Кожную плямку на твары зямным
Пад белым крысом хавала,
I несла неба кубак шкляны,
I ўсім напіцца давала.
НОВЫ ГОД
Чакайце, людзі, свята Абнаўлення,
Душой чакайце свята на зямлі!
Ды толькі ў краму зйоў на пакланенне,
Нібы ў сабор, ыатоўпы паплылі.
Блукае постаць зводдаль на марозе,
I кажа хтось ля крамавых дзвярэй:
«Няўдачнік ён ці, баронь божа, злодзей,
Яшчэ пакункі раптам адбярэ».
А той у зоркі сцішана ўглядаўся,
Нібы хацеў увесь падслухаць свет.
Падняў каўнер i дзіўна заўсміхаўся.
Не, не вар'ят! Ён проста быў паэт.
Хацеў схапіць ён вечнасці імгненне,
Сутык гадоў, як ісціну, спазнаць,
I зведаць тайну свята Абнаўлення,
Каб снегам чыстым душы пасыпаць.
Блукаў ён доўга, адкрыццём шчаслівы,
То, як дзіця, то, як сівы вяшчун.
Ён быў адзін на вуліцы маўклівай,
I толькі снег, відаць, яго пачуў.