Велічны і несупынны гэты дзіўны кругаварот: калі-небудзь у Сцяпана Аліфера скончыцца запас бярозавага квасу, апусцее жытнёвае поле, прыйдзе журботная восень, а потым з маразамі і завеямі нахопіцца зіма, і, хоць у Тафілі дроў, як заўсёды, будзе нестач, спілаваць бярозу яна не адважыцца. Сусед не дараваў бы такога глупства, ды нягеглае дрэва, здаецца, патрэбнае і самой Тафілі. Доўгімі зімовымі начамі, калі ў хаце стаіць нудная, вусцішная цішыня, бяроза за сцяной шуміць пяшчотна і супакойліва, а напрадвесні, чуючы блізкае цяпло, бярозу аблепліваюць чароды крыклівых варон, і гэта таксама немалое суцяшэнне адзінокай душы.
Тафіля нездарма трывожыцца, каб і сяголетняй вясной усё было так, як і ў мінулыя вёсны. Вось ужо і зямля выслабанілася з-пад снегу, вось ужо і валуны абапал вуліцы аблашчаны цёплым сонцам, але Сцяпан Аліфер чамусьці не рупіцца заявіць сваё права на крывабокую бярозу. Апошнім часам Тафіля кволілася, кепска сябе пачувала, нават паляжала ў ложку і таму позна даведалася, што знайшлася малодшая Аліферава дачка Стэфа, якую яшчэ за першымі Саветамі вывезлі ў Казахшчыну, да людзей з раскосымі вачыма. З вялікай радасці сусед, кажуць, напіўся, пабіў у Маркі гаршкі, і зразумела, як пры такім узрушэннні чалавеку думаць пра нейкі бярозавы сок, калі праз дзесяць гадоў маўчання родная дачка азвалася весткай з суседняй Польшчы.
Першы ліст, самы радасны і самы неспадзяваны, прыйшоў ад Стэфы на згоне зімы, калі адшумелі белыя завеі і ў ваколіцах вёскі ачмурэла запахлі маладыя вербы, а ў хлявах вечных гаротніц Фядоры Чыркун, Тадоркі Дрозд і Луцэі Падгайскай ад нястачы харчу нема зараўлі галодныя каровы. Несусветна прыгожы замежны канверт, з усіх бакоў залеплены квяцістымі маркамі, Сцяпану Аліферу прынесла Альжбета, яго старэйшая дачка, бо яна робіць паштальёнкай і кожны дзень звідна бегае ў Кругавічы на пошту. Пісьмо, яшчэ не ведаючы, што ў ім, беражна разарвалі, прачыталі сямейным гуртам, і тады расчулены да слёз гаспадар хаты патупаў у камору шукаць аплеценую вербалозам шкляную бутлю. Пакуль ён утаймоўваў сваю шалёную радасць, Марка паспела аббегчы блізкіх і далёкіх суседзяў з нечуванай і дужа ўражлівай навіной.
Малое Сяло колькі дзён было ўзрушана да крайнасці: не можа адшукацца чалавек, якога няма, якога даўно пахавалі і пачалі нават забываць. Але Стэфа Невяроўская сапраўды не прапала, азвалася з невядомай далечы, і аб гэтым шчаслівым уваскрэсенні пераканаўча сведчыў ліст, напісаны яе рукой. Замежны канверт, схаваны на самым пашаноўным у хаце месцы - за абразом святой Багамаці, здаецца, выпраменьваў такое цяпло, што Марка, адразу памаладзелая, можа, на сто гадоў, даравала свайму старому яго буйны хмель, чысценька падмяла аскалёпкі разбітага гаршка і пачала цярпліва чакаць новай аказіі з далёкай Польшчы.
У той самы час, калі адбываліся неверагодныя падзеі, Тафіля з кашлем і потам кволілася ў ложку, вестка пра Стэфу Невяроўскую яе зусім не расхвалявала, і таму, як толькі крыху ачуняла, кабета высунулася на цёплы панадворак, збянтэжаная зацяжным маўчаннем ненавіснага і сварлівага, як баба, Сцяпана Аліфера. Увачавідкі зблажэлая пасля хваробы, яна ўбачыла за сцяной хаты распушаную бярозу, гатовую вось-вось аддаць салодкі сок каму папала, потым зірнула на пусты зіхоткі валун каля старога калодзежа і з вялікім жалем зразумела, што ў наравістага суседа знайшлася, мусіць, важкая прычына не лезці ў спрэчку за нікчэмнае крывабокае дрэва. Ды вунь жа ён і сам, насуплены, грозны: выйшаў з хаты, пыхнуў дымком з люлькі і, бразгаючы вядром, прыпусціў да калодзежа па ваду.
- Сцяпанка, стой, пачакай! Хіба ты сяголета не будзеш спускаць соку з бярэзіны? Самы час: і зямля пучыцца, і цяплынь, як на Юр'я.
- На Юр'я хапае дур'я! Адчапіся ты, кабетка, са сваім сокам. Мая Стэфка знайшлася - мо чула?
- Чула! Чула! Ажно дзіўна, як яна з дзецьмі ацалела ў той калатнечы?
- Жабракавала, лупайкі картапляныя варыла. Людзі ў Казахшчыне, куды Стэфку саслалі, дарма што чорныя і скуластыя, але абыходлівыя, памяркоўныя - не далі прапасці.
- Радасць табе, Сцяпанка, вялікая. Канечне! Тут ужо, як той казаў, не грэх і напіцца ды Марчыны гарнушкі патаўчы.
- Якія гарнушкі! Аднаго і зачапіў нячайна. Гэта ў цябе, галетніца, пахвастаць нямашка чаго, бо нішчымную вару і тую з чарапкоў ясі.
- Ты ў мяне быў? Ты бачыў, што я з гліняных чарапкоў ем? Ды ў мяне ж усяго-ўсягенькага хапае, ажно кублы трашчаць. Як на тое пайшло, дык і бяроза каля хаты не твая, а мая.
- Ой, баба! Ой, злыдня! Не брашы пры дарозе ды мне сонца не застуй.