Ну адкуль такая сіла? —
Адцягнула ад сяла,
Закружыла,
Закруціла
I да лесу прывяла.
Дзе там сцежка,
Дзе палянка,
Дзе туману сіні дым,
Нават рэчачка-пятлянка
Не дазнаецца аб тым.
Да пары
Без дай прычыны
Не прызнаемся мы ёй,
Колькі зорак палічылі,
Колькі ўчулі салаўёў,
Дзе праседзелі да ранку
I шапталіся аб чым,
Разам з рэчачкай-пятлянкай
Мы пакуль што памаўчым.
Хоць няпрошанаю сведкай
Неадступна —
Вось бяда —
Не драмала, як суседка,
Булькатлівая вада.
Ды не дай Бог —
Нечаканка,
I ў каханкі ля варот
Наша рэчачка-пятлянка
Зробіць рэзкі паварот...
* * *
Як хочацца вярнуць усё назад:
I маладосць,
I салаўіны сад,
I закаханы позірк той дзяўчынкі,
Якую міма ветрам пранясло,
I неба без адзінай аблачынкі,
I на ружовай завадзі вясло.
Але ад пылу пацямнелі далі.
Сад высеклі.
Сцяжынкі затапталі.
Прайшлі дажджы шырокой паласой.
I юны рыцар
Тонкую дзяўчынку,
Сустрэўшы на аўтобусным прыпынку,
Ад скразняку хавае пад крысо.
I мкне маторка па рацэ імкліва...
I гэта ўсё, вядома, справядліва.
I сумна гэта.
Вельмі сумна ўсё...
* * *
Мне не забудзецца ніколі,
Як у азёрнай старане
Гуло сяброўскае застолле
I ты глядзела на мяне.
I сэнс,
I тайна,
I надзея
Былі ў бязладнай гамане,
Бо за сталом вясна сядзела
I ты глядзела на мяне.
Усё тады было дарэчы:
I драч ,
I юшка ў чыгуне,
І плыў туман над соннай рэчкай
I ты глядзела на мяне...
Яшчэ не раз мне па-юнацку
Твой позірк знічкаю мільгне.
Хаця б на міг,
Хаця б знянацку
Зірні здалёку на мяне!
* * *
Не знаю ,
Гэта добра ці нядобра,
Ды што хаваць мінулыя грахі —
I мне таксам а міні даспадобы,
Хоць я ім запазніўся ў жаніхі.
Зноў прымушае здзіўлена спыніцца
Жаночы цуд,
Як гэты свет,
Стары .
У цесным калчане міні-спадніцы
Дзве юныя нагі —
Як дзве стралы.
I плёткі — міма.
Забабоны — міма.
І цокаюць
Па сонным сэрцы
Лодачкі.
I мілая дзяўчына ў моднай міні —
Як чарачк а крыштальная на сподачку.
I чырванеюць посныя персоны.
I адарваць вачэй не можа Бог
Ад лёгкага,
Як хмарка,
Парасону
Над грэшнай пара й загарэлых ног.
Пад пошласць — міны.
Пад святошасць — міны.
Аж крэкча цынік качкаю падсаднаю.
А стройныя дзяўчаты ў смелых міні —
Як строгія цюльпаны ў палісадніку.
I цёплы вецер ім каленкі мые.
I я без шкадавання і трывог
Гляджу,
Як небу адкрываюць міні
Зямную прыгажосць дзявочых ног.
* * *
Патухаюць, цямнеюць высі.
Зоркі ўспыхваюць над сінявой.
Да пляча майго прыхініся
Залатою сваёй галавой.
Чуеш вецер
I чуеш вечар ?
Чуеш,
Ціха шапоча сад?
На твае худзенькія плечы
Асыпае ноч зарапад .
Гэта я табой вечарую,
Туманамі цябе чарую,
Васількоў шапатліваю моваю
Зачароўваю,
Зачароўваю,
Роснай сцежкайю,
Рэчкай ціхаю
Закалыхваю,
Закалыхваю...
I ад рук няўмелых, нясмелых
Не схаваешся ты нідзе.
Поўня белая
Яблыкам спелым
На далоні твае ўпадзе.
Ты шапнеш мне адчайныя словы
Што шаптаў табе ўчора я ,
Вечаровоя,
Зачарованая,
Закалыханая
Мая.
* * *
Я за тваім плячом не разглядзеў
У доўгую хвіліну развітання,
Што за вакном —
Змярканне ці світанне,
Ці месячная ноч,
Ці хмарны дзень.
Было адно імгненне на дваіх.
Было адно спякотнае дыханне.
I вусны —
Як кругі выратавання,
Калі ў бяссіллі мы шукалі іх.