ЗНОЎ ПАБАЧЫЎ ЦЯБЕ...
Цэлы тыдзень хадзіў я прыгнечаным,
Не гулялася, не спявалася.
Кожнай раніцай,
Кожным вечарам
Сэрцу нечага не ставала ўсё.
А сягоння
Зусім няпрошана,
Нечакана, неспадзявана я
Зноў убачыў цябе,
Харошая,
Дарагая,
Нецалаваная.
I гатоў салаўём заліцца я
На лады, на калены розныя,
Каб дзівілася нават міліцыя,
Што такімі бываюць цвярозыя.
I нясу, каханнем асвечаны,
Па вясновай зямлі сэрца гром-біццё.
Паглядзяць на мяне сустрэчныя —
I таксама шчаслівымі робяцца.
I магу я звярнуць нават гор хрыбты —
Сіла рвецца з грудзей нечуваная...
Ты ж пайшла.
I нічога не ведаеш ты,
Дарагая,
Нецалаваная...
* * *
Не,
Мы з табою не святошы.
Мы прагна выпілі да дна
I ласку вечароў харошых,
I пацалункі довідна.
I мне не раз яшчэ
Салодка
Спаць на тугім тваім плячы
I, як маланкаю, дрыготка
Аб вусны вусны апячы.
I раптам сцішыцца ў здзіўленні,
Калі няўмольна,
Як прысуд,
Мяне зноў кіне на калені
Жаночай прыгажосці цуд.
Няхай яно жыве са мною,
Да скону грэючы жыццё,
Маё мужчынскае,
Зямное,
Святое гэта пачуццё.
А калі скрывяцца святошы,—
Ну што ж,
Мы выпілі да дна
I ласку вечароў харошых,
I пацалункі давідна.
* * *
Такі спрадвечны лёс мужчын:
Рвануцца з мілых рук,
Пайсці
I зноў перамагчы
Сто слот і завірух,
Заблытаць тысячу дарог
I выпіць дзесяць рэк,
I любай
Палажыць да ног
Увесь свой скарб і грэх.
Ну а калі
Праз сто разлук,
Праз сто смярцей вайны
Да мілых, незабытых рук
Не вернуцца яны,—
У тым няма віны мужчын,
Зусім няма віны,
Што рана леглі на спачын
Пад сосны і кляны...
* * *
Вочы сінія-сінія...
Косы тугія...
Хтось шчаслівы, як кажуць, дзяўчыну хрысціу
Трэба вытаптаць многа дарог,
Каб другія
Вочы гэткія, гэткія косы знойсці.
Пра такіх, пэўна, казкі складалі ў народзе,
Надзяляючы сотнямі светлых імён,
А цяпер
Горманісты чародамі ходзяць,
Носяць песні-прызнанні ўначы ля акон.
А яна —
Маладая ў сваёй прыгажосці.
Ні прызнанняў, ні песень не хоча яна.
Аднаго прычакаць бы ёй толькі у госці.
Ды з зямлёю яго абвянчала вайна.
Не згуляе вяселля той,
Хто гэтак абвенчан.
А яна ўсё чакае,
Верыць казачным снам,
Адганяе сватоў, што прарочаць:
Не вечна
Будзе доўгай каса, будзе яркай краса.
I даўно з хаты ў хату
І з вуха у вуха
Носяць бабы па вёсцы няўімольны прысуд
Застанецца яна назаўжды векавухай,
Нізавошта састарыць, загубіць красу...
Я не знаю,
Быць можа, і праўда, не трэба
Ёй, прыгожай такой, адзінокаю жыць.
Я ж яе разумею.
I вельмі хацеў бы
Вось такое каханне ў жыцці заслужыць
* * *
Другія
3 доўгіх падарожжаў
Дамоў,
Да любых у двары,
Што найдзіўней,
Што найдарожай,
Вязуць заморскія дары.
А я
3 далёкае дарогі
Табе на памяць прывязу
Падкову —
Месячык двухрогі —
I зорку —
Сінюю слязу.
I, не абмыўшы пот салёны,
На шчасце наша ці бяду,
Табе ў халодныя далоні
Свой лоб гарачы пакладу.
* * *
У прысадах цяністых
Я сустрэўся з табой,
Маёй светлаю, чыстай
Веснавою журбой,
Маёй ціхаю казкай,
Маёй першаю ласкай.
Тут мы часта хадзілі
Ля альтанак пустых,
Ціхім шэптам будзілі
Юных клёнаў лісты,
Новых сцежак шукалі,
Першых промняў гукалі.
А сягоння блукаю
Я адзін да святла
I прычыны не знаю,
Што з табой развяла,
Маім шчасцем пявучым,
Маім болем пякучым,