Наогул, страх лечыцца вельмі проста — малымі дозамі, але ў частым паўторы. Калі вам на руку зваліўся павук, вы спалохаліся і страцілі прытомнасць, так? А калі вам на руку зваліўся адзін павук, праз хвіліну яшчэ адзін, а потым яшчэ і яшчэ, то ад пятага павука вы проста здрыганецеся, дзясятага абыякава страсяце, а пятнаццатага і наогул заўважыце, толькі калі ён забярэцца на ваш саламяны капялюшык і спусціцца на павуцінцы перад вашым носам.
І вось калі я стрэсвала з капелюша чарговага павучка, у сад прымчалася ўсхваляваная Эма. На абед яна збіралася прыгатаваць смажаніну з трусяціны ў чыгунках
і я падумала, што ў яе прыгарэў смятанны соус ці раптам скончыліся салодкія цыбуліны, і яна хоча паслаць мяне на рынак. Але не. Гледзячы на мяне ва ўсе вочы, Эма ўрачыстым голасам абвясціла, што ў наш дом завіталі госці.
— Добра, я прабяруся праз заднія дзверы і пераапрануся ў чыстае, перш чым спушчуся да стала, — сказала я жартаўліва. — І нават вычышчу бруд з-пад пазногцяў.
— Сярод іх малады чалавек, — паведаміла Эма, па-ранейшаму гледзячы на мяне так, нібы не адзін, а дзесяць павукоў шпацыруюць па палях майго старога капелюша.
— О, тады яшчэ і лісце з валасоў павымаю, — усміхнулася я. Узрушанасць Эмы мяне забаўляла. Калі гаворка ідзе пра маладых людзей, мая сястра заўсёды такая ўсхваляваная. Дзіва што, гэта ж кірмаш жаніхоў і трэба быць напагатове, нават калі праз тры месяцы тваё вяселле.
— Мама прасіла перадаць, каб ты прыпудрыла нос і шчокі. Ты так загарэла, капаючыся на градках, і яшчэ гэтыя твае вяснушкі, — дадала Эма з асуджэннем. — Здаецца, мама хоча пазнаёміць цябе з гэтым госцем. Паслухайся маёй парады, Дэйсі, апраніся ярчэй. А я за абедам абавязкова згадаю, што ты выдатна вяжаш. Ён вельмі мілы малады чалавек, хай і небагаты. Магчыма, ён зробіць цябе шчаслівай.
Старая песня. Ужо некалькі разоў цётка Аўгуста спрабавала знайсці мне жаніха і запрашала сваіх сябровак з вялікаўзроставымі сынамі. Гэтых сыноў я наўрад ці забудуся. Адзін з іх насіў устаўную сківіцу і зачэсваў валасы наўскасяк праз лысіну, другі перабраў з аперытывам і размалаціў шкло ў серванце, трэці ж, наадварот, быў вельмі акуратны і паслухмяны, пытаў дазволу ў сваёй маці кожны раз, калі яму хацелася дабаўкі бульбы ці трэба было адлучыцца з пакоя. Цікава, якая загана ў сённяшняга прэтэндэнта.
— Не турбуйся, Дэйсі, мама займае гасцей свецкай гутаркай у гасцінай, і ты можаш спакойна прайсці да сябе і пачысціць пёркі, — сказала Эма. Яе вочы паблісквалі ад хвалявання. Звычайна Эма пачынае драпежна ззяць толькі пры выглядзе сталовага срэбра, адрэзаў шоўку і іншых матэрыяльных скарбаў, якія можна згрэбці ў ахапак і панесці ў свой бяздонны шыфаньер. Але зараз быў асаблівы выпадак. І чаму сватаўство так займае розумы жанчын самага рознага ўзросту?
— Так-так, — сказала бабуля хмурна. — Калі хочаш, ты можаш назвацца хворай. Ты не абавязана выходзіць да гасцей, Дэйсі.
Вы чуеце? Бабуля, найсумленнейшы чалавек, прапануе мне зманіць, так пячэцца пра маё разбітае сэрца. А можа, баіцца, як бы я з гора не пагадзілася выйсці замуж за якога-небудзь дзіўнага суб’екта з комплексам Эдыпа і вялікай калекцыяй зубачыстак.
Асвяжыўшыся і надзеўшы ўлюбёную сукенку (чытач, табе яшчэ не надакучылі мае блакітныя ружачкі?), у гасціную я спускалася з выразам найдасканалейшай абыякавасці на твары. І спатыкнулася на апошняй прыступцы, ледзь не зваліўшыся са сходаў, калі ўбачыла гасцей.
Сэр Лемюэль Грымсвотн-малодшы ўласнай персонай сядзеў у крэсле насупраць Эмы і штосьці ёй распавядаў. Спадзяюся, не пра нямышаў і мазгаклюяў — мая сястра не аматар выдуманай фаўны. Молі сядзела на канапе побач з Алісай — яны разглядалі альбом з рэпрадукцыямі, і сястра штосьці аўтарытэтна тлумачыла, тыкаючы тоненькім пальчыкам у старонкі. Цётка Аўгуста, у сваім не самым вытанчаным, але затое самым дарагім уборы, стаяла ля акна побач са стройнай, элегантна апранутай дамай, у якой я без вялікіх намаганняў пазнала j матухну Лемюэля.
— А вось і Дэйсі! Прашу знаёміцца, мая старэйшая дачка! — выклікнула цётка адным са сваіх «гасцявых» галасоў. Яна мае некалькі такіх галасоў: адзін заступніцкі — для нясмелых юнакоў, векавух і бедных сваякоў, другі «багемны» — для сябровак-каваманак і іх франтаватых мужоў, трэці — голас вялікапакутніцы, шматдзетнай маці, якая аддае ўсю сябе сям’і і дому. Але для сённяшніх гасцей цётка прызапасіла самы ўрачысты тон. «А вось і Дэйсі!» яна абвясціла з такім пафасам і весялосцю, нібы толькі ўчора асабіста выляпіла мяне з гліны і цяпер запрашала ўсіх палюбавацца на рук сваіх тварэнне. На рынку зазывалы такімі галасамі запрашаюць усіх паспытаць журавінавага збітня ці купіць рэдкіх заморскіх караляў. Што ж, не спрачаюся, я тавар ляжалы, незаморскі, і без хітрыкаў мяне з рук не збыць, вось цётка і намагаецца — трэба аддаць ёй належнае. Мне стала трохі сорамна: яна ж не падазрае, што Лемюэль ужо (ну ці амаль) жанаты…