Не захінайся,
Не бяжы,
Спыніся каля ганачка.
Паваражы,
Паваражы,
Бялявая цыганачка!..
* * *
Любая,
Ты засланіла свет
Шэры,
Аднастайны
I будзённы —
Электрычак цесныя вагоны,
Мокрыя, цяжкія парасоны,
Душны непрыбраны кабінет,
Гуд аўтамабіляў манатонны
Быццам бы расталі неўпрыкмет.
Любая,
Ты расчыніла свет,
Рознакаляровы
I ўрачысты —
Звонка дождж раздорвае маністы,
Сінява застыла ў шыбах чыстых,
Ловіць жвавых «зайчыкаў» паркет,
Электрычка кліча галасіста
На лясны прастор —
За ёю ўслед.
Свет запаланілі перамены.
Матылёк успыхнуў на акне...
Гэта ты
Прыветна і праменна
Раніцой зірнула на мяне.
* * *
Навек з табою нас жыццё звяло.
I мы ніколі між сабой не дзелім
Усё, што маем,—
I дабро,
I зло,
I цень трывогі,
I святло надзеі.
Што нам дзяліць найлепшае з дзівос,
Якое нават смерць забраць не ў стане? —
Зямное непаўторнае каханне
Адно на двух нам даў шчаслівы лёс.
Як раніцу з берасцяной трубы,
Яго мы п'ём —
I ўсё нам мала, мала.
Нам ні дзяльбы,
Ні здрады,
Ні кляцьбы
Яшчэ зязюля не накукавала.
I сняцца нам
Палянкі дзён сваіх
Адным неадцвітаючым надзелам.
I мы нічога на дваіх не дзелім.
Мы ўсё заўсёды
Множым на дваіх.
* * *
Хто мудрэйшы быў —
Адам ці Ева,—
Мы не будзем усчыняць садом.
Дзякуй ім,
Што адшукалі дрэва
З грэшным і спакуслівым пладом.
Што спалох пераступілі смела,
Нецярпліва згледзелі ў галлі
I сарвалі
Яблык недаспелы,
Надкусілі,
Нам перадалі.
Пэўна,
Мудра ўсё зрабілі продкі,
Калі столькі часу ўсім наўздзіў
Яблык той,
I горкі,
I салодкі,
Нам яшчэ аскомы не набіў...
* * *
Жанчын прыгожых трэба берагчы
Ад пошласці,
Каварства
I знявагі,
I ад мяшчанскай зайздрасці і звягі,
I ад залішняй ветласці і ўвагі,
I ад рукі нахабнай на плячы.
Яны прыйшлі на грэшную зямлю,
Як сны і летуценні залатыя,
Жаданыя
I трошачкі святыя,
Нязнанага суладдзя панятыя,—
Святлом напоўніць вечнае "люблю".
Не дайце іх зняславіць і запляміць,
Не рвіцеся ўчыняць над імі суд.
Хай горда па зямлі яны нясуць
Вясны юначай радасную памяць,
Зачаравання невыказны цуд...
* * *
Непрыгожых жанчын не бывае.
Паглядзі —
Вунь насустрач ідзе
Асляпляльная,
Баявая,
Як маланка,
Як выклік нудзе.
Ці плячом павядзе,
Ці брывамі —
Абрываецца
Сэрца на міг,
Як світальнай расой аблівае,
Ад халоднай зямлі адрывае
І ўзнімае да зор агнявых.
Непрыгожых жанчын не бывае.
Паглядзі —
Вунь насустрач ідзе Сарамяжліва-
Снегавая,
Як лілея на ціхай вадзеі
Вочы ўзніме —
I сінь палявая
Павявае
Лагодай такой,
Што глухая трывога сплывае,
I пяшчота душу спавівае,
I прыходзіць
Шчаслівы спакой.
На жніве,
Ля ракі,
У трамваі —
Паглядзі —
Прыгажунь не злічыць.
То — нібы сон-трава баравая,
То – як зорка Венера ўначы...
Непрыгожых жанчын не бывае.
Проста шмат невідушчых мужчын.
* * *
Назіраю ўпотай
За табой,
За табой.
Суцішаю работай
I сум свой,
I боль.
Сню і думаю ўпарта
Пра цябе,
Пра цябе.
Як нядрэмная варта,
Мая мара жыве.
Да бяссоннай пакуты
Табою,
Табой
Я пакорна прыкуты
Надзеяй слабой.
О, не рві мае путы!
Я сцярплю гэты боль..
РЭЧАЧКА-ПЯТЛЯНКА
3 вечарынкі-пагулянкі
Я сваю красуню вёў
Каля рэчачкі-пятлянкі,
Ля чаромхавых гаёў.
I вада вірыла смела
I дражнілася са мной:
То наперадзе шумела,
То звінела за спіной.