Праўда, усярэдзіне новыя гаспадары маёнтка ўсё перарабілі на свой лад: на другім паверсе цяпер бібліятэка і сталоўка для трактарыстаў, на першым жывуць бухгалтарка Шуцянка, кладаўшчыца Сяргеева і процьма іншых эмтээсаўскіх службоўцаў. Крама ж абсталявана з тыльнага боку, у прасторнай прыбудоўцы, дзе калісьці абівалася рознамасцёвая панская чэлядзь - усялякія там кухцікі, конюхі, служанкі, а фасадам дом павернуты да прадаўгаватай сажалкі, у якой Абуховіч гадаваў тлустых карасёў, карпаў, ракаў і дзе напрыканцы лета Аляксей Хамутовіч, ратуючы Ядзюню, знячэўку забіў чорнага ляснога бабра. Увесь пляц вакол колішніх харомаў запаскуджаны абрыўкамі газет, недакуркамі, іржавымі бляшанкамі, паламанымі крамнымі скрынкамі, а там, дзе раней былі клумбы і кветнікі, валяецца ўчарнелы ад дажджоў бульбоўнік: напэўна, нехта з агаладалых эмтээсаўскіх, тая ж Шуцянка альбо Сяргеева, садзіць бульбу якраз на тым месцы, дзе спрадвек раслі нарцысы і ружы, астры і вяргіні.
- Якая дзіч, якое запусценне! - уздыхнула горка Фядора Чыркун і, думаючы нешта сваё, павярнулася ў іншы бок.
Проста перад высокім дашчаным ганкам панскага дома бярэ пачатак шырокая пясчаная дарожка, мінае густыя зараснікі бэзу і акацыі, далей бяжыць па насыпной дамбе з бетоннымі кадаўбамі для сцёку лішкаў вады з сажалкі і за дамбай, вільнуўшы крыху ўлева, узбіраецца на даволі крутую Маліцкую гару. Працягнуўшыся ўздоўж альховай канавы да самага лесу, з глыбокім кар'ерам, дзе бралі гравій, Маліцкая гара славутая ўжо тым, што на макаўцы ў яе стаіць асілак дуб: тры абхваты ў камлі, разложысты і такі высачэзны - зірнеш, дык шапка валіцца. Акурат насупраць непахіснага палескага волата, цераз дарожку, у пахілай, старэнькай хатцы жыве інвалід адначасова і вайны, і працы Серж Маліцкі. Сярод землякоў ён стаў знакаміты тым, што два гады таму назад райсабес прыслаў яму новенькую мотакаляску на трох колах, з нікеляваным матацыклетным рулём. Паглядзець на тое дзіва збегліся траха не ўсе Кругавічы, але хутка не хто іншы, а сам Маліцкі слушна заўважыў, што ездзіць на мотакалясцы ён не зможа, бо мае ў вачах не больш як адзін працэнт зроку. Трохколавую тачку чамусьці ўлады не адабралі, аднак і прадаць яе альбо перадаць якому бедаку таксама не дазволілі - без належнага догляду, пад дажджом і снегам райсабесаўскі цуд тэхнікі за дзве зімы заржавеў, згніў дарэшты.
І яшчэ ў Маліцкай гары ёсць адна, бадай, самая вартая ўвагі славутасць. На яе супрацьлеглым баку, нябачным з боку маёнтка, пасля вайны паставіла дом эмтээсаўская крамшчыца Лізавета Каятанаўна, дзе і жыве цяпер з двума малалетнімі сынамі і цыбатым, гарбаносым і дужа нервовым мужам Адасем. Наперакор багатаму чалавечаму вопыту, калі заікі звычайна спатыкаюцца на літарах «л», «р», «ш», Адась зусім не можа вымавіць літару «н» - гэтыя дзве палачкі з перакладзінкай для яго наогул не існуюць. Вялікай бяды тут, канечне, няма, але кепска ўжо тое, што над Адасем з яго шапялявым языком смяюцца нават смаркатыя падшыванцы. Ідучы ў школу, яны знарок прастуюць цераз Адасевы соткі, а раззлаваны гаспадар, убачыўшы такое нахабства, выбягае з хаты, хапае ў рукі дубец і крычыць на ўвесь панадворак: «Ау-ка, азад!», што на зразумелай чалавечай мове азначае: «Ану-ка, назад!» Нахабнікам гэтае смешнае «Ау-ка» якраз і трэба: яны разлятаюцца ў бакі, як вераб'і, топчучы картоплю, і рогат вакол стаіць, рогат!
Вось якая яна незвычайная, Маліцкая гара, - з асілкам дубам, з невідушчым Маліцкім, з шапялявым Адасем. Але асабліва вялікі кошт славутая гара набывае тады, калі, пасядзеўшы гадзінку ў цяпле і пасёрбаўшы нейкага гарачага варыва, зверху ўніз спускаецца сытая і пухнатая крамшчыца Лізавета Каятанаўна. За кожным яе крокам, за кожным яе рухам знізу сочаць сотні пільных і неспакойных вачэй, аднак часцей за ўсё, баючыся галодных галюцынацый і міражоў, людзі сваім пабляклым вачам не давяраюць і за рог панскага дома, адкуль Маліцкая гара бачыцца намнога лепш, пасылаюць на праверку шустрых, непаседлівых хлапчукоў.