Дыктавала правілы
Ты сама.
I мяне адправіла.
А — дарма.
Ад варот не вернуты,
Я замоўк.
Зачыніла дзверы ты
На замок.
І заснула ў радасці
I ані
Не баішся
Ранішняй
Цішыні.
* * *
Я сябе старым не адчуваю,
Хоць прайшлі юначыя гады.
Прылятаюць з маладога маю
Салаўі ў асеннія сады.
Разарву тугую павуцінку
I, цяпло даверыўшы плашчу,
3-пад крыса азяблую дзяўчынку
Я ў халодны свет не адпушчу.
Цепліцца яшчэ вясна былая —
Тонкая і кволая свяча.
Хай яна спакойна дагарае
Ля майго пахілага пляча.
Ну а што на скронях стыне іней —
Гэта хітры восеньскі падман.
Проста пазаблытваўся ў чупрыне
Дым кастроў і ранішні туман.
* * *
Не трашчы так настырна,
Сарока,
Побач з даўнім,
Былым,
Дарагім.
Тут каханне прайшло недалёка.
Не са мною прайшло,
А з другім.
Я і сёння іх постаці бачу —
Хто іх ведае:
Дзве ці адна.
Я і сёння не веру ва ўдачу,
Хоць чакаю яе давідна.
А яны
Насцярожаным крокам
Прамільгнуць міма нас паначы.
Памаўчы побач з імі,
Сарока.
Памаўчы, як і я,
Памаўчы.
* * *
Зноў наш сад вечаровы весніцца,
Сыпле з яблынь ружовы квет.
Ты стамлёна ідзеш за весніцы
За блакітным туманам услед.
3 хмарак першыя зоркі выцеклі,
За бярозкамі вецер прыціх.
Ты вось-вось схаваешся ў прыцемках,
Не пачуўшы крокаў маіх.
Пачакай мяне за варотамі,
Дзе буяе духмяны май.
Непаўторнае,
Незваротнае
Хоць на міг адзін затрымай.
Прыпыніся з журбой-вячэрніцай
На старых раздарожжах нямых.
Можа,
Нешта ўсё-такі вернецца.
Хоць на міг.
На кароткі міг...
* * *
Забываю звонкі вокліч: «Тата!»
Прывыкаю да звароту: «Дзед»
«Мілы» -
Як юначая цытата,
Так даўно не чуецца мне ўслед!
Новы час —
I новыя найменні,
Новая самота і журба.
У вачах гарэзнасці ўсё меней.
I ўсё больш гаркоты на губах.
У душы
Ні зайздрасць, ні нянавісць
Не хаваю нават у кутку,
Хоць мяне ўжо ўнукі абганяюць
На жыццёвым людным бальшаку.
Я спакойна памахаю маю:
Хай за небасхіл сплывае сінь...
Толькі ад дзявочага
«Кахаю»
Адвыкаць не хочацца зусім.
* * *
Ты спытала,
Што вазьму я
У дарогу ў снег і слоту,
Калі вельмі засумую.
Адказаў:
— Тваю пяшчоту.
Ты пытала ў задуменні,
Што важней за ўсё —
Работа,
Шчасце,
Поспехі,
Натхненне?
Я шаптаў:
— Твая пяшчота.
Без падказкі і прымусу
У адчаі і самоце
Давяраю і малюся
Толькі ёй —
Тваёй пяшчоце.
I калі б ты запытала
У дзесяты раз і ў соты,
А чаго ў жыцці мне мала,
Я б сказаў:
— Тваёй пяшчоты.
* * *
Я не помню ўжо,
З якой прычыны
Лёс мяне закінуў незнарок
У той сад наднёманскі, шпачыны,
У далёкі, ціхі гарадок.
Не было ні песень, ні прызнанняў —
Толькі жоўты месяц між прысад,
Толькі зорнай хвалі калыханне,
Толькі сіні-сіні твой пагляд.
А мне ўсё яшчэ і зараз сніцца
Той далёкі,
Той вясновы сад,
Дзе,
Як недаспелыя брусніцы,
Ліхтары вячэрнія вісяць...
* * *
Па той зямлі,
Дзе ўсё табою дыша,
Дзе твой каснік заблытаўся ў траве,
Плыве ў чаўне сярод туману ціша,
Мой сон пудлівы да цябе плыве.
З чужых краёў
Да вокан незабытых
Яго ўспамінам ціхім занясло.
Ляжыць вясло зламанае,
Нібыта
Сіваваронкі шызае крыло.
I ходзіць над садамі сонны месяц,
I ў вокнах гаснуць познія агні...
Калі ты ўбачыш човен каля весніц,
Не адгані яго,
Не адгані...