* * *
Вы чуеце —
Чаромха расцвіла?
Гайда ў лясы,
У веснавыя нетры!
Раз'ятраныя, халастыя ветры
Гуляюць ад сяла і да сяла.
Чаромхавая бель —
Як цёплы снег,
Як незаплямлены вясельны вэлюм...
I галава ўжо кружыцца завельмі,
I так салодка вабіць першы грэх...
Заві сваю адзіную,
Заві,
Бяжы да мілых вуснаў напярэймы,
Ламай чаромхі душныя бярэмы,
Кідай вясну да ног сваёй любві.
I шчасцем спапялі душу датла
Рашуча,
Безразважна
I чароўна...
Ах, што ты робіш,
Горкая чаромха!
Навошта гэтак рана расцвіла?..
УСПАМІН ПРА НАЧЛЕГ
Лазім па арэшніку,
Бадзяемся па лесе,
Дзвіну на бераг цягнем у мокрых невадах.
А ў вачах —
Смугою —
Сіняе Палессе,
Нетаропкай Прыпяці бурая вада.
Асака высокая —
Зялёнымі штыкамі,
Забытымі шаломамі —
Пахучыя стагі.
I над зямлёю стомленай
Цішыня такая!
I месяц,
Як антонаўка,
Жоўты і тугі.
I жнівеньскія зоры,
Пахучыя,
Як дыні,
Сінія,
Нібыта верасы...
А ў чарнабровай нашай гаспадыні
Пахлі кменам рукі,
Мятай — валасы.
Нам яна выносіла кварту сырадою,
Аржаны акраец ламала напалам,
I частавала потым самагонкаю рудою,
I добрых сноў бязгрэшных на ноч жадала нам.
I вось мы цэлы месяц бадзяемся па лесе,
Дзвіну на бераг цягнем у мокрых невадах,
А ў вачах —
Смугою —
Сіняе Палессе,
А на губах —
Тугою —
Далёкай мяты пах.
* * *
Ты пазваніла мне з дзяцінства,
Далёкага,
Амаль забытага,—
I сэрца мне ўспамінам сціснула,
I сэрца спуджана забілася.
Няужо былое зноў вяртаецца
Няўжо навекі не памерлі
I клятвы даўнія,
I тайны,
I вернасць даўняя,
I вера?..
..У сэрцы
I ў мембране выстылай
Твой смех,
Як майскія грымоты...
Ты пазваніла мне з дзяцінства,
Далёкага
I незваротнага.
* * *
Зайздрошчу шчасцю юных закаханых,
Што так баяцца дотыку рукі,—
I ад яго грудзей
Адмежаваны
Яе грудзей тугія астраўкі.
Зайздрошчу іх святому аняменню,
Калі без слоў усё адчуць лягчэй,
I смешнаму, дзіцячаму няўменню
Хаваць пачуцці ад чужых вачэй.
Зайздрошчу іх наіўнаму спалоху,
Яшчэ незразумеламу агню,
Калі ўвесь свет змяняецца патроху
I дорыць азарэнне ўпершыню
I паміж кожным позіркам і словам,
Ужо зусім бяссільная,
Звініць
Напятая,
Як песня жаўрукова,
Збліжэння недазволенага ніць...
СУСЕДКА
Калі раніцай вёдрамі ляскала
I да рэчкі спяшала босая,—
Я цябе цалаваў краскамі,
Я цябе цалаваў росамі.
Калі ў поўдзень ішла палеткамі,
Маладога спакою поўная,—
Я цябе цалаваў кветкамі,
Я цябе цалаваў промнямі.
Калі ўвечар да весніц выйшла
I стаяла пад вішнямі колкімі,—
Я цябе цалаваў цішаю,
Я цябе цалаваў зоркамі.
Што, як ноччу ў акно пагрукаю,
Недасяжная і спакусная?..
Я цябе цалаваў думкамі,
А хачу цалаваць вуснамі.
* * *
Сотні раздарожжаў паміж намі,
Прывакзальны тлум
I шум травы.
Ды ўсё роўна над тваімі снамі
Я стаю —
Нядрэмны вартавы.
Месяцаву срэбраную сцежку
У руцэ трымаю, як прашчу.
Нават прынца казачнага ўсмешку
Да твайго акна не падпушчу.
А калі світанне
Ценем белым
Ляжа на прыціхлую ваду,
У разлуцы доўгай асмялелы,
Да цябе нясмела падыду.
Прыўзніму ўспамінаў грэшных дымку,
Дзе схаваў я ад чужых людзей
Сонейка заспанае —
Радзімку —
У лагчынцы белай між грудзей.