СУНІЦЫ
Ён памёр зусім адзін уночы. За некалькі дзён да смерці папрасіў купіць яму суніцы, як бы на развітанне з маді-прыродай...
Вуснамі сунічнымі чырванела лета,
Васільковай хусткай клікала здалёк
Сумная радзіма сына i паэта...
Чырванеў крывава на хусцінцы сок.
Па-над сіняй бухтай, на святлістым поўдні
Болю крык ірваўся з маладых грудзей.
I глядзелі вочы ў твар апошняй поўні,
I прасіла сэрца на жыццё надзей.
Хтосьці стаў ля ложка ў той знаёмай сукні,
Што насіла ўлетку родная зямля.
«Хто ты?..» Прамаўчала, працягнула рукі:
«Ты прасіў суніцы. От прынесла я...»
ЛЯ ДЫВАНОЎ АЛЕНЫ КІШ
1
Жоўты, зялёны, сіні, чырвоны —
Простыя фарбаў найменні.
Гушкаюць мары казачны човен,
Леў прыблукаў задуменны.
Неба трапічнае, белае сонца,
Пэндзаль сусвет спавядае.
Толькі бяроза з роднай ваколіцы
Пра Беларусь нагадае.
Вёскам разносіла ў колерах скарбы,
Кветкі дарыла i травы.
Фарбы святочныя, гучныя фарбы,
Што вы: жыццё або ўява?
2
Зусім не тое, іншае жыццё,
Пясок дарог, буслоў шчымлівы клёкат.
Над галавой — з галін жывы шацёр
I ад паветра вольнага палёгка.
Не гнаная нікім, куды іду
Я, ланцугом закутая дарожным?
На шчасце мне, ці на маю бяду
Даў талент лёс?
A з талентам не можна —
Не можна, як i ўсе, наладжваць быт,
Мець хату, хлеў, дастатак да спачыну.
Ён за табой, твой цень другі нібы,
Ён мае сцяг — на небе аблачыну.
3
Гармонія.
У чым яе сакрэт,
I хто спазнаў да дна яе глыбіні?..
Вясковец ля палотнішча замрэ,
Лагодны погляд страціўшы — ільвіны.
Злучыць сусвет ад каменя да хмар:
Ільва знайсці ў палескім краявідзе.
Мастацтва — цудадзейетва, не падман,—
Не кожнаму, як вопратка, падыдзе.
Час яснасць фарбы зменшыць i сатрэ,
Не закрануўшы сэнс выяў жывучы.
Гармонія. У чым яе сакрэт?
Алена. Лес. I пэндзаль, нібы ключык.
КРАІНА ХАРАСТВА
Пятранэле Герлікене,
літоўскай мастачцы,
якая пачала маляваць у 70 год.
1
На схіле дзён куды памкнуцца думкі?
У якім абліччы прыйдзе свету сэнс?
Схілілася жанчына над малюнкам,
На ім жыцдём бясконцым пахне бэз.
Блакітам захлынуўся колер ночы,
Як ворага ў краіну хараства
Яго не пусцяць успамінаў вочы,
Якім былое — будучыні твар.
2
Ніколі не спазняецца пачатак,
Ён выспявае на раллі жыцця.
З карцін глядзяць блакітныя дзяўчаты
Бачыма першаадкрыцця.
Рукой мастачкі чысціня дзіцяці
Прышпіліць небакрай да палатна.
I дзіўнага нічога ў тым няма:
На схіле дзён у маладосць вяртацда,
Жамчужыны з яе вычэрпваць дна.
ІДЗЕ ЧАЛАВЕК...
Саната
Ідзе чалавек.
Балючыя крокі
не па траве —
па цвіках эпохі.