Ёсць таямніцы… Сяджу ля яго… Ён спіць… У яго такія прыгожыя валасы… Я ўзяла і ціхенька адрэзала пасмачку… Расплюшчыў вочы, паглядзеў, што ў мяне ў руках, усміхнуўся… У мяне засталіся яго гадзіннік, ваенны білет і чарнобыльскі медаль… (Пасля маўчання.) Я такая шчаслівая была! У раддоме, памятаю, днямі сяджу ля акна, яго чакаю, выгледжваю. Нічога толкам не разумела: што са мною, калі? Мне б на яго паглядзець… Не магла наглядзецца, як прадчувала, што гэта калі-небудзь скончыцца. Раніцою кармлю і любуюся, як ён есць. Як ён голіцца. Як ідзе вуліцаю… Я — добры бібліятэкар, але я не разумею, як гэта можна любіць работу. Я любіла толькі яго. Аднаго. I я не магу без яго. Я крычу па начах… У падушку крычу, каб дзеці не пачулі…
Ні на хвіліну не ўяўляла, што яго няма ў хаце, што мы не разам. Мая мама… Яго брат… Яны мяне падрыхтоўваюць, намякаюць, што ўрачы, маўляў, раяць, даюць накіраванне, адным словам, пад Мінскам ёсць такая спецыяльная бальніца, дзе раней паміралі вось такія асуджаныя… Афганцы… Без рук, без ног… А цяпер туды чарнобыльцаў вязуць. Угаворваюць: там яму будзе лепей, урачы заўсёды побач. Не хацела, я чуць пра гэта не хацела. Тады яны яго пераканалі, і ён пачаў мяне ўпрошваць: "Завязі туды, не мучайся". А я то бюлетэнь прашу, то на рабоце адпачынак за свой кошт выпрошваю, таму што не належыць. Па законе бюлетэнь даюць толькі для догаяду хворага дзіцяці, а адпачынак за свой кошт не больш чым на месяц. Але ён увесь наш сшытачак спісаў. Узяў з мяне слова, што я яго туды завязу. Я паехала на машыне з яго братам. На краі вёскі, называлася яна Грабёнка, стаяў вялікі драўляны дом, калодзеж напаўразбураны. Прыбіральня на вуліцы. Бабулі нейкія ў чорным… Багамольныя… Нават з машыны не кранулася. Не паднялася. Ноччу цалую яго: "Як ты мог мяне пра гэта прасіць? Ніколі гэтага не будзе! Ніколі гэтага не будзе! Ніколі!!" Я яго ўсяго цалавала…
Самыя страшныя апошнія тыдні… Паўгадзіны пісалі ў паўлітровы слоік. Вачэй не падымае. Яму сорамна. "Ну як ты можаш гэтак думаць?" — цалую яго. Апошнім днём здарылася такая хвіліна: ён расплюшчыў вочы, сеў, усміхнуўся і сказаў: "Валечка!.."
Паміраў адзін… Чалавек памірае адзін… З працы пазванілі: "Мы чырвоную грамату прынясём". Пытаюся ў яго: "Хочуць твае хлопцы прыйсці. Грамату ўручаць". Галавой круціць: не-не! Але яны наведалі… Грошы нейкія прынеслі, грамату ў чырвонай папцы з фатаграфіяй Леніна. Узяла яе і думаю: "За што ж ён памірае? У газетах пішуць, што гэта не толькі Чарнобыль, што гэта камунізм узарваўся. А профіль на чырвонай папцы той жа…" Хацелі хлопцы яму нейкія словы добрыя сказаць, але ён накрыўся коўдрай, толькі валасы тырчалі. Пастаялі над ім і пайшлі. Ён ужо баяўся людзей. Толькі мяне не баяўся. Як хавалі, прыкрыла яму твар дзвюма насоўкамі. Калі хто прасіў паказаць, я адкрывала… Адна жанчына самлела… А калісьці яна кахала, я яго да яе раўнавала… "Дай апошні раз пагляджу". — "Глядзі". Я не расказала, што, калі ён памёр, ніхто не мог да яго падысці, усе баяліся. А сваякам самім у нас няможна мыць, апранаць. Па нашых славянскіх звычаях. Прывезлі з морга двух санітараў, яны папрасілі гарэлкі: "Мы бачылі, — прызналіся, — усё: разбітых, парэзаных, трупы дзяцей пасля пажару… Але такое ўпершыню… Страшней за ўсё паміраюць чарнобыльцы…" (Заціхае.) Ён памёр і ляжаў гарачы-гарачы. Да яго нельга было дакрануцца… Я спыніла гадзіннік у хаце… Сем раніцы… I гадзіннік наш па сёння стаіць, не заводзіцца… Майстра выклікалі, рукамі разводзіць: "Тут не механіка і не фізіка, а метафізіка".