inteligentnego - westchnęła stara dama i dała za wygraną.
* * *
Przez cały dzień nie można było wychylić nosa z domu. Ludzka nawałnica przypuściła szturm na pałac Ferralsa. Czereda dziennikarzy, fotografów i ciekawskich wdarłaby się przez najmniejszy otwór, gdyby nie kordon policji ściśle otaczający posesję. Sąsiedzi również czuli się jak podczas oblężenia.
- Przecież ja dzisiaj wyjeżdżam. Jak się stąd wydostanę? - niepokoiła się Mina.
Musi pani zaufać Lucjanowi, mojemu mechanikowi, aby przebić się przez ciżbę! - powiedziała pani de Sommieres.
- Odwiozę panią - obiecał Aldo. - Chcę mieć pewność, że spokojnie pani pojedzie. Na razie musimy uzbroić się w cierpliwość: ci ludzie nie będą tu sterczeć w dzień i w nocy!
Jednak, znając nieskończoną wytrwałość tłumu wietrzącego aferę kryminalną, a nawet krew, nie był tego do końca pewny. I rzeczywiście, do zmroku nikt nie opuścił ani na krok upatrzonej pozycji.
Wieczorem przyszedł portier z wiadomością, że sir Eryk Ferrals prosi księcia Morosiniego do telefonu. Aldo wybiegł z salonu bez zastanowienia i już po chwili usłyszał w słuchawce charakterystyczny głos:
- Bogu niech będą dzięki, że pana zastałem. Obawiałem się, że już pan wyjechał z Paryża.
- Miałem jeszcze kilka spraw do załatwienia. O co chodzi?
- Potrzebuję pana. Czy mógłby pan przyjść do mnie około ósmej?
- Niestety nie. O tej porze odprowadzam znajomą na dworzec.
- No to później! Kiedy panu odpowiada, tylko, na Boga, niech pan przyjdzie!
To sprawa życia i śmierci!
- Przyjdę wpół do jedenastej. Niech pan uprzedzi ochronę.
- Będę na pana czekać.
* * *
I rzeczywiście, czekano na niego. Jego nazwisko pozwoliło mu przedrzeć się przez kordon policji, a na podjeździe czekał na niego kamerdyner i sekretarz, którego kiedyś już spotkał. Być może ubyło już trochę ciekawskich, lecz ci, którzy pozostali na swoich stanowiskach, przygotowywali się na spędzenie tu nocy.
Oczywiście pojawienie się tego postawnego i eleganckiego mężczyzny wzbudziło zainteresowanie. Jego przejście powitały szepty, a dwóch dziennikarzy próbowało przeprowadzić z nim wywiad, lecz książę wywinął się z tego z uśmiechem pełnym kurtuazji.
Sir Eryk czekał na niego w gabinecie. Handlarz broni, blady i rozdygotany, maszerował po wielkim pomieszczeniu, rozrzucając na wpół wypalone papierosy gdzie popadło i nie troszcząc się o wspaniały turkmeński dywan. Na widok Morosiniego przystanął.
- Z porannych gazet dowiedziałem się, jakie nieszczęście pana spotkało, sir Eryku - rozpoczął gość, lecz ten przerwał mu gwałtownie:
- Niech pan nie używa tego słowa! Pragnę wierzyć, że nie chodzi o rzecz nieodwracalną! Dziękuję, że pan przyszedł.
- Powiedział pan, że mnie potrzebuje. Przyznam, że nie rozumiem. Co mógłbym dla pana zrobić?
Sir Eryk wskazał gościowi fotel, lecz sam nie usiadł, a Aldo miał wrażenie, jakby spojrzenie gospodarza ważyło tonę.
- Wymagania porywaczy mojej żony, o których dowiedziałem się tej nocy, czynią z pana najważniejszą osobę w tej grze... śmiertelnej grze, którą rozpoczęli tamtego wieczoru, porywając lady Anielkę z mojego domu, prawie na moich oczach.
- Ja, jak to możliwe?
- Nie wiem, lecz to prawda. Muszę spełnić ich żądania.
- Chciałbym, żeby mi pan wyjaśnił kilka spraw, zanim powie pan o roli, jaką dla mnie wyznaczył.
- Proszę pytać.
- Jeśli w tym, co przeczytałem, jest choć trochę prawdy, lady Ferrals zniknęła już wtedy, kiedy pan nas zawiadomił, że jest bardzo cierpiąca.
- W istocie. Kiedy po nią poszedłem, aby ją zabrać na pokaz ogni sztucznych, nie było jej w pokoju. Zastałem tam tylko ogłuszoną, związaną Wandę i list napisany po angielsku drukowanymi literami oznajmiający fakt porwania i nakazujący mi milczenie. Zakazano mi zawiadamiać policji pod groźbą zabicia żony. Na koniec napisali, że zostanę poinformowany później, jakie stawiają warunki w zamian za powrót żony... nietkniętej. Poza tym miałem następnego dnia wrócić do Paryża.
- Stąd opowiastka o chorobie i wezwanie karetki? -Właśnie. Samochód zabrał jedynie kukłę przygotowaną przez Wandę.
- A czy ona nie powiedziała panu, kto ją tak potraktował? Nic nie widziała, nie słyszała?
- Nic! Otrzymała niespodziewanie cios w głowę i straciła przytomność.
- Skąd w takim razie ta afera rozpętana przez poranne gazety?
- Sam chciałbym wiedzieć. Niech pan mi wierzy, że nie maczałem w tym palców.
- A może ktoś z pańskiego otoczenia?
- Mam całkowite zaufanie do tych, którzy pomogli mi odegrać tę żałosną komedię. Zresztą - dodał sir Eryk z uśmiechem gorzkiej pogardy - zajmują u mnie stanowiska, których nigdzie indziej by nie znaleźli, ponieważ nigdy bym do tego nie dopuścił.
Eryk wyraźnie wycedził ostatnie sylaby, podkreślając brzmiącą w nich groźbę. Morosini wyciągnął z etui papierosa i zapalił go, z oczami utkwionymi w przestrzeń.
- A zatem - westchnął, wypuszczając pierwsze kłęby dymu -jaki jest powód mojej obecności w tym domu dzisiejszego wieczoru?
Ferrals odwrócił się w stronę okna otwartego na park plecami do Morosiniego.
- Ależ, to proste! Okup trzeba zapłacić pojutrze wieczorem i to pan ma go dostarczyć!
Zapadła cisza. Aldo nie wiedział, czy go słuch nie myli, i kazał Erykowi powtórzyć.
- Przepraszam, ale nie wierzę własnym uszom. Czy naprawdę pan powiedział, że to ja mam dostarczyć okup?
- Tak, to prawda! - odparł sir Eryk, nie odwracając się. -Ale... dlaczego ja?