Дзяўчаты майго юнацтва,
Зялёнай, бяссоннай пары...
Змаглі вы такімі ж застацца.
А я -
Беззваротна стары.
3 касынкай
Ці ў модным бярэце
Вы зноў прыбягаеце ў сне...
Я ўсіх вас прашу:
Не старэйце
I не праганяйце мяне.
Як майская песня для птушак,
Я з выраю часу
Гатоў
Вярнуцца да вашых вяснушак,
Да сцежак дзіцячых гадоў.
Я помню
I воблакі тыя,
I здані ўначы ля куп'я...
Якія вы ўсе маладыя,
Адзін толькі ведаю я...
* * *
Прыцішыцца няма калі
Мне на жыццёвым перавале.
На грэшнай стомленай зямлі
Мяне любілі і кахалі.
Жанчыны —
Лепшыя з жанчын —
Мне лоб далонямі студзілі.
I локця жураўліны клін
Мільгаў,
Як цень,
На небасхіле.
Я і цяпер яго лаўлю
3 надзеяю і ласкай шчырай
I не спяшаюся
Зямлю
Пакінуць,
Выбраўшыся ў вырай.
* * *
Я не сквапны —
Вы паверце.
Не прыслужваю рублю.
Лепшы яблык на талерцы,
Не шкадуючы, ўступлю.
Сувеніры,
Кветкі,
Рэчы,
Нават тыя, што люблю,—
Забірайце.
Не пярэчу.
Пашкадую —
І ўступлю.
Сцежку лепшую ў прысадах,
Поля лепшага раллю
I высокую пасаду,
Не крыўдуючы, ўступлю.
А тваіх вачэй смяшынкі,
Як нябесны дар, каплю.
Ні адной тваёй маршчынкі
I слязінкі
Не ўступлю.
Праз пагрозы,
Пасміханне —
Праз усё пераступлю.
А цябе,
Маё каханне,
Анікому не ўступлю.
* * *
Ты стала ля дзвярэй
У гулкай цішыні.
Шаптала мне:
«Скарэй...»
Прасіла:
«Зачыні».
Адвага і адчай
Маўчаннем сцялі рот.
I паварот ключа —
Як лёсу паварот.
Ніхто не адамкне
Зачыненых дзвярэй.
Цяпер ніхто ў мяне
Цябе не адбярэ.
Шалёны сэрца ўдар
Каля маіх грудзей —
Як шчасця шчодры дар,
Як бурны ўсплёск надзей.
Ноч выблескам пляча
Працята навылёт...
I паварот ключа...
I лёсу паварот...
* * *
Не веру,
Што з гадамі адыходзіць,
Згасае палкасць маладых сустрэч.
Прыйдзі ка мне ў пакоры і лагодзе,
Маім рукам і вуснам не пярэч.
I не хавай,
Як хітрая цыганка,
Няўтольнага агню ў сваіх вачах.
Хай будзе тонкі месяц за фіранкай.
Хай будзе ціхі стогн каля пляча.
Хай згіне ўсё,
Што ўжо было,
Што будзе.
Але хай застануцца на вякі
Твае ненапалоханыя грудзі
I ля шчакі цяпло тваёй рукі...
* * *
Так, я перад табо ю вінаваты
За доўгія самотныя гады,
За непаразуменні ўсе і страты,
За майскія замоўклыя сады,
За словы непатрэбныя і ўчынкі,
За наш касцёр,
Шт о ледзьве не ачах,
За сівізну
I раннія маршчынкі
I стому вечаровую ў вачах,
За вольніцу
I шумны хмель пракляты,
За ростані
I тайны недавер.
А больш за ўсё
Бязмежна вінаваты,
Што я цябе кахаю і цяпер.
* * *
Ці ўспамінала ты мяне,
Калі я доўга быў далёка?
Хоць у нядзелю,
Хоць у сне
Ці ўспамінала ты мяне
3 пяшчотай і журбою лёгкай?
Ці выглядала мілым вокам
Мой цень у ранішнім акне,
Ці чула ў незнаёмых кроках
Маю хаду?
Было ці не?
Ці ўспамінала ты мяне?
Было мне ў дальняй старане
Тужліва так і адзінока,
Што я паверу і мане,
Што ўспамінала ты мяне,
Калі я доўга быў далёка...
* * *
Помніш,
Ты даверылао
Мне ключы,
Адчыніла дзверы
Уначы,
Не дала і трохі
Ачуняць,
Бо цябе палохала
Цішыня,
Што шапоча голлем
Ля акна,
Ходзіць завуголлем
Давідна?