Караўкін. Надзея хоць ёсць якая-небудзь?
Застрамілава. Ці можна спадзявацца?
Торгала. «Надежды юношей питают, отраду старцам подают». Не забыўся яшчэ.
Застрамілава. Мы хоць і не старцы, але хацелі б быць юнашамі.
Дажывалаў. Ну, гэта ўсё — мура. Вось што, таварыш акадэмік, ці як вас там… Пакуль не скажаце, не выйдзем адгэтуль.
Дабрыян. Нават так?
Дажывалаў. Ага, вось так.
Дабрыян (дае кожнаму карталюшку паперы). Напішыце ваша прозвішча, імя і па бацьку. (Націскае кнопку.)
Уваходзіць Антаніна Васільеўна.
Антаніна Васільеўна, пашукайце, калі ласка (забірае карткіў наведеальнікаў і дае Антаніне Васільеўне), звесткі на гэтых таварышаў.
Антаніна Васільеўна выходзіць.
Значыць, неўміручымі хочаце быць?
Усе (дружна). Хочам.
Дабрыян. I што ж вы будзеце там рабіць… у неўміручасці?
Застрамілава. Жыць.
Торгала. Вечна жыць.
Дажывалаў. I не тужыць.
Дабрыян. Гэта значыць — есці, піць?
Застрамілава. Без гэтага не пражывеш.
Дабрыян. Карыстацца здабыткамі культуры.
Дажывалаў. Вядома. Каб з усімі выгодамі. Газ, ванна, раздзельны санвузел.
Дабрыян. I хто ж гэта ўсё будзе забяспечваць?
Дажывалаў. Мы — пенсіянеры.
Застрамілава. Заслужаны адпачынак.
Дабрыян. Значыць, вечны адпачынак?
Торгала. Як паложана.
Дабрыян. Вечны адпачынак толькі на могілках бывае.
Дажывалаў. Во дае акадэмік!
Дабрыян. Неўміручыя — гэта ж здаровыя, працаздольныя людзі.
Дажывалаў. Дык што? Вечна ўкалываць?
Торгала. I пенсіі не будзе?
Дабрыян. А нашто здароваму чалавеку пенсія?
Дажывалаў (свішча). Вось табе і на!
Застрамілава. Выходзіць — не туды хата.
Торгала. Значыць, запрагайся ў ярмо і цягні вечна.
Застрамілава. Без перадыху.
Дабрыян. А кажуць жа, што праца — гэта арганічная патрэбнасць чалавека. Вы хіба не чулі пра радасць стваральнай працы?
Дажывалаў. Таварыш акадэмік, ці як вас там! Не трэба прыгожых слоў. Скажыце коратка: так ці не?
Караўкін. А я на пенсію не збіраюся. Гатоў працаваць, як і цяпер. Хоць сабе і вечна.
Дажывалаў. Раскалоўся.
Дабрыян (углядаецца). Мы з вамі ці не сустракаліся?
Караўкін. Сустракаліся. Той спіс я падкараціў. Бабку выкасаваў. Бог з ёю.
Антаніна Васільеўна прыносіць карткі.
Дабрыян (бярэ адну). Караўкін Міхаіл Трафімавіч?
Караўкін. Так, гэта я.
Дабрыян. Я ж вам ужо сказаў.
Караўкін. Нічога вы мне не сказалі.
Дабрыян. Тады, пры сустрэчы.
Караўкін. Што вы мне сказалі? Вы паслалі мяне к чортавай мацеры.
Дабрыян (разглядае картку). А далей няма куды.
Караўкін. Разам з Антонам Фёдаравічам. Я яму яшчэ не гаварыў.
Дабрыян. А вы скажыце.
Караўкін. I скажу.
Дабрыян. Абавязкова скажыце. (Бярэ другую картку.) Застрамілава Аўдоцця Сцяпанаўна.
Застрамілава. Гэта я.
Дабрыян. Паклёпнічала на сумленных людзей.
Застрамілава. Я памагала выкрываць злачынцаў.
Дабрыян. А яны рэабілітаваны.
Застрамілава. Дык я тут пры чым?
Дабрыян. Тут вы сапраўды ні пры чым. Вы яшчэ памагалі свайму мужу…
Застрамілава. Памагала, як магла. На тое і муж.
Дабрыян. Памаглі памерці.
Застрамілава. Я яго не атруціла.
Дабрыян. Стварылі яму для гэтага спрыяльныя ўмовы. Я думаю, што неўміручым людзям вашы паслугі не спатрэбяцца. (Бярэ наступную картку.) Дажывалаў Канстанцін Андрэевіч.
Дажывалаў. Я самы і ёсць.
Дабрыян (успамінае). Дажывалаў… Па-мойму, вы мне званілі?
Дажывалаў. Званіў. Але званка, выходзіць, мала.
Дабрыян (чытае). Маёр інтэнданцкай службы… У запасе. Помніцца, вы гаварылі — генерал-маёр.
Дажывалаў. А так бы вы са мной і не размаўлялі.