Нарэшце Цікі з Мафутам падышлі да шырокай ракі, і тут хлопчык убачыў мноства жывых істот.
— Гэй, Мафута, зірні сюды, зірні! — закрычаў ён. — Усё, як я некалі бачыў у сне. Здаецца, тут сабраліся ўсе звяры Афрыкі!
І сапраўды, рака жыла неспакойным жыццём.
Вялізныя, нязграбныя бегемоты шумна купаліся на мелкаводдзі, і маленькія птушкі выдзёўбвалі на іх шырокіх спінах насякомых.
На процілеглым беразе мірна пасвіўся статак буйвалаў.
Удалечыні Цікі ўбачыў велізарнага слана, які абліваўся з хобата вадой.
А калі Цікі і Мафута пайшлі ўздоўж ракі, з зямлі вялікімі белымі трапяткімі воблакамі ўзляцелі чароды фламінга, і, здалося, ажыло ўсё неба.
І ўвесь час на дрэвах не спынялася балбатня мартышак.
— Што гэта за рака? — узрушана запытаў Цікі. — Такой вялікай я яшчэ ніколі не бачыў.
— Мне надаралася бываць і на большых, — пахваліўся Мафута. — Гэта — рэчка невялікая, усяго толькі малодшая сястрыца Замбезі, дзе жыве Змяіны Дух.
— Усё ж яна вялікая, — запярэчыў Цікі, ад здзіўлення круцячы галавой. — Скажы, Мафута, як мы пяройдзем яе? Яна ж глыбокая і імклівая, і ў ёй, відаць, водзяцца кракадзілы.
Мафута ўсміхнуўся:
— Пераходзіць яе не трэба. Рака цячэ якраз туды, куды мы ідзём — на ўсход. Мы доўга будзем ісці берагам.
І яны пайшлі ўздоўж ракі, што вельмі спадабалася Цікі, бо, куды б ён ні глянуў, усюды перад яго вачыма паўставала нешта новае.
Сонца пачало ўсё больш прыпякаць, заліваючы падарожнікаў спякотнымі промнямі.
Абодва моўчкі ішлі па беразе. Цікі стала вельмі горача, ён адчуваў стому і моцную смагу, і яму хацелася крыху адпачыць у лясной прахалодзе.
Абышоўшы лукавіну ракі, яны раптам убачылі юнага воіна.
Што гэта было за відовішча!
Воін стаяў, высокі і стройны, на валуне каля сцежкі. У адной руцэ ён трымаў доўгае кап'ё, а ў другой — прыгожы шчыт з антылопавай шкуры, за якім ён мог амаль увесь схавацца. Запясці яго і шчыкалаткі былі аздоблены абадкамі з малпавай шкуры, а галаву ўпрыгожвала белае страўсавае пяро.
Выгляд воіна быў суровы, але прыгожы.
Нейкі момант яны моўчкі пазіралі адзін на аднаго.
Потым Мафута прывітаў незнаёмца:
— Мутэндэ, мукваі. Мвальені бвіно?*
* — Вітаю цябе, мой пане. Ты ў добрым здароўі?
— Эндзі, мукваі. Куліла мулелья*, — адказаў юны воін і ў знак прывітання прыўзняў кап'ё.
* — Дзякую, пане. Здароўе маё добрае.
— Мяркуючы па тваім вымаўленні, ты з племені Ба-ла, — падумаўшы, сказаў Мафута.
Юны воін кіўнуў галавой.
— Ты далёка зайшоў ад дому. Значыць, ты з атрада паляўнічых? — запытаўся Мафута.
— Не, — адказаў юны воін. — Я тут адзін.
— Але ты ў ваенным убранні, — сказаў Цікі, не зводзячы вачэй з кап'я і шчыта.
Воін на момант задумаўся.
— Пасядзіце са мной, — сказаў ён нарэшце, паказваючы рукой на цень ад вялікага разгалістага дрэва, — і я раскажу вам пра сябе.
І вось Мафута і Цікі селі разам са сваім новым знаёмым у ценю дрэва.
— Як вы ўжо самі сказалі, я з племені Ба-ла, — пачаў юны воін. — Мне чатырнаццаць гадоў, я сын правадыра.
Цікі з Мафутам паківалі галовамі ў знак таго, што ўважліва слухаюць.
— У маім племені, — гаварыў далей воін, — хлопчык не можа пакінуць хаціну сваёй маці і стаць мужчынам, пакуль не пройдзе праз пэўныя выпрабаванні.
— Я чуў пра вашы выпрабаванні, — перабіў яго Мафута. — Яны вельмі цяжкія.
— Так, — адказаў юны воін. — Сярод іх — выпрабаванне на розум, выпрабаванне на вынослівасць і выпрабаванне на хуткасць. З імі я ўжо справіўся. Засталося толькі выпрабаванне храбрасці — самае цяжкае з усіх. Хлопчык павінен адзін прабыць у лесе сем дзён і начэй...
Юны воін змоўк.
— Значыць, у гэтым і заключаецца выпрабаванне храбрасці? — запытаў Цікі. — Хіба самае цяжкае — прабыць аднаму ў лесе?
— Вядома, не. Але я яшчэ не скончыў, — нахмурыў бровы юны воін. — Паслухайце. Апынуўшыся ў лесе, хлопчык павінен высачыць і забіць ільва Нкалама — цара лясных звяроў. Ён павінен зрабіць гэта без чыёй-небудзь дапамогі і, каб даказаць, што здзейсніў подзвіг, прынесці правадыру касматы кончык ільвінага хваста. — Юны воін цяжка ўздыхнуў. — Вось што гняце мяне, — закончыў ён.
— Але... я не зусім разумею, — сказаў Цікі. — Нкалама сапраўды вельмі небяспечны драпежнік, але сын правадыра, вядома, яго не баіцца?
Юны воін пакрыўдзіўся.
— Не гавары глупства, — прамовіў ён горда. — Я ўдзельнічаў у многіх паляўнічых паходах і нічога не баюся.