Чалавек устаў і падышоў да акна. За акном былі заснежаныя дахі, заснежаныя дрэвы, заснежаныя платы. Снег, урэшце, дагнаў яго. Рэдкія, першыя агеньчыкі гарэлі ў гурбах. I ўсё гэта было, як маладое, радаснае, белае свята.
Ён стаяў доўга. Ад батарэі ў ногі прыемна цягнула цеплынёй.
Заварочаўся і забурчаў у сне Амур. Ляжаў тут жа, ля ног. I чалавек пагладзіў яго.
– Што, Амур, снег?
Амур лізнуў яму руку.
– Скора прывязу табе гаспадыню. Нікуды яна ад нас не схаваецца. Не дамо. Праўда?
Амур закрактаў.
За вокнамі ляжала ўмытая цішыня. I мужчына, прыпаўшы лбом да халоднага шкла, гледзячы ў снягі, усім целам, усёй істотай сваёй адчуваў, як недзе пад асеннім дажджом ці мокрым снегам (не хутка ён там будзе такі самы рассыпчасты і сухі, як тут) стаіць моцная, адвечная чазенія, жаласніца аб слабых і аб моцных, аб усіх жывых, аб тых, хто прыйдзе за ёю на гэтую зямлю, калі яна, споўніўшы ўсё на свеце, упадзе на ёю ж створаны бераг.
Я знайду цябе! Знайду! Знайду!