Пачакай у садзе.
Не бяжы.
Хай знікае той,
Хто трэці лішні.
Не бяда,
Што летнія дажджы
Чохнуць з дрэў,
Як срэбраныя вішні.
Прытаіся на грудзях маіх.
I пад лопат вымытага лісця
Неба
Не зямлю,
А нас дваіх
Зыркаю маланкай перахрысціць.
* * *
Я не думаў пра вершы
Толькі што ты паробіш з душой,
Калі ў ёй,
Як вясновыя кветкі,
Прабіліся вершы?
I я з цэлым бярэмам
Да цябе
Без дазволу
Прыйшоў,
Свае тайны,
I страхі,
I надзеі ўсе
Словам даверыўшы.
Я паклаў іх табе на калені —
Бяры,
Рассыпай,
Варушы
I раскладвай —
Адчай і прызнанні,
Папрокі і лёсткі.
А захочаш —
На кожным
Задумліва паваражы,
Перабраўшы радкі,
Як вясёлых рамонкаў пялёсткі.
Я аддаў іх табе,
Самай гордай
3 сучасных багінь.
Ты скажы —
І яшчэ
Прынясу я ахвотна.
Можаш іх раздарыць.
Ды адзін
Літасціва
Пакінь —
Той,
Што, як васілёк,
Непрыкметны,
Блакітна-самотны...
* * *
Бязглуздая спрэчка.
Паспешлівы поціск рукі.
Глухое маўчанне.
Падкрэслены холад расстання.
І крокі заціхлі.
I выплыў туман з-за ракі.
I сэрца балела ў адчаі
Ажно да світання...
А ты хіба спала спакойна? —
Прызнайся сама.
I сэрца табе не кальнула
Туга шкадавання?
Калі не кальнула,
Дык, можа, яго і няма,
Маленькага сэрца,
Якое баліць ад кахання?..
НАПАМІН ХАЛАСЦЯКУ
Так спрадвеку павялося,
Што знайсці мы ўсе павінны
Свайго шчасця, свайго лёсу,
Свайго сэрца палавіну.
I пакуль ты адзінокі
Пасярод жыццёвай прозы,—
Ты як быццам аднабокі,
Несалідны, несур'ёзны.
Хоць дасведчаны і знаны
I жывеш на ўзроўні века,
Ты ўсё роўна без каханай —
Палавіна чалавека.
Як людзей ні судзіш строга,
Ды без жончынага вока
Ты яшчэ сябе самога
Разумееш неглыбока.
Так што вер наіўным вершам
I навек адно запомні:
Толькі любую сустрэўшы,
Станеш ты нарэшце поўны.
Ды глядзі
(I так бывае),
Каб цябе не падлавіла
Дарагая, дзелавая,
Ды чужая палавіна.
* * *
Бег да цябе праз буран і імжу.
Поўз да цябе з летуценнем і скрухай
Болей маўчаць не магу.
Я скажу.
Ты мяне ўважліва толькі паслухай.
Вуснамі смелыя словы ляплю,
Цяжка і горача іх выдыхаю:
Чуеш, каханая? —
Верна люблю.
Чуеш, любімая? —
Шчыра кахаю.
Можаш пасля адмахнуцца —
«Бывай!»
Можаш пасля адвярнуцца сурова.
Толькі даслухай,
Не перабівай.
Як мне баліць маё кожнае слова!
Вуснамі смяглыя вусны лаўлю
I перад вечнаю тайнай сціхаю...
Чуеш, каханая,—
Верна люблю.
Чуеш, любімая,—
Шчыра кахаю...
* * *
Каля бярозак беланогіх
Рабіны стройныя стаяць.
I стала торнаю дарогай
Сцяжынка вузкая мая.
I нашы клёны разрасліся,
I хуткаплынныя гады
Пазамялі апалым лісцем
Мае хлапечыя сляды.
За сіняватаю імжою
Ля нашай згубленай вярсты
Каханне новае, чужое
Збірае жоўтыя лісты.
А нам з табой упарта сніцца
Сцяжынка вузкая мая,
Бярозак юных завушніцы,
Рабін зялёная сям'я.
* * *
Паваражы,
Паваражы
На далані задубленай.
Што наварожыш,
Не кажы —
Я сам усё задумаю.
Паваражы,
Паваражы
На вуснах нецалованых.
Вузлом на памяць завяжы
Сцяжынку вечаровую.
Паваражы,
Паваражы
На чубе ускудлачаным
I на плячо мне палажы
Сваю руку гарачую.