Дождж. Карабель другі ўжо з грузам крэпу
сягоння пройдзе, развярэдзіць рану,
а чорны будзе, як дэфармаваны
сасок, шго вырваў нехта ў сфінкса зману.
Бліжэй, бліжэй. Ты ўся каля адхону,
і мора цягне карабель зацята.
Як сімвал, нерухомая заслона...
Сядай замест мяне! I гнеўна выкінь
мяне, нібыта ў чорных ружах свята.
I шум маёй адмовы ўзрушыць грудзі,
і нітка вечнасці крывяніць будзе.
А мне і гэтак добра як ніколі, —
пасунь жа ножку, ну пасунь паволі!
З зямлі
..?
— Што было б? Каб я цябе пакахаў,
Гордая?
— Оргія!
— А калі ён распаліць свой пал,
адкажаш што ты?
— Рытуал,
але без пяшчоты.
А калі б пакахала ты?
Заходзіўся б цень у енках
у тваіх манашчыных зрэнках.
Бізуны, як тыя змяюкі,
калі сабака любіць гаспадара?
— Не, ды святло нашае.
Ты захварэў... знікні... Мне спаць пара!
(Пад прысадамі тапалёвымі перад сном
са стогнам трэснула ружа.)
— Прэч, зрэнкі, адсюль, хутчэй...
сельва ўжо расце пад акном!
ПАЭТ СВАЁЙ КАХАНАЙ
Ты ў гэту ноч сабой ахвяравала —
крыж губ маіх балючы даў ратунак;
Хрыстос рыдаў — пакутай падказала,
не з пятніцы святой мой пацалунак.
I на мяне ты дзіўна пазірала,
і з песняй Смерць прапанавала трунак.
Ноч вераснёвая маўчком прымала
маё падзенне, як і пацалунак.
Каханая, сканаем толькі разам,
высокі боль наш выветрыцца часам,
збяжыць ад мёртвых вуснаў цень настрою.
Дакор твой блаславёны зірк пакіне,
не ўкрыўджу, ды ў адное дамавіне
заснем абое, быццам брат з сястрою.
ЛЕТА
Я адыходжу, Лета. I шкада мне
слухмяных рук тваіх сутонняў. Строга
прыходзіш ты, набожнае, старое,
а ўжо ў маёй душы няма нікога.
Як па каралях з аметысту, шумна
ты пройдзеш, Лета, па маіх балконах,
як біскуп, што здалек прыехаў сумны,
каб адшукаць зламаныя пярсцёнкі,
багаславіўшы мёртвых нарачоных.
Я адыходжу, Лета. Мáю ружу
у верасні, таму твайго старання
прашу: палій яе штодня свянцонкай,
у кожны дзень грахоў і пахавання.
Калі ад плачу мармур маўзалею
святлосцю веры рушыцца па часе,
прасі ў малітве памінальнай Бога,
каб назаўсёды мёртвай засталася.
Бо позна будзе ўжо гукаць святога,
не знойдзеш у душы маёй нікога.
До плакаць, Лета! Ружа ў баразёнцы
і гіне, каб і адрадзіцца ў сонцы...
ВЕРАСЕНЬ
Той ноччу вераснёваю была ты —
...ажно да болю! — добраю са мною.
Што мне астатняе; я тым багаты,
нашто была ты добраю такою.
Той ноччу глянуць на мяне магла ты,
на хворага, на сумнага тырана.
Што мне астатняе, я тым багаты.
Адкуль мой сум, ці ведала ты рана?
Той ноччу віс вятох салодкі нізка
і да вачэй тваіх я гэтак блізка
быў, як да Бога... Саладзелі вочы
таксама ў вечар вераснёвай волі,
калі твае гарачае вуголле
у снежні ў лужынах тушылі ночы.
АСАДАК
А сягоння лівень моцны як ніколі,
сэрца маё, жыць не хочацца мне болей.
Дзень пяшчотны, А чаму б і не? Ва ўбранні
шчасця, злыбяды, ва ўбранні мілавання.
Дзень дажджлівы ў Ліме. I сваёй няўдзякі
я прыгадваю суровыя пячоры;
крыгу лютую над кволым цветам маку,
што гняла “Не будзь такім!” яе ўгавора.
Кветкі чорныя... і як шпурляў таропка
я па-варварску каменне ў панцыр лёду.
А яе маўклівы гонар ставіць кропку,
як алеем закіпелым — на нязгоду.
Гзгым днём таму іду я як ніколі,
замест сэрца з пугачом, што чуе волю,
і жанчыны заўважаюць сум міжволі
і прымаюць ад цябе тваю патолю
перад высмяглымі зморшчынамі болю.