Chyba nie pomyliła się zbytnio w ocenie Merricków. Obu Merricków. W niewielu słowach powiedziała, że według niej Nick posługuje się nią, by wpłynąć na Shanea. Nie tylko dlatego, że była tego pewna, ale też dlatego, że bardzo by tego nie chciała. Wprawdzie Nick zaprosił ją na kolację, by zrobić niespodziankę Shane’owi, jednak przyznał, że jego motywy były inne. Potem ją przeprosił.
Wierzy w jego poczucie honoru, ale nie powinna być bezkrytyczna. Jest świadomy własnych racji, jednak czasem coś może mu umknąć. Może chciał wyrwać ją spod uroku Shanea, a może rzeczywiście zobaczył w niej coś, co go zainteresowało. Tak czy inaczej, najpierw musi uporządkować swoje relacje z bratem. Ona jest na dalszym miejscu.
Stojąc z boku, uniknie sytuacji, że któryś z nich spróbuje się nią posłużyć. Poza tym dla niej będzie lepiej, gdy nie zwiąże się zanadto z Nickiem. Nie ulegnie jego urokowi. Choć na razie czuje się z tym żałośnie.
Zgasiła światło, poszła na górę i wzięła prysznic. Położyła się do łóżka i zasnęła kamiennym snem.
Rozdział 12
Przez następne dni starała się wymazać z pamięci to, co się stało. Zapomnieć o powrocie Shanea. I o tych chwilach spędzonych z Nickiem.
Wmawiała sobie, że to przyjdzie jej łatwo, jednak wspomnienia ciągle ją prześladowały. Pamiętała każdą sekundę, każde jego spojrzenie, każde słowo, jakie między nimi padło. Pamiętała dotyk jego ust, uścisk ramion. Odpychała od siebie te obrazy, jednak daremnie. Gdy zaplatała warkocz, natychmiast stawało jej przed oczami tamto popołudnie, gdy Nick delikatnie rozczesywał jej włosy. Niebieska bluzka i dżinsy od razu kojarzyły się z tamtym wspólnie spędzonym dniem. W końcu wyjęła je z szafy i powiesiła w innym pokoju.
Codzienne obowiązki też kojarzyły się jej z Nickiem. Pamiętała popołudnie, kiedy pomagał jej przy zajęciach gospodarskich. Wreszcie uświadomiła sobie, że nie zdoła tego wszystkiego zapomnieć. Nick na zawsze zapisał się w jej duszy i w tych miejscach, gdzie byli razem. Minie wiele czasu, nim ten obraz zblednie.
Przez pierwsze dwa dni harowała za dwóch, by zająć się pracą i o niczym innym nie myśleć. W niedzielę pojechała do kościoła. Włożyła jedną z nowych sukienek. Eadie też przyjechała, usiadły więc razem, a potem Corrie zaprosiła ją do siebie na lunch. Wcześniej przygotowała sporą porcję pieczeni, więc wszystko było gotowe.
Przyjemnie było się spotkać i pogadać. Corrie zdała relację z tego, co wydarzyło się od dnia, kiedy widziały się ostatnio. Eadie zapewniała, że Nick jeszcze się odezwie i wróci, jednak Corrie bała się w to wierzyć.
Obaj bracia chyba wzięli sobie do serca jej słowa, bo ani jeden, ani drugi się do niej nie odezwał. Na żadnego nie natknęła się w mieście. Martwiła się. Shane nigdy się na nią nie obrażał, a teraz milczy. Nick w sumie nie ma żadnego powodu, by o nią zabiegać. Bardzo prawdopodobne, że jednego wieczora straciła oddanego przyjaciela i nadzieję na romantyczny związek. Trudno pogodzić się z taką myślą.
Ku jej zaskoczeniu, w następnym tygodniu zadzwonił do niej dawny kolega z klasy, którego spotkała w niedzielę w kościele. Razem z ojcem prowadził niewielkie ranczo i nadal był kawalerem. Zaprosił ją na przedstawienie i kolację. Wahała się tylko przez moment. W końcu przetrwała dzień z Nickiem, więc jakoś będzie. Przyjęła zaproszenie.
Wieczór z Daneem okazał się nad wyraz miły. Dobrze się czuła w jego towarzystwie. Wybrała jedną z nowych sukienek i lekko się umalowała. Było tak przyjemnie, że wszystkie rozterki, jakie jeszcze trochę ją dręczyły, pod koniec wieczoru zupełnie się rozwiały. Poczuła się dowartościowana. W dodatku Dane, który odprowadził ją pod drzwi, nie próbował pocałować jej na dobranoc. Za to zapytał, czy niedługo pozwoli się znowu gdzieś zaprosić.
Od ostatniego spotkania z Merrickami minęły dwa tygodnie. Powoli jej emocje opadały. Jakoś sobie bez nich poradzi, przeżyje. Nabrała więcej wiary w siebie i jaśniej widzi przyszłość, która rysuje się w lepszych barwach.
Życie ciągle toczy się dalej i każdy dzień może przynieść coś nowego. I to poczucie niedosytu powoli wygaśnie.
Gdy po południu wróciła do domu, od razu spostrzegła migające światełko sekretarki. Nacisnęła przycisk, by odtworzyć wiadomość. Była krótka.
– Corrie, mamy kilka niedokończonych spraw. Trzeba je załatwić. Przyjadę dzisiaj koło siódmej.
Na dźwięk poważnego głosu Nicka serce zabiło jej żywiej. Nie posiadała się z radości. Skrywane nadzieje odżyły w jednej sekundzie. Powtarzała sobie, że nie powinna się łudzić, ale to było jak gadanie do ściany. Otrzeźwienie przyszło dopiero po chwili. Ten poważny, niemal ponury głos. Może wcale nie stanie się cud, o jakim w skrytości duszy marzy, a coś przeciwnego. Może Nick chce wrócić do tego, co wtedy powiedziała. Zbesztać ją za to. Kto wie, może jego stosunki z bratem jeszcze się przez to pogorszyły? A jeśli ma do niej pretensje? Naprawdę nie ma żadnego powodu do optymizmu.
Była jeszcze jedna wiadomość. Od Shanea.
– Jeśli nadal chcesz się do mnie odzywać, to wpadnę do ciebie koło ósmej. W razie gdybyś nie chciała mnie widzieć, daj znać Louise.
Aż poderwała się z miejsca. Jak to dobrze, że Shane się odezwał! Już się bała, że na zawsze go straciła. Najlepszego kumpla i przyjaciela.
Przesunęła taśmę i jeszcze raz odsłuchała wiadomości. Radowała się, choć jednocześnie dręczyły ją obawy, jak rozumieć słowa Nicka. Z Shaneem sprawa jest łatwiejsza. Wszystko wskazuje, że nadal mu na niej zależy i ich przyjaźń przetrwała. Ale co z tym Nickiem?
Niedokończone sprawy, tak to nazwał. To bardzo szerokie pojęcie, różnie to można rozumieć. O co naprawdę mu chodzi? Nie jest łatwo do niego dotrzeć, zawsze tak było. Dlatego nie powinna robić sobie nadziei, łudzić się, że chce kontynuować ich znajomość.
Co to znaczy, że chce te sprawy „załatwić”? W zasadzie nasuwa się tylko jedno: chodzi mu o oskarżenia pod jego adresem, jakie rzuciła mu w twarz tamtego wieczoru trzy tygodnie temu. Tak, na pewno to o to chodzi. Inaczej nie mówiłby takim tonem.
Choć jest w tym coś dziwnego. Dlaczego umówił się z nią na konkretną godzinę? Mógłby pojawić się znienacka, zaskoczyć ją. A może zrobił to celowo? By zachodziła w głowę i denerwowała się? Może tak to sobie obmyślił?
Ciekawe, że obaj zadzwonili do niej tego samego dnia. I każdy chce przyjechać dzisiaj. Może to znaczy, że jakoś się dogadali. Powiedziała wprost, że nie chce ich widzieć, póki nie dojdą do porozumienia. Była kilka razy w mieście, ale zwykle unika plotkarzy, więc nie ma pojęcia, czy u Merricków coś się zmieniło.
Może tylko spekulować, ale wiele z tego nie wyniknie. Nie wie, czy Shane kupił sobie ranczo, by zacząć samodzielne życie, czy może zrezygnował ze swoich planów i zdecydował się prowadzić rodzinny biznes do spółki z bratem. Może dopracowali się jakiegoś kompromisu? Na razie są tylko znaki zapytania. Pewne jest jedno – że wieczorem będzie mieć towarzystwo.
Nie zdobędzie się na to, by zadzwonić do nich, żeby nie przyjeżdżali. Pośpiesznie ogarnęła dom, a potem zabrała się do codziennych prac. Śpieszyła się, by jak najszybciej się z nimi uporać. Później przekąsiła coś naprędce, wzięła prysznic i przebrała się w świeże ciuszki.
Szafirowa bluzka i białe dżinsy, na to się ostatecznie zdecydowała, choć kilka razy zmieniała zdanie, zastanawiając się nad roboczą koszulą i zwykłymi dżinsami. Wysuszyła włosy i zostawiła je rozpuszczone. Takie najbardziej podobały się Nickowi. Nie będzie więc ich zaplatać. Jeśli dojdzie do ostrej rozmowy, takiej jak przed laty, będzie to zawsze jakiś atut. Ależ beznadziejnie się łudzi!
Po tym, co stało się ostatnio między nimi, raczej nie powinien być dla niej niemiły, ale to tylko przypuszczenia. Które niekoniecznie muszą się sprawdzić. Niepokój jej nie opuszczał. Ze ściśniętym żołądkiem przemierzała dom. W końcu poszła do kuchni, by nastawić kawę. Rano upiekła szarlotkę. Może poczęstuje ich ciastem, gdy już przyjedzie Shane. Szarlotka ich trochę udobrucha.