* * *
Даўно забыў юначыя спакусы,
Вясновы шал,
Асеннюю тугу.
А вось забыць
Твае сухія вусны
I шэпт твой непрытомны
Не магу,
Калі тваё наструненае цела
Цягнулася нястрымна да майго
I ўсё ўва мне спявала і трымцела,
I кроў паліў адчайнасці агонь,
I мне чаромхаю лясною пахлі
Распушчаныя валасы твае...
Дыхне ўспамін —
Як прысак неачахлы,
Мне гэта ўсё зноў сэрца саграе...
* * *
Ты выйшла да мяне.
Той ноччу зорнай
Я верыў:
Шчасце нас не проміне
I ласка будзе доўгай, непаўторнай...
Ты ж думала зусім не пра мяне.
Ты цалавала вуснамі сухімі,
Няўцямна паўтарала,
Як у сне,
Каля майго пляча
Чужое імя.
Адкуль было ўсё гэта ведаць мне?
Са мной дзяліла ты адчай і стому,
Са мной хавала смутак у віне.
А паклялася ў вернасці другому...
Чаму так доўга ты маніла мне?
I вось астаўся я,
Табой пракляты,
Адзін
3 халодным ценем на сцяне.
I я ва ўсім,
Па-твойму,
Віноваты?
I гэта — Праўда,
Слушная ўпаўне.
* * *
Не перанось спатканне на пасля.
Хто ведае,
Што заўтр а нас чакае —
Ці то ад шчасця спыніцца Зямля,
Ці напаткае нас бяда якая.
Сагрэй мне вусны сённяшнім агнём.
Абмый душу мне сённяшняю ўсмешкай.
Хай кажуць,
Што жывём кароткім днём,
А не халоднай вечнасцю няспешнай.
Хвіліны нават не паўторыць час,
Хоць папракай яго ты,
Хоць упрошвай .
Што, як сустрэча гэтая якраз
Для нас галоўнай стане і... апошняй?..
* * *
Чам у павінен плакаць чалавек ,
Калі ён хоча весела смяяцца,
Калі яму ўсяго гадоў семнаццаць
I таямніца свеціць з-пад павек ?
За што яму бязладнае жыццё
Суровыя сюрпрызы падкідае,
Калі яго сяброўка маладая
Нясе ў сабе ягонае дзіцё?
Навошта ён даверліваі пачаў
Начную споведзь з вопытным суседам,
Калі пасля прыйшлі за ёю следам
І здрада,
I знявага,
I адчай?
Чаму такі непрымірымы век
I помніць крыўду горкую старую,
I ўсіх памылак даўніх не даруе?..
Чам у павінен плакаць чалавек?!
* * *
А я не веру,
Што пайшло каханне
З гадамі маладымі на спачын,
Што нашых вуснаў,
Нашых душ яднанне
Не можа сівізны перамагчы.
Я і цяпер разгадваю,
Як тайны,
Твой кожны дотык,
Кожны позірк твой.
Ад старасці ахоўваю адчайна
Святыя хвілі радасці жывой,
Калі тваё спякотнае дыханне
Сціхала ўранні на маім плячы...
I я не клічу новае каханне.
Мне б тое,
Маладое,
Зберагчы.
* * *
Як вецер лісце шугане
Па скверу,
Ты засумуеш без мяне —
Я веру.
3-за хмар збяжыць змяркання міг
Па промню.
Як добра нам было ўдваіх,
Я помню.
Плыла ад поўні паласа
Скразная.
Ты страхам поўнілася ўся —
Я знаю.
На зрокі клаўся цень крыла
Ціхутка.
Ноч тая цёплая прайшла
Так хутка.
Ей грэцца ў памяці маёй,
Як цуду.
Да скону дзён маліцца ёй
Я буду.
* * *
Чам у ты помніш сумнае адно?
Было ж у нас вясёлае ,
Здаецца,
I ад кахання абмірала сэрца,
I ноч нам зоркі сыпала ў вакно.
Няўжо яно забылася даўно
I ў памяці жывой не адзавецца,
Як залатое поўнае вядзерца,
Што нечакана ўпушчана на дно?
А мне
Адно шчаслівае відно
Удалечы,
Што мараю завецца.
Так і сягоння не закрыты дзверцы
I не дапіта хмельнае віно.
Хай не знайшлі мы дзіўнае руно,
Але прайшлі сцягой адзінаверцаў,
I на вячэрняй роздумнай паверцы
Не ўспамінай журботнае адно.
* * *
У хвіліну адчаю
Пакладзі мне далонь на чало,
Адкожы на пытанне маё
На расстанне:
Ці патрэбны я быў,
Як мяне не было,
Ці патрэбны я буду,
Як мяне ўжо не стане?