— Można by pomyśleć, że to jego mają zatwierdzać na Lorda Warowni — powiedziała Sharra, a jej głęboki głos był pełen śmiechu.
— To było wspólne przedsięwzięcie — powiedział Jaxom z uśmiechem.
Przytulił ją pospiesznie jeszcze raz, z ulgą, że ta pełna wątpliwości zima ustąpiła miejsca wiośnie.
Nigdy w życiu nie był jeszcze tak zajęty: kierował Warownią, a kiedy tylko miał na zbyciu parę godzin, zgłębiał tajemnice płaskowyżu i Łąki Statków. Lytola, tak jak miał nadzieję Jaxom, niesamowicie wprost wciągnęły wykopaliska i spędzał coraz więcej czasu razem z Harfiarzem w Warowni Nad Zatoczką. Teraz, kiedy zatwierdzenie Jaxoma było już pewne, dopuszczano go na wewnętrzne obrady Lordów Warowni, tak z powodu jego rangi, jak i przez jego powiązania z Torikiem. Jaxom wątpił, czy Torik będzie jeszcze długo tolerował konserwatyzm, który dominował w nastawieniu Lordów Warowni dosłownie do wszystkiego. Larad z Warowni Telgar, Asgenar z Lemos, Begamon i Sigomel myśleli chyba podobnie jak Torik, i Jaxom przekonał się, że ma ochotę raczej zaliczać się do nich, niż stać po stronie Groghe’a, Sangela i innych starszych panów. Niektórzy z tych Lordów Warowni nie rozumieli po prostu potrzeb dnia dzisiejszego — ani tego, jak mocny był zew południowych krain, z ich nieskończoną różnorodnością i wyzwaniem.
Dzisiejsze formalności były jak symboclass="underline" dały powód do zgromadzenia Weyrów, Cechów i Warowni, do zabawy na koniec zimnych miesięcy tego Obrotu i były jednym z tych radosnych dni, kiedy nigdzie na Pernie nie padały Nici.
Lioth wylądował na małym, kuchennym podwórcu, a Ruth cofnął się do swoich pomieszczeń, żeby wielki spiżowy smok miał dość miejsca. Harfiarz ześlizgnął się z jego grzbietu, wymachując grubym rulonem, a N’tonowy uśmiech od ucha do ucha wskazywał, że przywożą wspaniałe nowiny.
— Lessa i F’lar też muszą usłyszeć, co mamy do powiedzenia — powiedział N’ton, kiedy obydwaj z Harfiarzem dołączyli do młodych Państwa na Warowni. — Właśnie nadlatują. — Dał Liothowi sygnał, by poleciał na wzgórza ogniowe.
Obydwaj mężczyźni zdjęli kurtki, przy czym Robinton ani na moment nie wypuszczał z ręki swojego rulonu. Ze wzrastającym zniecierpliwieniem patrzyli, jak złocista Ramoth, a następnie spiżowy Mnemeth wysadzają swoich pasażerów i wznoszą się na wzgórza ogniowe, żeby dołączyć do Liotha.
— No, Harfiarzu, Menolly mówiła, że aż pękasz od nadmiaru wiadomości — powiedział F’lar, oddając Jaxomowi swój rynsztunek, podczas gdy Sharra pomagała Lessie.
— Zaprawdę tak jest, Bendenie. — Harfiarz przesadnie wyraźnie wypowiadał każdą sylabę i potrząsnął z emfazą swoim rulonem.
— No więc, co tu masz? — zapytała Lessa.
— Nic, poza kluczem do tej kolorowej mapy na statku! — odparł, szeroko się uśmiechając na ich reakcję. — To Piemur się w tym rozeznał; pracował razem z Nicatem, ponieważ mieliśmy wrażenie, że to ma coś wspólnego z budową ziemi. I ma! Ze skałami pod ziemią, dokładnie mówiąc. — Rozwijał mapy, a Lessa i F’lar przytrzymywali je za rogi. — Te ciemnobrązowe plamy wskazują na bardzo stare skały w miejscach, które nigdy nie zaznały trzęsień ziemi ani erupcji wulkanów. Nic się nie zmieniło aż do dzisiaj. Płaskowyż, zacieniowany tutaj na żółto, po wybuchu trzeba było oczywiście porzucić. Popatrzcie, tu i tu na południu i w Tilleku mamy to samo zabarwienie. Moi drodzy przyjaciele, starożytni udali się na północ do Fortu, Ruathy i Telgaru, ponieważ ta ziemia była bardziej bezpieczna, mniej narażona na klęski żywiołowe!
— A Nici to jest klęska żywiołowa? — zapytała Lessa komicznym głosem.
— Wolę stawiać czoło jednej klęsce na raz — powiedział F’lar. — Jakby mnie miało atakować i z ziemi, i z powietrza, to byłoby tego trochę za dużo!
— Potem Nicat i Piemur domyślili się również, gdzie starożytni odkryli metale, czarną wodę i czarny kamień. Ich pokłady są wyraźnie zaznaczone i na północy, i na południu! My wyeksploatowaliśmy już wiele z tych północnych kopalń.
— A więcej jest na południu? — zapytał F’lar głęboko zainteresowany. — Pokaż mi!
Robinton pokazał na pół tuzina małych znaczków.
— Nie wiemy jeszcze, jak bogate są te pokłady, ale jestem pewien, że Nicat wkrótce nam powie. On i Piemur tworzą razem drużynę o wielkich możliwościach.
— A ile kopalni znajduje się w posiadłościach Torika? zapytał F’lar.
N’ton zachichotał.
— Tyle ile już odkrył i eksploatuje. Jest ich dużo więcej w kraju smoczych jeźdźców. Kiedy skończy się to Przejście, pewnie zmienię się w górnika!
— Kiedy skończy się to Przejście… — powtórzył jego słowa jak echo F’lar, spoglądając Harfiarzowi w oczy; uświadomił sobie nagle, że było mało prawdopodobne, żeby któryś z nich doczekał tego momentu.
— Kiedy skończy się to Przejście — powiedział z zapałem Jaxom, pilnie przyglądając się mapie — ludzie zaczną się też koncentrować na tym, co znaleźliśmy na płaskowyżu i w tych statkach. Możemy na nowo odkryć Kontynent Południowy! A może nawet rozwiązać tajemnicę tych statków… i jak można by przelecieć na smokach do Sióstr Świtu… przez tę pustkę bez powietrza… — Wzrok Jaxoma powędrował na południowy wschód, do miejsc ukrytych teraz przed jego wzrokiem.
— I jak na zawsze pozbyć się zagrożenia Nićmi z samej Czerwonej Gwiazdy — powiedziała szeptem Sharra.
F’lar z żalem się roześmiał, odgarniając z czoła kosmyk przyprószonych siwizną włosów, który mu spadał na oczy.
— Myślałem kiedyś o tym, żeby polecieć na Czerwoną Gwiazdę. Może dla was, młodzi ludzie, nie będzie to takie przerażające, kiedy już znowu będziemy umieli to, co nasi przodkowie.
— Nie pomniejszaj swoich osiągnięć, F’larze — powiedział surowo Robinton. — To dzięki tobie Pern pozostał wolny od Nici i zjednoczony… wbrew samemu sobie!
— Przecież… gdyby nie ty — powiedziała rozglądając się Lessa, z oczami gniewnie błyskającymi na samokrytykę F’lara — nic z tego by nie wyszło! — Jej gest obejmował Ruathę ozdobioną na ten radosny dzień proporcami.
— LORDZIE JAXOMIE! — ryk Lytola rozległ się wyraźnie z któregoś z górnych okien Warowni Ruatha.
— Panie?
— Bendenie? Forcie? Inni Władcy Weyrów i wszyscy Lordowie Warowni z całego Pernu, już się zebrali!
Jaxom pomachał ręką na znak, że słyszy wezwanie. F’lar zwinął mapę i podał ją z ukłonem Robintonowi.
— Obejrzę ją dokładnie później, Robintonie.
Jaxom podał ramię swojej Pani Sharru i gestem zaprosił Mistrza Harfiarza i jeźdźców smoków, żeby szli przed nim.
— W żadnym razie, to twój dzień Lordzie Jaxomie, Panie na Warowni Ruatha — powiedział Harfiarz, ukłonił się nisko i zamaszystym gestem wskazał, że to Jaxomowi należy się honorowe miejsce z przodu.
Śmiejąc się Jaxom i Sharra wyszli na dziedziniec, a N’ton i Robinton za nimi. F’lar podał ramię Lessie, ale ona zwróciła oczy na mały, kuchenny podwórzec, i spiżowemu jeźdźcowi nietrudno było zgadnąć, o czym myśli.
— To także twój dzień, Lesso — powiedział, podnosząc jej dłoń do ust. — Dzień, który uczynił możliwym twoje zdecydowanie i niezłomność! — Odwrócił ją w ramionach i zmusił, żeby na niego spojrzała. — Dzisiaj Ruathański Ród znowu objął w posiadanie ruathańskie ziemie!
— Co dowodzi — powiedziała udając wyniosłość, chociaż jej ciało chętnie tuliło się do niego — że jeżeli się człowiek wystarczająco stara i pracuje dostatecznie długo, to może osiągnąć wszystko, czego pragnie!