Kevin uważnie przyjrzał się mapie, aby ustalić położenie. Wskazał na prawo.
– Mikroprocesor transmitujący sygnały bonobo numer sześćdziesiąt powinien być nie dalej jak trzydzieści metrów stąd w kierunku tamtej ścieżki zamkniętej drzewami – stwierdził.
– Chodźmy to więc sprawdzić i miejmy to już za sobą – zdecydowała Melanie. Zniszczone nowe tenisówki sprawiły, że nawet ona zaczynała powoli mieć dość tej wyprawy. W Afryce nic nie przychodzi łatwo.
Kobiety poszły posłusznie za Kevinem. Początkowo stawianie kroków na grząskim podłożu nie było łatwe. Chociaż cały teren porastała trawa, w rzeczywistości były to tylko kępy otoczone wodą. Ale już około pięciu, sześciu metrów od stawu, teren się podnosił i był względnie suchy. Chwilę potem weszli na ścieżkę. Zaskoczeni zauważyli, że wygląda na często używaną. Biegła równolegle do linii brzegowej jeziora.
– Ludzie Siegfrieda muszą chodzić tędy częściej, niż sądzimy. Droga jest zbyt dobrze utrzymana – powiedziała Melanie.
– Muszę się zgodzić – przytaknął Kevin. – Podejrzewam, że wykorzystują te ścieżki do odłowu zwierząt. Dżungla jest tutaj tak gęsta i ekspansywna. Dla nas to dobrze, łatwiej nam będzie obejść wyspę. Jak pamiętam, ta droga powinna nas zaprowadzić do wapiennego klifu.
– Jeśli przychodzą tu oczyszczać ścieżki, to może w tym, co Siegfried mówił o ogniskach rozpalanych przez robotników, jest nieco prawdy – zastanowiła się Melanie.
– Byłoby świetnie – uznał Kevin.
– Czuję coś wstrętnego. Po prostu śmierdzi – Candace pociągała nosem.
Pozostali również wciągnęli powietrze i zgodzili się z nią.
– To zły sygnał – stwierdziła Melanie.
Kevin skinął i wszedł na dróżkę zakończoną kępą drzew. Po chwili wszyscy troje stali, zatykając nos i spoglądając w dół na obrzydliwy widok. Natrafili na resztki bonobo numer sześćdziesiąt. Padlina była w stanie rozkładu. Dookoła pełno było robactwa. O wiele gorzej niż korpus wyglądała głowa małpy. Kawałek skały wbity między oczy rozłupał czaszkę na dwoje. Kamień ciągle tkwił w głowie ofiary. Wypchnięte gałki oczne spoglądały w różne strony.
– Uch! – Melanie była naprawdę zdegustowana. – To jest właśnie coś, czego nie chcieliśmy zobaczyć. Oznacza to, że bonobo nie tylko podzieliły się na dwie grupy, ale również zabijają się. Zastanawiam się, czy numer sześćdziesiąt siedem też jest martwy.
Kevin kopnięciem usunął kamień z rozbitej głowy i przyjrzał mu się uważnie.
– Tego także nie chcieliśmy zobaczyć – powiedział.
– O czym mówisz? – spytała Candace.
– Skała została obrobiona z rozmysłem. – Czubkiem buta wskazał ostry grzbiet kamienia ze świeżo odłupanymi krawędziami. – To sugeruje, że potrafią wytwarzać narzędzia.
– Obawiam się, że to kolejny dowód – stwierdziła Melanie.
– Przesuńmy się pod wiatr, zanim się porzygam – rzucił Kevin. – Ledwo wytrzymuję ten smród.
Zrobił trzy kroki, gdy poczuł na ramieniu powstrzymującą go rękę. Odwrócił się i zobaczył Melanie z palcem przyłożonym do ust. Wskazała na południe.
Popatrzył we wskazanym kierunku i dech mu zaparło. Około piętnastu metrów od nich, w cieniu kępy drzew dostrzegł bonobo! Zwierzę stało całkiem wyprostowane, bez ruchu, jakby pełniło wartę honorową. Małpa zauważyła ich w tej samej niemal chwili, kiedy oni dostrzegli ją.
Kevina zaskoczyła jej wielkość. Mała dobrze ponad metr pięćdziesiąt. Ważyła też więcej niż przeciętne osobniki. Widząc nienaturalnie umięśniony tors, Kevin ocenił jej wagę na jakieś sześćdziesiąt kilogramów.
– Jest wyższy niż bonobo przywiezione do transplantacji – zauważyła Candace. – Przynajmniej tak mi się zdaje. Oczywiście tamtym małpom podano już środki usypiające i były przywiązane do stołu, zanim je zobaczyłam. Mogę się więc mylić.
– Szszszsz! – uciszyła ją Melanie. – Nie wystraszmy go. To może się okazać jedyna szansa na obejrzenie jednej z małp.
Kevin bardzo ostrożnie i powoli zsunął z ramienia torbę i sięgnął po ręczny lokalizator. Włączył go. Urządzenie cicho popiskiwało, dopóki nie wycelował nim w bonobo. Spojrzał na ciekłokrystaliczny ekran i cicho stęknął.
– Co jest? – spytała szeptem Melanie. Zauważyła, jak zmieniła się twarz Kevina.
– To numer jeden! – odpowiedział szeptem. – Mój!
– Mój Boże! Jestem zazdrosna! Chciałabym też zobaczyć swoją.
– Szkoda, że nie możemy przyjrzeć się dokładniej – szepnęła Candace. – Czy spróbujemy podejść bliżej?
Kevina uderzyły dwie rzeczy. Pierwszą małpą, którą spotkali, okazał się dziwnym zbiegiem okoliczności jego genetyczny duplikat, po drugie, jeśli stworzył niechcący jakąś formę hominida, stał teraz przed samym sobą sprzed kilku milionów lat.
– Mam tego dość – nie powstrzymał się i powiedział półgłosem.
– Co masz na myśli? – spytała Melanie.
– W pewnym sensie to ja tam stoję – odparł.
– Nie wyciągaj pochopnych wniosków – upomniała go.
– Stoi zupełnie jak człowiek. Ale jest bardziej owłosiony niż jakikolwiek mężczyzna, którego widziałam.
– Bardzo zabawne – zauważyła Melanie bez uśmiechu.
– Melanie, włącz lokalizator i sprawdź cały obszar. Bonobo zazwyczaj poruszają się razem. Może jest ich tu więcej, tylko nie widzimy. Mogą się kryć w krzakach.
Melanie zajęła się komputerem.
– Trudno uwierzyć, jak jest spokojny – powiedziała Candace.
– Jest pewnie sztywny ze strachu – odparł Kevin. – Bez wątpienia nie wie, jak nas potraktować. Albo, jeżeli Melanie ma rację, że brakuje samic, to być może jest porażony waszym widokiem.
– A tego to już w ogóle nie uważam za zabawne – odezwała się Melanie, nie podnosząc nawet wzroku znad klawiatury.
– Przepraszam – odparł Kevin.
– Co on ma wokół pasa? – spytała Candace.
– Ja też się nad tym zastanawiam. Nie potrafię powiedzieć, chyba że to pnącze, które owinęło się wokół niego, gdy przedzierał się przez krzewy.
– Spójrzcie na to – odezwała się podekscytowana Melanie. Podniosła laptop tak, żeby pozostali mogli się przyjrzeć. – Kevin, miałeś rację. Za drzewami jest cała grupa bonobo.
– Dlaczego wyszedł sam? – spytała Candace.
– Może jest kimś na wzór strażnika tak jak u szympansów. Skoro mają mało samic, tym bardziej mogą zachowywać się jak szympansy. W tej chwili być może sam sobie udowadnia, jaki jest odważny.
Minęło kilka minut, a bonobo nie ruszył się.
– Wyjdźmy z tego impasu – zniecierpliwiła się Candace. – Dalej! Zobaczmy, jak blisko da się podejść. Co mamy do stracenia? Nawet jeśli ucieknie, to powiem, że ten mały epizod zachęca, aby zobaczyć więcej.
– Dobrze – zgodził się Kevin. – Ale żadnych gwałtownych ruchów. Nie chcę go przestraszyć. Mogłoby to całkowicie pozbawić nas szansy zobaczenia innych.
– Wy pierwsi – ustąpiła Candace.
Ruszyli ostrożnie, krok po kroku. Kevin szedł pierwszy, tuż za nim Melanie. Candace zamykała pochód. Kiedy pokonali mniej więcej połowę odległości, jaka ich dzieliła od małpy, zatrzymali się. Teraz mogli dokładniej obejrzeć stworzenie. Miało mocno wystające łuki brwiowe, czoło pochylone jak u szympansa, ale dolna szczęka była wyraźnie mniej wysunięta niż u normalnych bonobo. Nos miał płaski, nozdrza wydęte. Uszy miał mniejsze niż bonobo czy szympansy i bardziej przylegające do czaszki.
– Myślicie o tym samym co ja? – szepnęła Melanie.
Candace przytaknęła głową.
– Przypomina mi rysunek, który oglądałam w trzeciej klasie. Jaskiniowiec sprzed wielu tysięcy lat.
– Och, nie, rety! Widzicie jego dłoń? – spytał podnieconym szeptem Kevin.
– Tak – odpowiedziała cicho Candace. – Co z nią?
– Kciuk. Nie taki jak u małpy. Wyrasta z boku dłoni.
– Masz rację – potwierdziła Melanie. – To może znaczyć, że jest przeciwstawny.
– Dobry Boże! Dowody stają się coraz bardziej dobitne. Sądzę, że jeśli geny rozwoju odpowiedzialne za zmiany anatomiczne niezbędne do wykształcenia istoty dwunożnej znajdują się na krótszym ramieniu chromosomu szóstego, jest również całkiem możliwe, że odpowiedzialne za przeciwstawny kciuk też tam się mieszczą.
– To pnącze wokół jego pasa – odezwała się Candace. – Teraz dokładnie to widzę.
– Spróbujmy podejść bliżej – zasugerowała Melanie.
– No nie wiem – Kevin wahał się. – Kusimy los. Szczerze powiem, jestem zdziwiony, że jeszcze nie uciekł. Może byśmy tu usiedli.
– Tu, w słońcu jest gorzej jak w piecu – powiedziała Melanie. – A nie ma jeszcze dziewiątej, więc będzie coraz gorzej. Jeżeli mamy usiąść i obserwować, zróbmy to w cieniu. Dobrze byłoby też przynieść jedzenie.