«Цілі-цілі цеста!..»
Улёг за імі шчанюком звяглівым.
і ўсё чакаў,
Як голас мой падхопіць
I панясе пад гулкім небам рэха.
А сад маўчаў.
Маўчалі змрочна кроплі,
Што на лістах званочкамі віселі.
А яблыня старая
Поўнай жменяй
Дажджу мне сыпанула за каўнер.
I я замоўк.
Як быццам спатыкнуўся.
Мяне спыніў цяжкі дарослы сорам.
Пачуў я раптам,
Як замоўк чамусьці
У шапатлівых кронах звонкі лопат,
Як стала ў садзе золка і будзённа.
Я дзякую,
Што ты маўчыш,
Мой сад...
Мой сад...
* * *
Скажы мне,
Скажы мне,
Што гэта было —
Адчаю імгненне,
У вечнасць імкненне,
Аб шчасці маленне,
Ці проста здзіўленне,
Ці проста
Зямнога кахання святло?
Скажы мне,
Скажы мне,
Што гэта было —
Ад гора збавенне,
Душы наталенне,
Прыход прасвятлення,
Ці проста збліжэнне,
Ці проста
Грудзей тваіх пудкіх цяпло?
Скажы мне,
Скажы мне,
Што гэта было —
Жыцця патуханне,
Ці смерці дыханне,
Ці неба ў абдымках зямлі
Калыханне,
Калі ні вяртання назад,
Ні адхлання,
А толькі
Рыдане,
Гарэнне,
Згаранне?..
Скажы мне,
Няўжо гэта з намі
Было?..
НЕЗНАЁМКА
Яна ішла сцяжынкай вузкай
Да вечаровага сяла.
I ветразем
Над сіняй блузкай
Касынка белая плыла.
Ішла няспешна і стамлёна,
Спакой дзявочы несучы.
I шаўкавістай пасмай лёну
Каса ляжала на плячы.
I ў затуманеным прасторы
Ці то ў душы маёй
Плылі
Вачэй бяздонныя азёры,
Крылатых броваў жураўлі...
Ах, незнаёмка, незнаёмка, Неспадзяваная бяда!
I прыпыніць цябе няёмка,
I адпусціць цябе шкада.
Калі яшчэ на сцежцы вузкай
Цябе сустрэну ля сяла?..
Як ветразь,
Над блакітнай блузкай
Касынка белая плыла...
* * *
Каля твайго паркана снег мяце,
Парыпвае азяблая ігрушына.
А я шукаю след твой зацярушаны,
Блукаю ў несканчонай маяце.
Завея рве свае пухавікі,
Па твары б'е халоднай белай лапай.
Мне хоць бы лёгкі ўзмах тваёй рукі,
Хоць бы прамень з твіаёй настольнай лямпы.
Мароз тваё акно замураваў.
Паміж табой і мною —
Шкло настылае.
Ты каля печы грэеш рукі,
Мілая,
А я б дыханнем іх адаграваў... я б
* * *
Яшчэ доўга на ўсіх раздарожжах,
Між чужых, незнаёмых людзей
Буду я табе сэрца трывожыць
Успамінамі кожны дзень.
I калі пацалунак нейчы
Раптам губы твае апячэ,
Ты успомніш:
А той, ранейшы,
Цалаваў усё ж гарачэй.
I, быць можа, на тых раздарожжах
Зразумець ты паспееш яшчэ:
Ад мяне уцячы ты можаш,
Ад кахання ж —
Ніяк не ўцячэш.
* * *
Табе, нібы прароку, веру,
Што пражывём шмат зім і лет.
I калі смерць мне грукне ў дзверы,
Я ператрушчу ёй хрыбет.
Ну, а калі не саўладаю,
Ты да мяне прыйдзі тады,
Прыгожая і маладая,
Як у юнацкія гады.
Падай мне рукі палахліва
I калі я ўсё ж упаду,
Дык у цябе,
Маёй цярплівай,
Маёй адзінай,
На віду.