Элди аралап чет жерден,
Этин жейимби чочконун».
Анан тапты бир амал
«Неберем бар жараган.
Ага комуз үйрөтөйүн,
Аны таптап көрөйүн.
Чоң комузчу болот ал
Эл ишине жараган.
Калбай деле калат го
Кайгылуу менде бир арман.
Бат эле илет күү баянын,
Менден дагы кыйын чертет.
Балам болот комузчу,
Бактыма тобоо каниет».
«Комузчу болот уулубуз».
Бегимат байке жылмаят.
«Элге болот белгилүү»,
Жетине албай делпилдеп,
Жеңем кургур кубанат.
Акун ата, Азык эне чоңойткон
Шаадат анда жаш бала.
Эрке талтаң ээ бербес,
Эпке келбейт башкага.
Аябай кыйнап ата-энесин,
«Айды алып келгин»-дейт.
Айды алып бере албай,
Азык эне кайгы жейт.
«Уулум болсун белгилүү,
Комузчу кылып салайын.
Не бир сонун күүлөрдү,
Небереме калтырайын.
Өзүм өлсөм мейли эми,
Өлүм деген бир келет.
Берилип чертүүчү күүлөрдү,
Берекем уулум жеткирет».
Анан ата берилип,
Шашпай комуз камдады.
Керки менен оё чаап,
Өрүк комуз жазады.
«Көз тийбесин уулума»,
Мойнуна тумар тактырды.
Башына калпак кийгизип,
Даярдап жатты баланы.
Небересин чынында
Комузчу кылып жасамак.
Каадалуу сонун күүлөрүн,
Калың журтка калтырмак.
Азык эне ойлонот:
«Комузчу болсун бу балам.
Эң бир сонун болот эле,
Элге даңкы таанылган.
Баламы Фрунзеге алып кетет,
Телефизордо отуруп комуз чертет.
Атагы бүт элге тарап кетет».
Азык энеме болочоктор элестейт.
Жеңекем улам сүйүнөт,
Жакшы бала төрөпмүн.
Бегимат байкем жылмаят:
«Бизге келет бакыт күн».
Кээ биринде жаш бала,
Такыр комуз кармабай.
Эркелетип баланы,
Эне-атасы сыйламай.
Куурдак куурат балага
«-Ме, уулум жей койгун.
Курсагыңды тойгузуп,
Анан комуз ойногун».
Майга көөлөп талкан салып,
Табакты коёт алдына.
«Күүлөрүңдүн кайрыгын,
Черте бергин садага».
Бала комуз черте албай,
Ал ойлонот башканы.
Пейпайда болуп ата-эне,
Ушунчалык чарчады.
Ал баланын көңүлү,
Алдында турган табакта.
Ал табакка салынган
Аппак таттуу каймакта.
Ата-энеси убара,
Улам батып азапка.
Бул окуя болгон экен,
Тээ береги бир чакта.
Андан бери токтоно албай,
Жердин шары айланат.
Кылым ары узоодо,
Кыш жайды кууп барат.
Айлар жылып токтобой,
Апыл-тапыл узамай.
Акун ата өтүптүр,
Эч изин такыр калтырбай.
Мага айтып берген эле
Бул баянды Шакеним.
Кээ бир нерсе унутулбайт,
Өтүшү менен мезгилдин.
Эске салып кайрадан.
А мен аны ырга салдым.
Аз да болсо туугандарды,
Жылмайтканга жарадым.
А баягы жаш бала,
Комузчу болбой калса да.
Элине сиңп эмгеги,
Шаадат иним эчак алган,
Бир катар сыйлыктарды.
Айтсак алар арбын кеп,
Арбып барат даңазасы.
Төш белгисин эчак алып,
Педагог болгон таланттуу.
Башкалардай арамза эмес,
Адам да ал ынсаптуу.
Ар дайыма таза жүрөт,
Куудуң –шуудуң көрбөдүм.
Ак эмгек менен чоңойтту,
Ата болуп үй –бүлөсүн.
Мугалим болуп иштеди.
Тарбиялап көп балдарды,
Кызматына элдин жарады.
Акун ата, Азык эненин,
Ак үмүтүн актады.
Азыр эли Шаадат менен
Баардык журту сыймыктанат.
Өсүп-өнүп балдары
Өркөнү гүлдөп баратат.
Мындай жакшы жигитке,
Ак эдилден чоң урмат?
*********
Өмүр деген бир келет,
Экинчи кайра жаралбайм.
Балалык өткөн жерлерге,
Балким кайра бара албайм…
Мен барбай калсам да,
Туулган жерим бар болсун.
Туугандарым шай жашап,
Турагыма бакыт консун.
Мен көргөндүн баардыгы,
Аман-эсен жашасын.
Кыш өтүп жазга айлансын,
Жергемде жаз жайнасын.
***
КЛАССТАШТАРЫМА
Мезгил агып шарын жээкке ургулаар
Кагылайын бирге окуган курбулар!
Элесимен такыр кетпей эстетип,
Элеңдеген бала бойдон калдыңар!
Өткөн күндөр закымдап
Көз алдыма тартылат.
Мектепте өткөн чагымы,
Мезгилим мага кайырат.
Жылгадагы жылкыладай,
Жыбыратып айдап келет.
Көрүнүштөр, өткөндөр,
Көз алдыма кайрык себет.
Эрбең-сербең чабандес,
Эң сонун кат апкелди.
«Эсте жаз-деп, өткөндү»
Эжейлерден кат келди.
Ал кезек артта калды,
Алыстап улам карааны.
«Аныктап жаз-деп,-өткөндү»,
Агайлардан кат келди.
Теминип учкан ыйык куш,
Тектирди конуп жердеди.