Генка (крычыць). Няпраўда! Яна хлусіць!
Абадоўскі, рагочучы, падымае пацука за хвост: «Вось, маўляў, сведка». Генка ледзь не са слязамі выбягае з кабінета.
Адамейка. Вось і ўся неўміручасць. Дзве дзюркі ў носе і сканчылося, як той казаў. I зноў мы ўсе роўныя. I ніхто нас не дзеліць на вечных і абязвечаных.
Бабровіч. Фу! Гара з плеч. А я ўсе вылічальныя машыны ў пот увагнаў, падлічваючы.
Кудрыцкая. А шчасце, здавалася, было так блізка!
Абадоўскі. Усякае бывае ў навуцы, але такое…
Варакса. Чаму? А ўспомніце філасофскі камень, а перпетуум мобіле ды той жа эліксір жыцця.
Абадоўскі. Гэта была дзіцячая наіўнасць самой навукі. А цяпер жа яна дарослая.
Кудрыцкая. А шкада ўсё-такі, таварышы! Шкада расставацца з залатой марай. I яго шкада (ківае на Дабрыяна).
Абадоўскі. Што ж мы можам зрабіць?
Бабровіч. Пойдзем марыць далей.
Усе выходзяць, аглядаючыся на Дабрыяна, які не падымае галавы.
Наташа (увайшла з клеткай у руках. Ціха паклікала). Барыс Пятровіч!
Дабрыян (не падымаючы галавы). Адыдзіце!
Наташа. Барыс Пятровіч! Гляньце сюды!
Дабрыян. Ідзіце, каб і вочы мае вас не бачылі!
Наташа. А пацук жывы.
Дабрыян (неўразумела глянуў на яе). Як гэта жывы?
Наташа. А вось ён — наш любенькі пацучок. Здаровенькі, вясёленькі.
Дабрыян (разглядае нежывога пацука, які ляжыць на стале). Дык вы…
Наташа. Гэта другі. Я іх падманула. Каб яны не мучылі вас рознымі праблемамі, якіх ніхто вырашыць не можа.
Дабрыян. Вы мяне забілі.
Наташа. Я вас выратавала. Вас і сапраўды маглі забіць.
Дабрыян. Што людзі скажуць? Невук. Шарлатан. Ёлупень, якога абдурыла нікчэмная дзяўчынка, якой напляваць на навуку і на мой аўтарытэт.
Наташа. А навукай мы будзем займацца і далей. Спакойна, без нервознасці. Я гатова прапанаваць сябе… Не бойцеся, не ў якасці вашай вечнай спадарожніцы, а ў якасці аб‘екта доследаў. Побач з пацуком. Доследы на чалавеку больш пераканаўчыя. А людзі… (Цалуе Дабрыяна ў цемя.) Людзі няхай тым часам падумаюць, што рабіць з неўміручасцю.