19
На наступную раніцу ўсе прачнуліся па-хутаранску рана. Якое ж было здзіўленне Казіміра, калі ён застаў Равіча а палове шостай з калуном ля цяжкіх асінавых калодаў.
- Вось гэта начальнік музея, вось гэта па-нашаму. Ну, малайчына, Сяргеевіч, давай дапамагу паскладваць паленні, іх спярша трэба трохі прасушыць. Мы такія кастры і складваем, а праз тыдзень, калі без дожджычка, дык і пад дах можна заносіць. Не пасушыш - зімой сапрэюць, грыбком возьмуцца.
- А я думаў, гэта дзеці гуляюцца...
- Вось мы і пагуляем. Скаргі яшчэ спяць, у іх жа першая сумесная ночка, атрымліваецца. І дай Божа, на дабро і насалоду. Будзіць не будзем, а мы з табой, чалавеча, пайшлі да свірана, разбяромся, што з таго табе трэба, а што можна пакуль у мяне пакінуць. Пакуль вы спалі, я тое-сёе на аўкцыёны выставіў, люд пісаць пачаў, цікавіцца...
- Казімір, ты мне проста ў душу музейшчыка плюнуў! Вось так, без мяне, без парады - і адразу ў інтэрнэт!
- Не злуйся, я толькі дзве рэчы і паказаў: цітаўскі медаль і латы ў пазалоце...
- Ну і што пішуць? - з крыўдай і цікаўнасцю ў голасе спытаў Равіч.
- Ты якія кошты выставіў?
- Дык патрабуецца экспертнае заключэнне, а потым ужо таргі.
- Правільна, а ты што думаў - увомірг да цябе ўвесь свет кінецца? Ты, спадзяюся, не са сваёй пошты хоць выстаўляў усё гэта?
- Са сваёй, а што?
- Хутаранін ты хутаранін, у добрым сэнсе гэтага слова! - дакорліва паківаў галавой Міхаіл. - Табе і сям’і тваёй паляка мала?! Аматары нажывы калі ўбачаць такія цуды на пошце нейкага селяніна, праз пару дзён твой маёнтак з усіх бакоў абкладуць, носа не высунеце. І нашыя мілыя ўлады прыпруцца высвятляць, што і дзе ўзяў.
- Ды што ты. А я і не падумаў пра гэта. Хацелася, каб хутчэй грошыкі ў гаспадарку запусціць. Можа, ты жартуеш?
- Не да жартаў. Пайшлі. Не дабро дзяліць, а да твайго кампа, сітуацыю выпраўляць будзем.
У хутаранца аказалася добра абсталяваная кампутарная кропка, з двума экранамі, магутным блокам, друкаркамі, сканерам, ксераксам і яшчэ нейкім прычындаллем, прызначэнне якога нават вучоны муж не ведаў.
- Сціплы куток убогага літвіна! Ты, Казімір, часам - не хакер?
- Не. Я ў гэтым не вельмі петру. Сын Казік тут пануе. Ён і фоткі ўчора выстаўляў, і перапісваўся сёння з антыкварамі. Казік! - кудысьці ў нікуды пракрычаў бацька, прыслухаўся. - Казімір, а ну давай сюды! - ужо ў поўную сілу лёгкіх раўнуў гаспадар.
- Іду-іду, тата! - адазваўся недзе за вакном хлапчук.
Ён увайшоў, папстрыкаў нейкімі тумблерамі - і ўся тэхніка са змяіным шыпеннем ажыла і пачала гудзець і міргаць.
- Сыну, мы ўчора з маёй пошты з тымі аб’явамі выходзілі? - вінавата спытаў бацька.
- Тат, я што - ку-ку? Я так усё правёў, што нават прэзідэнцкае аналітычнае бюро хрэн разбярэцца, не тое, што твае лахі пакупнікі. Галоўнае - ты ім нічога не адказваў сам? - падазрона прыжмурыўшы вочы, спытаў малы.
- Ну дзякуй Богу! - з палёгкай выдыхнуў Равіч. - А што там пішуць аматары нажывы?
- Зараз глянем. Я, дзядзька Міша, праз адзін хітры рэсурс з такімі рэчамі заходжу, недзе на востраве Мэн зарэгістраваны.
- Дзе? - навастрыў вушы бацька.
- Гэта, бацька, далёка, дзесьці аж пад Смаленскам, - хітра ўсміхаючы- ся, хутаранін спрытна плюшчыў клавіятуру, - вы ідзіце, чаго нада мной віснуць? Я вам усё раздрукую і прынясу.