Orman pokiwał głową raz czy dwa, po czym podniósł się z krzesła. Zaczął krążyć po pokoju.
– Tedy zważaj w przyszłości na swoje maniery, minstrelu. Należy mnie traktować z respektem, jakiego wymaga moja pozycja. Może i jestem tylko tymczasowym panem zamku, ale nie wolno tego umniejszać ani tobie, ani Kerenowi. Czy to jasne?
– Tak, lordzie Ormanie – Will odpowiedział spokojnie. Był zaskoczony. Miał dziwne przeczucie, że pomimo okazywanego gniewu, Orman zdaje się niemal błagać o szacunek i uznanie.
Orman przystanął i wziął głęboki wdech.
– Bardzo dobrze. A skoro o tym mowa, mam świadomość, że nie jest twoją winą, iż nie dorastasz do standardów, jakie uważam za normę dla minstrela. Nie mam nic przeciwko wiejskim rymowankom i ludowym przyśpiewkom, ale nie mogą one równać się z klasyką. Piosenki dla prostaczków tylko ogłupiają umysły gminu. Uważam, że rolą śpiewaka jest uszlachetnienie ludzi. Wznoszenie ich ducha ku wyżynom. Ukazywanie słuchaczom wielkości kryjącej się poza ich własnym ograniczonym horyzontem.
Urwał, spojrzał na Willa i lekko pokręcił głową. Chłopak nie miał wątpliwości, że Orman uznał jego potencjał w uszlachetnianiu innych za żałośnie nieskuteczny. Ukłonił się po raz kolejny.
– Żałuję, że jestem tylko prostym grajkiem, wasza dostojność – powiedział.
Orman przytaknął z niesmakiem.
– Z naciskiem na „prostym", jak się obawiam – odparł.
Stojąc z pochyloną głową, Will czuł, jak jego policzki zaczynają płonąć. „Sza, wytrzymaj to", powiedział sobie w duchu. „Skoro zamierzasz być minstrelem, musisz uodpornić się na krytykę". Wziął kilka głębokich oddechów, odzyskując panowanie nad sobą. Orman bacznie mu się przypatrywał. Will zdawał sobie sprawę, że zniewagę zadano rozmyślnie. Pan zamku chciał zobaczyć, jak Will zareaguje.
– A jednak – Orman powiedział z niemal niechętnym uznaniem – grasz na instrumencie nadzwyczaj dobrym. Nie jest to może przypadkiem Gilperon, hm?
– To mandola – Will zaczął swoją typową odpowiedź. – Ma osiem strun, strojonych po… – Nie dane mu było mówić dalej.
– Wiem, że to mandola, na litość boską! – przerwał mu Orman. – Pytałem, czy została wykonana przez Axela Gilperona, zapewne najwybitniejszego lutnika w królestwie. Można by sądzić, że każdy zawodowy muzyk o nim słyszał. Nawet ty.
Will uświadomił sobie, że popełnił głupi błąd. Usiłował zamaskować go najlepiej, jak potrafił.
– Proszę o wybaczenie, wasza dostojność. Przesłyszałem się. Mój instrument wykonał dla mnie miejscowy rzemieślnik z południa, ale słynie on z kopiowania stylu mistrza. Oczywiście, ubogi wiejski grajek, taki jak ja, nigdy nie mógłby sobie pozwolić na prawdziwego Gilperona.
Will zaśmiał się kpiarsko sam z siebie, ale Orman nie przestawał się w niego wpatrywać, a podejrzliwość w jego oczach była aż nadto wyraźna. Zapadła niezręczna cisza, przerwana w końcu pukaniem do drzwi.
– Czego tam? – Orman rzucił gniewnie i drzwi uchyliły się nieznacznie. Sekretarz zajrzał do środka.
– Proszę o wybaczenie, lordzie Ormanie – powiedział – ale lady Gwendolyn z Amarle właśnie przybyła i nalega, żeby się z tobą zobaczyć.
Orman skrzywił się.
– Czy nie widzisz, że jestem zajęty?
Xander uchylił drzwi odrobinę szerzej, wykonując ukradkowe ruchy rękoma i wskazując na przedpokój za jego plecami.
– Ona jest tutaj, wasza dostojność – powiedział, zniżając głos.
Orman wykonał gniewny gest, gdy dotarło do niego, że składająca mu wizytę szlachetnie urodzona dama znajduje się już w jego przedpokoju.
– Dobrze więc, wprowadź ją – powiedział.
Łypnął okiem na Willa, który przesunął się w kierunku drzwi.
– A ty czekaj. Jeszcze z tobą nie skończyłem.
Xander z wdzięcznością skinął głową i wycofał się.
Parę sekund później znów otworzył drzwi na oścież. Wkroczył do środka, po czym stanął z boku, przepuszczając gościa.
– Lordzie Ormanie, niech mi będzie wolno przedstawić lady Gwendolyn z Amarle. – Ukłonił się nisko, kiedy dama weszła do pokoju. Jasnowłosa, wysoka i piękna, odziana w kunsztowną jedwabną suknię barwy morskiej zieleni. Nosiła się z naturalną godnością i gracją osoby szlachetnie urodzonej. Will stłumił okrzyk zaskoczenia.
Lady Gwendolyn z Amarle była mu niewątpliwie lepiej znana jako Alyss.
Rozdział 21
Alyss sunęła w kierunku ubranego w szarą szatę pana zamku, ignorując Willa.
– Lordzie Ormanie – powiedziała. – Jakże to uprzejmie z twojej strony, że udzielasz mi schronienia na tych kilka tygodni!
Wyciągnęła ku niemu dłoń, wierzchem do góry, nie pozostawiając wątpliwości, kogo uważa za wyższego rangą. Orman z niechęcią pochylił się nad jej dłonią i musnął ją ustami.
– Tygodni, pani? – spytał. – Myślałem, że to kwestia kilku dni? Najwyżej tygodnia?
– Ależ z pewnością nie! – Alyss wzdrygnęła się lekko, wzburzona jego nieokrzesaniem. – Drogi do zamku mojego narzeczonego są całkiem zasypane śniegiem, do tego słyszałam, że w tej okolicy grasują wilki i niedźwiedzie! Nie mogę przecież ruszać dalej, dopóki drogi nie staną się przejezdne, choć tak mi pilno spotkać się już z moim umiłowanym lordem Farrellem. Jestem pewna, lordzie Ormanie, że nie odmówisz mi gościny obiecanej przez twego nieszczęsnego, wielce mi drogiego ojca.
Orman znalazł się w pułapce. Interesujące, pomyślał Will, jak działała hierarchia wśród szlachetnie urodzonych. Choć tak zgorzkniały i gburowaty, Orman został zmuszony przez Alyss do uznania, że przewyższa go rangą.
– Oczywiście, że nie, lady Gwendolyn! – odpowiedział. – To było tylko pytanie, nic więcej.
Jednak Gwendolyn już z nim skończyła, i teraz przypatrywała się Willowi, jakby był jakimś niegodnym robakiem.
– A kogóż my tu mamy? – spytała, unosząc jedną brew.
– To minstrel, pani, przybył do nas samotnie zaledwie wczoraj.
– Czy ten minstrel jakoś się nazywa? – odparła, nie spuszczając oczu z Willa.
Will zawahał się. Przedstawienie go należało do Ormana. Ktoś z gminu nie mógł rozpocząć rozmowy ze szlachetnie urodzoną damą taką jak Gwendolyn. Obserwując grę sił pomiędzy tą dwójką, Will był pod wielkim wrażeniem, jak umiejętnie Alyss ciągnie rolę, której się podjęła.
– Will Barton, pani – powiedział Orman. Zmuszając lorda, żeby to on przedstawił jej Willa, ponownie podkreśliła swoją wyższą pozycję.
Will złożył głęboki ukłon.
– Do usług – rzekł.
Alyss przyglądała mu się w zamyśleniu, podpierając dłonią łokieć. Jej długie, smukłe palce gładziły policzek.
– Jesteś zdolnym muzykiem, Willu Bartonie?
Will zerknął z ukosa na Ormana.
– Jestem prostym grajkiem, pani – odpowiedział.
Orman pokręcił głową z lekceważeniem.
– Obawiam się, że ludowe piosenki i wiejskie przyśpiewki to kres jego możliwości. Trudno to nazwać sztuką wysokiego lotu.
– Ludowe piosenki? – powtórzyła Alyss i zaniosła się piskliwym śmiechem. – Ależ to będzie zabawne! Znakomicie, minstrelu, możesz mnie odwiedzić w moim apartamencie za godzinę. Być może twoje przyśpiewki pomogą mi zapomnieć o żałości, jaką napawa mnie rozłąka z ukochanym. – Rzuciła przelotne spojrzenie Ormanowi. – Mam nadzieję, że nie masz nic przeciwko temu, Ormanie?
Orman wzruszył ramionami.
– Ani trochę, pani – powiedział. – Proszę, korzystaj ze wszystkich naszych zasobów.
Brew Willa uniosła się do góry. A więc stał się zamkowym „zasobem"? Czyżby? Na szczęście, zdążył opanować mimikę, zanim Orman coś zauważył. Uwaga pana zamku była bez reszty skupiona na Alyss, gdy ta odgrywała dalej rolę szlachetnie urodzonej damy.