Wokół dobrze oświetlonego basenu, nad którym odbywało się przyjęcie, snuło się dość ospale około trzydziestu osób. Myron miał na sobie granatową marynarkę, prążkowaną koszulę z kołnierzykiem na guziczki, kwiecisty krawat i mokasyny od J. Murphy’ego. Bolitar elegant. Win byłby z niego dumny. Niemniej w porównaniu z innymi koszykarzami prezentował się raczej skromnie. Trzeba stwierdzić, ryzykując posądzenie o rasizm, że czarni gracze – w drużynie Smoków grało obecnie tylko dwóch białych – wiedzieli, jak ubierać się z fasonem. Wprawdzie nie w jego stylu (jeśli miał jakiś styl), ale z fasonem na pewno. Wyglądali jak grupa modeli szykujących się do wyjścia na wybieg pokazu mody w Mediolanie. Idealnie skrojone garnitury. Jedwabne koszule zapięte pod szyją. Bez krawatów. Buty lśniące jak lustra.
T.C. spoczywał na szezlongu przy płytszym końcu basenu. Otaczająca go grupa białych o wyglądzie studentów college’u reagowała śmiechem na każde jego słowo. Myron dostrzegł też Audrey. Strasznie się wystroiła – do swojego powszedniego dziennikarskiego uniformu dodała na tę okazję perły. Nim zdążył dołączyć do towarzystwa, podeszła do niego kobieta około czterdziestki.
– Witam – powiedziała.
– Cześć.
Riposta godna mistrza słowa.
– Myron Bolitar, prawda? Jestem Maggie Mason – przedstawiła się.
– Cześć, Maggie. Uścisnęli sobie dłonie.
Miała silny chwyt, miły uśmiech. Ubrana konserwatywnie: w białą bluzkę, grafitowy żakiet, czerwoną spódnicę i czarne czółenka, ale włosy puszczone luzem i w lekkim nieładzie, jakby przed chwilą rozplotła kok. Szczupła, atrakcyjna, idealnie pasowałaby do roli adwokatki w Prawnikach z Miasta Aniołów.
Uśmiechnęła się.
– Pewnie nie wiesz, kim jestem – zagadnęła.
– Nie, przepraszam, nie wiem.
– Nazywają mnie Łomot.
– Mhm – odbąknął, gdy nic nie dodała.
– T.C. nic ci nie mówił?
– Wspomniał coś o łomocie…
Myron urwał w pół słowa. Uśmiechnęła się i rozłożyła ręce.
– Nie rozumiem – rzekł po dłuższej chwili.
– Nie ma co rozumieć – odparła rzeczowo. – Zaliczam wszystkich graczy z drużyny. Jesteś nowy. Twoja kolej.
Myron otworzył usta.
– Nie wyglądasz na fankę – zaliczankę – rzekł.
– Fankę? – Pokręciła głową. – Boże, nienawidzę tego słowa.
Zamknął oczy i uszczypnął się w grzbiet nosa.
– Sprawdzę, czy dobrze cię zrozumiałem.
– Proszę.
– Spałaś ze wszystkimi koszykarzami Smoków?
– Tak.
– Nawet z żonatymi?
– Tak – potwierdziła. – Ze wszystkimi, którzy grali w tej drużynie od tysiąc dziewięćset dziewięćdziesiątego trzeciego roku. Wtedy zaczęłam ich zaliczać. Od roku tysiąc dziewięćset dziewięćdziesiątego pierwszego zaliczam Gigantów.
– Zaraz. A więc jesteś również fanką futbolistów?
– Uprzedzałam, że nie znoszę określenia „fanka”.
– A jakie by ci odpowiadało? Przekrzywiła głowę, zachowując uśmiech.
– Pracuję na Wall Street w bankowości inwestycyjnej – Powiedziała. – Ciężko haruję. Chodzę na kursy gotowania i mam fioła na punkcie ćwiczeń ze stepem. Według obowiązujących norm jestem w sumie całkiem normalna. Nikogo nie krzywdzę. Nie chcę wychodzić za mąż ani być w stałym związku. Mam za to ten mały fetysz. Seks z zawodowymi sportowcami.
– Seks z zawodowymi sportowcami.
Uniosła palec wskazujący.
– Tylko z graczami Gigantów i Smoków.
– Miło widzieć w tej epoce braku lojalności taką wierność barwom klubowym.
Roześmiała się.
– Zabawne.
– Czyżbyś spała ze wszystkimi Gigantami?
– Prawie. Mam miejsca na wprost środka boiska. Po każdym meczu łomoczę dwóch zawodników: napastnika i obrońcę.
– Wybierasz dwóch „najbardziej wartościowych graczy”?
– Właśnie.
Myron wzruszył ramionami.
– Bardziej cię to rajcuje niż piłka meczowa?
– Tak – odparła wolno. – Na pewno bardziej niż piłka meczowa.
Przetarł oczy. Czacha dymiła, mózg się lasował! Otaksował ją wzrokiem. A ona jego.
– Skąd się wziął twój przydomek? – spytał.
– Nie jest tak, jak myślisz.
– Jak myślę o czym?
– Skąd się wziął przydomek „Łomot”. Wszyscy myślą, że się bzykam jak królica.
– Nie stąd?
– Nie. – Podniosła oczy. – Jak by to delikatnie ująć?
– Zależy ci na delikatności? Skarciła go wzrokiem.
– Nie bądź taki.
– Jaki?
– Prawicowy, ograniczony, prymitywny jak Pat Buchanan. Ja też mam serce.
– Powiedziałem, że nie masz?
– Nie, ale tak się zachowujesz. Nikogo nie krzywdzę. Jestem uczciwa. Postępowa. Bezpośrednia. Panuję nad tym, co robię i z kim. Jestem szczęśliwa.
– I zaraźliwa – usłyszał własny głos i natychmiast pożałował tych słów. Wymknęły mu się.
– Słucham?!
– Przepraszam. To było bardzo niestosowne – rzekł, spostrzegając, że uderzył w czułą strunę.
– Mężczyźni, z którymi uprawiam seks, wkładają prezerwatywy – odpaliła. – Często się badam. Jestem zdrowa.
– Przepraszam. Nie powinienem tego mówić.
– I nie śpię z nikim, kto mógłby mnie czymś zarazić – dodała. – Jestem ostrożna.
Myron przygryzł wargę. Przegrał starcie.
– Mój błąd – przyznał. – Nie chciałem. Przepraszam. Wybacz mi.
Piersi jej falowały, ale już się uspokoiła.
– Zgoda – odparła na wydechu. – Wybaczam.
Ich oczy znów się spotkały i wymienili uśmiechy. O wiele za długie. Myron poczuł się jak uczestnik teleturnieju. Z dziwnego półtransu wyrwała go pewna myśl.
– Spałaś z Gregiem Downingiem? – spytał.
– W tysiąc dziewięćset dziewięćdziesiątym trzecim. Był jednym z moich pierwszych Smoków.
Greg pewnie po tym napęczniał z dumy.
– Widujecie się nadal?
– Oczywiście. Jesteśmy przyjaciółmi. Przyjaźnię się prawie ze wszystkimi, których zaliczyłam. Z większością.
– Często rozmawiacie?
– Czasami.
– A ostatnio?
– Z miesiąc, może dwa temu.
– Nie wiesz, czy się z kimś spotyka? Maggie Łomot spojrzała na niego bacznie.
– Dlaczego o to pytasz?
Myron wzruszył ramionami.
– Podtrzymuję rozmowę – rzekł, znów nieprzekonująco.
– Dziwny temat.
– Dużo o nim myślałem. Tyle powiedziano o naszej historii i moim przyjściu do jego drużyny. Dało mi to do myślenia.
– Do myślenia o jego życiu erotycznym?
Nie kupiła tego wyjaśnienia.