– Nie da się ukryć. Zaciągnęła się głęboko.
– Co chcesz wiedzieć? – spytała.
– Czy ty i Adam mieliście romans?
– Tak – odparła, patrząc mu prosto w oczy. – Cztery lata temu. Przez tydzień.
– Adam miał dużo romansów?
– Skąd mogę wiedzieć. Kilka. Dlaczego pytasz?
– Próbuję połączyć kilka faktów.
– W związku z jego śmiercią?
– Tak.
Zdjęła okulary.
– A co życie miłosne Adama ma z tym wspólnego?
– Prawdopodobnie nic. Jak się zachowywał podczas dwóch ostatnich miesięcy?
– Trochę dziwnie – odparła bez wahania.
– To znaczy? Chwilę się zastanawiała.
– Przestał mnie dopuszczać do poważnych przypadków. Zajmował się nimi sam.
– I to było niezwykłe?
– Niebywałe. Nad takimi sprawami zawsze pracowaliśmy razem.
– A te przypadki… Chodziło o dziewczyny zabite w lesie?
Wpatrzyła się w niego.
– Od kogo się dowiedziałeś?
– Domyśliłem się.
– Niesamowite.
– Powiedziałaś o „poważnych przypadkach”. Czytam gazety. A gazety piszą tylko o takich.
Nie uwierzyła mu, ale nie drążyła tematu.
– A inne symptomy? – spytał.
Znów się zaciągnęła.
– Był bardzo rozkojarzony. Mówiłeś do niego, kiwał głową, ale cię nie słuchał.
– Jeszcze coś?
Zgasiła mocno niedopalonego papierosa i zapaliła następnego.
– To nowa metoda na rzucenie palenia – wyjaśniła. – Wypalam tyle samo papierosów, ale z każdym dniem mniej się zaciągam. Stopniowo się ograniczam aż do skutku. W tym tempie zajmie mi to najwyżej dwanaście lat.
– Powodzenia.
– Dziękuję.
– Co poza tym? Wydmuchała dym.
– Jeśli chodzi o tę ostatnią dziewczynę znalezioną w lesie, Adam zlecał dużo dziwnych badań.
– Jak to dziwnych?
– Zbytecznych. Moim zdaniem.
– Nie zidentyfikowaliście zwłok, prawda?
– Tak.
– Może zamawiał te badania, żeby ustalić jej tożsamość.
– Może. Tyle że zlecał je oddzielnie. Czekał na wyniki jednego badania i zamawiał następne. Pomiary antropologiczne, kształtu i rozmiarów kości czaszki, miednicy, stanu skostnienia, szwów czaszkowych.
– Mówi ci to coś?
Wzruszyła ramionami.
– Nic mi to nie mówi. To przykład tego, co nazywam dziwnym zachowaniem. Ten przypadek od początku był osobliwy. Sprawca rozbił dziewczynie czaszkę, ale nie to ją zabiło. On pochował ją w tym lesie żywcem. Zginęła, próbując się wygrzebać.
Zamilkła.
– W co była ubrana?
Sally lekko zesztywniała.
– Co się dzieje, Myron? – spytała, nachylając się w jego stronę.
– Nic. A dlaczego pytasz?
– Wiesz dlaczego.
– Ubranie tej zabitej znikło?
– Tak.
Serce opadło mu nagle do żołądka, niczym spadochroniarz z rozprutym spadochronem.
– Cholera!
– O co chodzi?
– Sally, wykonasz dla mnie badanie?
44
Siedzibą prywatnego detektywa, Briana Sanforda, okazał się bar go-go, oddalony dogodnie o przecznicę od kasyna Merva Griffina. W Atlantic City tak już było. Wielkie hotele strzelały w górę jak nieskazitelne piękne kwiaty, obojętne wobec obrastającego je szkaradnego zielska biedy i lichoty. Ale te kwiaty nie upiększały otoczenia, jak zapewniali właściciele kasyn. Przeciwnie, zielsko tym mocniej biło w oczy szpetotą.
Lokal go-go o nazwie Szparka Myszka prezentował się zgodnie z oczekiwaniami. W neonie mrugającym na zewnątrz brakowało liter, a tonący w przyćmionym świetle bar kontrastował z jaskrawo oświetloną sceną, na której pląsały na zmianę znudzone, przeważnie mało urodziwe kobiety z nadmiarem wałków tłuszczu, implantów i opryszczki.
Myron popełnił gruby błąd, wchodząc do pomieszczenia z grubsza przypominającego toaletę. Sedesy były zapchane kostkami lodu, chyba zastępującymi spłuczki, a brak drzwiczek w kabinach wcale nie przeszkadzał klientom w załatwianiu się. Jeden z przykucniętych uśmiechnął się do Myrona i pomachał mu ręką.
Myron postanowił wstrzymać się z potrzebą.
– Jak się dostać do biura Briana Sanforda? – zawołał do barmana.
– Co podać? Michelob, Bud, Bud Light, Coors?
– Chcę tylko dowiedzieć się…
– Michelob, Bud, Bud Light, Coors?
Myron wyjął pięć dolarów. Barman schował je do kieszeni.
– Drzwi za barem – powiedział. – Schodami na pierwsze piętro.
Nie zaczekał na podziękowania. Oto kapitalizm.
Do Myrona podeszła tancerka, która miała przerwę, i uśmiechnęła się, odsłaniając zęby – każdy wykrzywiony w inną stronę. Arcydzieło obłąkanego ortodonty?
– Cześć – powiedziała.
– Cześć.
– Ładny jesteś.
– Jestem goły.
Odwróciła się na pięcie. I po romansie.
Schody nie skrzypiały. Trzeszczały. Myron cały czas bał się, że runą. Na piętrze były tylko jedne drzwi. Otwarte. Zapukał w ścianę. Zajrzał.
– Halo! – zawołał.
Do drzwi podszedł mężczyzna, jak nic Brian Sanford. Cały w uśmiechach. W beżowym garniturku, prasowanym po raz ostatni za czasów inwazji w Zatoce Świń.
– To pan zostawił wiadomość na sekretarce? – spytał.
– Tak.
Biuro Sanforda było minikasynem. Zamiast biurka stał stół do ruletki. W kącie jednoręki bandyta. Gdzie okiem sięgnąć, leżały talie kart, a na podłodze walały się pamiątkowe kości do gry, takie z wydrążonymi dziurami, programy wyścigów konnych i karty do gry w keno.
– Brian Sanford – przedstawił się gospodarz, wyciągając rękę. – Wszyscy mówią mi Blackjack. Wie pan, komu zawdzięczam przezwisko?
Myron potrząsnął głową.
– Frankiemu. Tak nazywam Franka Sinatrę. Nie Frank. Frankie.
Zamilkł.
– Dobre – rzekł Myron.
– Któregoś wieczoru Frankie i ja gramy w Sands, a mnie karta wali jak cholera. Wtem Frankie odwraca się w moją stronę i mówi: „Kurde, spójrzcie na tego Blackjacka. Nie przegrywa”. „Hej, Blackjack!” – woła do mnie ni z tego, ni z owego. Ksywka się przyjęła. I teraz wszyscy mówią mi Blackjack. Dzięki Frankiemu.
– Piękna sprawa.
– Tak to jest. Więc czym mogę służyć, panie…
– Olsen. Merlin Olsen.
Blackjack uśmiechnął się domyślnie.
– Czemu nie, gram w każde klocki. Pan spocznie, panie Olsen.
Myron usiadł.
– Ale zanim zaczniemy, mistrzu, muszę z góry o czymś uprzedzić – rzekł Sanford, obracając w dłoni kości do gry niczym chińskie kulki, które ponoć poprawiają krążenie.