I усё, як калісьці,
У прысадах вясной:
Ліпкі ліпкае лісце
Парасправілі зноў,
Клёны росамі ззяюць,
Птушкі сонца гукаюць,
Росам зоры варожаць,
Успамінам трывожаць
Маё сэрца.
* * *
Месяц — жоўтая лодка —
Плыве між аблокаў.
Пахне мятай
Салодка-салодка,
Далёка-далёка.
У абвялых пракосах
Дрэмле ціша святая.
Твае цёплыя косы
Я няўмелай рукой расплятаю.
I з рамонкамі белымі
Уплятаю ў іх сцежку вузкую,
I лаўлю ашалела
Гарачыя мілыя вусны.
I цалую
I шыю, і локці...
А ва ўсім вінаваты
Месяц — жоўтая лодка —
Ды салодкая мята.
ЭЛЕГІІ СТАРОГА САДУ
Я зноў прыйшоў у наш зарослы сад,
Дзе пахне зазімкам і лісцем прэлым.
Ён не такі,
Як дваццаць год назад.
Ён,
Як і я,
Здаецца пастарэлым.
Мне вусцішна між яблыняў ступаць,
Страсаць з галін абуджаныя згадкі.
I за спіной не веснічкі рыпяць,
А памяці разгойданыя кладкі...
I
У ціхім садзе нашага дзяцінства
Даўно сабе звіваюць гнёзды птушкі.
I я нячаста ў сад хаджу,
Каб раптам
Няўклюднага падлётка не спалохаць.
А можа быць,
Я больш за ўсё баюся,
Што ўспырхне,
Нібы жаўранак вясновы,
Забытае імя дзяўчынкі мілай
У белай блузцы і спаднічцы сіняй,
3 чарнілам перапэцканымі пальцамі
I русаю худзенькаю касой?
Што, як яна жыве ў забытым садзе —
Абсыпаная рыжымі вяснушкамі,
Абстрыканая крапівой пякучай,
Цыбатая,
Нібыта бусляня?..
Чаго баюся —
Успамінаў смешных
Ці горкай і запозненай сустрэчы
3 юначаю неразгаданай тайнай
I першым неўсвядомленым каханнем?
Ды не,
Якое там было каханне!
Было няўцямнае зямное шчасце,
Што вось жыве дзяўчо на белым свеце,
I лічыць мяне дужым і прыгожым,
I з захапленнем на мяне глядзіць.
I я пераканаць яе стараўся,
Што я папраўдзе нейкі незвычайны,
Што я прыгожы,
Дужы
I разумны,
А быў няўклюдны
I дурны як бот.
Я пасмяяўся з той дзяўчынкі мілай
Па-хлапчукоўску жорстка і бяздумна —
3 яе вяснушак,
I з касы худзенькой,
I з нехаванай радасці ў вачах.
I я хадзіў, як певень, ганарысты,
Суровы,
Незалежны
I дасціпны,
I быў не варты нават шкадавання,
Не тое
Што яе няўцешных слёз...
Мы вельмі часта позна разумнеем...
Цяпер я ў сад заходжу асцярожна —
А што, як раптам хрусне пад нагою
Птушынае гняздо?..
II
Ты помніш сад,
Парэчкамі зарослы,
Дзе ля паркана быў куток таемны,
Куды ўцякалі мы з табой штовечар
Ад пільных матак і сяброў цікаўных?
Ты помніш?
Там нас хавала яблыня старая.
Мы слухалі маўчанне цёплай ночы,
I я нямеў,
Калі плячом гарачым
Ты прыпадала да майго пляча.
Там я аднойчы
Пры святле маланкі,
Як цуд, нікім не зведаны,
Убачыў
Твае блакітныя, як неба, вочы
I белыя, як яблыкі, калені.
На круглыя,
Як белыя налівы,
Клаў галаву я на твае калені
I піў каўшом Мядзведзіцы Вялікай
Тваё такое блізкае дыханне,
Наіўны і салодкі наш спалох.
I валасоў тваіх густая хмара
Мне засланяла і зямлю, і неба —
I гасла ўсё ў вачах,
I толькі вусны,
Твае сляпыя і сухія вусны,
Як месяц,
Прабіваліся праз цемру
I зноў вярталі мне ў душу святло...
Ты помніш?
Растуць парэчкі ў садзе,
Як калісьці.
А ля паркана —
Восеньскае лісце.
Сюды з табой штовечар мы ўцякалі
Ад пільных матак і сяброў цікаўных.
Тут пры святле маланкі я аднойчы Зірнуў табе ў спалоханыя вочы...
Стаіць пад ветрам яблыня старая.
Ні павуцінкі
На галінах голых...
А я вачамі маладымі бачу
Два белыя налівы...
III
Быў позні і туманны адвячорак.
Сад звонка лапатаў пасля дажджу —
Як быццам тысяча срабрыстых гномікаў
Саскоквала з галінкі на галінку,
З ліста на ліст,
А з лісця
На траву.
Я ў сад пабег
Паслухаць гэты вэрхал,
Палюбавацца,
Як цяжкія кроплі
Ляцяць свінцовым шротам на пясок,
А яблыні абмытыя стаяць,
Нібыта маладзіцы пасля лазні.
Па лужынах і ручаях імчаў я.
У сэрцы калацілася гарэзнасць,
I мне хацелася такое крыкнуць,
Каб цэлы свет,
Уражаны,
Пачуў.
Тады арліным хлапчукоўскім вокам
Я ўгледзеў іх пад вымаклаю вішняй —
Яны застылі ў доўгім пацалунку,
Як у палёце спыненыя птушкі.
Яны мяне не бачылі, не чулі.
I я падкраўся —
I зарагатаў,
Спалохаў тое светлае імгненне,
Якое ўжо не зможа паўтарыцца.
Я загалёкаў: