На сцэне гэтага фантасмагарычнага тэатра дзейнымі асобамі бываюць і людзі, і жывёлы, і агідныя насякомыя, а дэкарацыі самыя неверагодныя і супярэчлівыя: царскія палацы і сялянскія развалюхі, лясная неруш і палавея жыта за вёскай, гіблае балота і мядункавая аселіца наўсцяж маласельскай канавы. У снах дзівосна спалучаюцца свет рэальны і казачны, дзень учарашні і заўтрашні, сны часам паўтараюцца па некалькі разоў за ноч, адны помняцца доўга, іншыя адразу ж забываюцца, як толькі Ядзюня прачнецца. Пасля чараўніча-загадкавых спектакляў, што мроіліся ў галаве аж давідна, яна сядзіць на пасцелі, разгубленая, пакорлівая лёсу, спрасонку ніяк не могучы ўцяміць, што ж з ёю адбывалася на самай справе ў гэтую цёплую летнюю ноч.
- Мама, чуеш, мама, ты дома? - залазячы ў сукенку, кліча Ядзюня. - Ведаеш, што я сёння прысніла?
- Скуль мне ведаць? - высоўвае з дзвярэй кухні распатланую галаву Фядора Чыркун. - Сама прысніла, сама і разгадвай.
- Паслухай, мама. Быццам лячу я над полем, лячу і лячу, а поле шырокае, бяскрайняе.
- Поле - доля, лятаць - у дарогу збіраць, поле шырокае - дарога далёкая. Чакай, чакай, дачушка, а ў якую ж такую дарогу ты збіраешся?
- Ды нікуды я не збіраюся. Проста гэта сон.
- Цьфу ты! І праўда сон, - бянтэжыцца маці і на поўным сур'ёзе пытаецца: - А вада табе, цурка, часам не прыснілася?
- Не-а, не прыснілася.
- Ну і добра, што не прыснілася. Вада - гэта бяда.
Тлумач даччыных сноў з Фядоры Чыркун увогуле нікудышны, усе яе разгадкі часцей недакладныя і малапраўдзівыя, бо далей рыфмавання паасобных слоў яна не ідзе: вада - бяда, лён - праклён, ручай - адчай, палатно - малатно, калі ж трапіцца сон, які ніяк не лезе ў мілагучны, пявучы склад, тут бедная прадказальніца губляе дар мовы, робіцца зусім бездапаможнай. Але, на шчасце, дзявочыя мроі і летуценні, нават самыя неверагодныя і фантастычныя, не застаюцца без разгадкі, без больш-менш праўдападобнага тлумачэння, пасля якога ў Ядзюні прападаюць усе прычыны засмучацца і бедаваць. У Кругавічах, акурат у трохкутніку паміж МТС, царквою і цагельняй, на ўзбярэжку абрывістага і забалочанага поплаву, што цягнецца аж да Кудахі, пад высокай бярозай жыве ўсім знаёмая вяшчунка, па-сапраўднаму таленавітая прадказальніца сноў цётка Прузына, а па-вулічнаму дык яшчэ цікавей - партызанка Зазуля. Невядома, што яна рабіла там, у атрадзе, але з лесу Зазуля вярнулася трошкі як бы ашаломленая, з недарэчнымі, а часам і незразумелымі паводзінамі: пэцкае, як сямнастка, губы і шчокі бурачным сокам, бровы мажа чымсьці чорным, напэўна, сажай, і кожны дзень бегае на пошту па сваю жабрацкую партызанскую пенсію, бо іншага даходу на пражытак не мае.
Нічога кепскага, зрэшты, людзям яна не робіць, хаця іншы раз галёкае і брыдка лаецца на ўсю вёску. Занядбаная і забытая ўладамі і былымі саслужыўцамі прафесіянальная прадказальніца сноў жыве ў маленькай, цеснай хатцы, падпёртай з трох бакоў бярвеннямі, каб у буру не кульнулася з абрыву, і калі ў гэтай струхлелай ведзьмінай хатцы чаго і не хапае, дык іменна курыных ножак. Беднасць, галеча, запусценне звонку, ды і ўсярэдзіне не лепш: клышаногі стол, два раскірэчаныя зэдлікі, драўляны ложак з дзіравым радном і мноствам клапіных кропак на білах. Ядзюня гэта ведае, пэўна, таму што, як толькі прысніцца нешта пікантнае, таямнічае альбо дужа трывожнае, яна, бегучы раніцай на цагельню, неўпрыкмет вылучыцца з дзявочай грамады і без стуку ўляціць у заўсёды незачыненую хату знакамітай вяшчункі.
- Гэта ты, Ядзюнька? - вылазіць з берлагу, адкінуўшы радно, заспаная, расхрыстаная Зазуля. - Ну, заходзь, заходзь. Во табе зэдлік. Сядай, дзеўка, і расказвай, што ж табе сёння прыснілася?
- Цётка Прузына, мусіць, нічога цікавага ў тым сне няма, - хвалюецца Ядзюня, цярэбячы пальцамі ражкі хустачкі, у якую завязаны полудзень. - Жыта я жала. Серп востры-востры, а жыта густое, рослае, як чарот.
- Як жа нічога цікавага? Радуйся, дзеўка. Закахалася ты па самыя вушы. Густое, рослае жыта - гэта любоў, каханне, а востры серп кажа, што каханне гарачае, вялікае.