Wraz z zagłębianiem się w nieprzyjazny gąszcz niepokój zwiadowcy narastał. Zbyt dobrze został jednak wyszkolony, aby nie odnaleźć ścieżki, którą szedł tamtej nocy.
– Gdzie dostrzegłeś pierwsze światło? – zapytała Alyss.
Will przez moment wahał się, namyślał, wreszcie wskazał kierunek.
– Przesuwało się w tamtą stronę – powiedział. – Trudno mi ocenić dystans.
Alyss przyjrzała się krytycznie plątaninie drzew oraz pnączom owijającym pnie.
– Nie sądzę, aby w grę wchodziła zbyt duża odległość między tobą a światłem. W przeciwnym wypadku nigdy nie przebiłoby się przez te chaszcze. Chodź – dodała, zsuwając się z siodła.
Will także zeskoczył. Dłoń Alyss wskazywała kierunek, który on wcześniej wyznaczył.
– Rozejrzyjmy się w tamtej części lasu – zaproponowała.
Will polecił Wyrwijowi zostać na ścieżce. Pstryknięciem palców nakazał psu, żeby pobiegł przodem w wybraną stronę. Owczarek z łatwością prześlizgiwał się przez poszycie, nurkując pod niskimi gałęziami. Jednak Will z Alyss przemieszczali się z większym trudem, więc po niedługiej chwili zdecydowali się skorzystać z obnażonej saksy do wyrąbywania szlaku w gąszczu. Alyss z pewnym zadziwieniem obserwowała, jak ciężkie ostrze tnie pnącza, grube pędy, radzi sobie nawet z młodnikiem.
– Dobrze mieć taką broń pod ręką – westchnęła.
Will przytaknął, stękając, bo akurat przerąbał grubą gałąź i odrzucał ją na bok.
– Saksa służy zwiadowcy za oręż oraz jako narzędzie – wyjaśnił.
Raptem, właściwie nagle, otworzyła się przed nimi jakaś droga, całkiem dobrze oczyszczona, zupełnie przejezdna.
– No, co teraz sądzisz? – Alyss z zadowoleniem kiwnęła głową.
Pies już czekał na nich, siedząc pośrodku wąskiej, ale niewątpliwie stworzonej ręką człowieka ścieżki. Biegła równolegle do szlaku, którym wcześniej jechali.
Rozdział 23
Alyss przebiegła wzrokiem po wąskiej ścieżce wyciętej wśród drzew.
– Pamiętasz, w którą stronę płynęło światło? – spytała.
Will, spodziewając się tego pytania, już kiwał głową.
– Nie mam absolutnej pewności – stwierdził – ale według mnie poruszało się właśnie wzdłuż tej ścieżki.
Alyss wskazała na ziemię.
– Nie jestem tropicielem – mruknęła. – Podobno zwiadowcy na tym się znają. Dostrzegasz tu jakieś ślady? Ktoś może tędy niedawno przechodził?
Will przyklęknął na jedno kolano, wpatrywał się w poszycie. Po chwili zmarszczył brwi.
– Niewykluczone – odpowiedział. – Trudno orzec. Widzę jakiś zatarty ślad. Jednak na szlaku można się spodziewać śladów, czyż nie?
– Owszem, choć nie zawsze ślad wskazuje, iż ktoś latał tam i z powrotem z latarnią. – Will w głosie łączniczki wyczuwał nutkę rozczarowania.
Przytaknął. Potem zastanowił się jeszcze raz. Przypominały mu się pierwsze lekcje u Halta. Zadarł głowę. Omiatał spojrzeniem korony drzew. „Na zawsze zapamiętaj, że trzeba sprawdzać dokładnie wszystko, co zdołasz zauważyć ponad czołem", podszeptywał mu w duchu mistrz. „Większość tropicieli pomija sprawdzanie tego, co ich przewyższa. Ten akurat kierunek poszukiwań mało komu przychodzi na myśl".
Oczy Willa zwęziły się, gdy zauważył między drzewami coś, czego tam nie powinno być. Alyss, widząc zmienioną twarz zwiadowcy, także popatrzyła w górę.
– Co dostrzegłeś? – spytała.
Will ruszył w stronę potężnego drzewa, wypatrywał na nim chwytów dla dłoni oraz stóp. Znalazł.
– Pędy – odpowiedział. I wyjaśnił: – Pędy często zwisają z wyższych partii drzew. Tyle że jeszcze nigdy nie zdarzyło mi się napotkać pędów, które by rosły prostopadle do pnia.
Wspinaczkę miał we krwi, więc wspiął się na drzewo w mgnieniu oka. Alyss odnosiła wrażenie, że sunie w górę po całkiem gładkiej powierzchni. Cztery metry nad ziemią zastygł. Alyss stwierdziła, iż jej przyjaciel przypatruje się zielonemu pnączu, które rosło wzdłuż jednej z dłuższych gałęzi, następnie zaś przewieszało się w kierunku sąsiedniego drzewa, kołysząc się między obydwoma.
– Znalazłem sznur – zawołał do niej z góry. – Ufarbowany na zielono, ma wyglądać jak pnącze, ale to na pewno sznur. – Usatysfakcjonowany, przytaknął własnym słowom, po czym, bez żadnego wysiłku, zsunął się na ziemię. Po chwili znów stał obok Alyss.
– Nie ma potrzeby, by ktoś biegał tam i z powrotem ze światłem – powiedział. – Można je zawiesić na sznurze i używając bloczka, przeciągać w dowolną stronę.
Alyss czule tarmosiła futro na głowie owczarka.
– Twoja młoda dama wywęszyła, a może nawet usłyszała kogoś, kto wprawiał sznur w ruch. Właśnie dlatego warczała. Idę o zakład, że gdybyśmy dobrze poszukali, znaleźlibyśmy więcej ścieżek takich jak ta i więcej pnączy rosnących poziomo.
– To ciągle jeszcze nie rozstrzyga problemu Nocnego Wojownika – wskazał Will, lecz Alyss tylko zachichotała.
– Zapewne. Z jednym wszelako zastrzeżeniem. Skoro straszliwy Nocny Wojownik istnieje naprawdę, dlaczego właściwie musi posługiwać się banalnymi sztuczkami ze światłem? Prawdopodobnie duch wywołany został przy pomocy kolejnej sztuczki. Takiej, która wymaga wprawy w stosowaniu efektów świetlnych. Ludzki tłum do tego zbędny. Jeśli mam wnioskować po psiej reakcji, nie sądzę, aby przedwczoraj w nocy ktoś się tu kręcił. Teraz pokaż mi, dokładnie, miejsce, z którego zobaczyłeś ducha.
Wrócili na główny szlak, gdzie Wyrwij czekał na nich spokojnie. Konik spojrzał z zainteresowaniem, jakby zastanawiał się, co go ominęło. Will sięgnął po zwinięty, umieszczony za siodłem koc, odwiązał, zaczął manipulować przy siodle. Alyss przyglądała się z ciekawością, jak Will wysuwa i dopasowuje do siebie części łuku refleksyjnego. Kiedy skończył, kilkoma zręcznymi ruchami założył cięciwę na łęczysko. Potem wypróbował naciąg. Wreszcie spojrzał na Alyss z niezwykle zadowoloną miną.
– Uff, czuję się o niebo lepiej – sapnął, nakładając strzałę na cięciwę. – Skoro mamy ruszać na poszukiwanie tego przeklętego Nocnego Wojownika, wolę w rękach trzymać łuk.
Ruszył przodem. Prowadził. Przemierzywszy wspólnie nocny szlak Willa, dotarli nad brzeg jeziorka. Także w świetle dnia prezentowało się złowieszczo. Przeciwległy brzeg zasnuwały welony falujących mgieł. Wodna toń, gładka, nieprzenikniona, przypominała czarny marmur. Bąbelki unosiły się ku powierzchni i pękały, jakby dawały znak, że w głębinie czają się dziwaczne stwory.
– Jesteśmy – oznajmił Will. – Stoimy najbliżej miejsca, które pamiętam. A postać wyrosła, o tam… – Patrzył teraz w stronę drugiego brzegu jeziora.
Alyss skierowała uważne spojrzenie w kierunku, który jej wskazał, następnie powiodła wzrokiem wzdłuż brzegu. Badała oczami odcinek, na którym ścieżka biegła tuż przy wodzie. W jednym miejscu wchodziła na mały cypel, porośnięty drzewami i krzewami.
– Popatrzmy sobie na cypelek – zaproponowała.
Will poszedł za nią, coraz bardziej zaciekawiony.
– Co ci chodzi po głowie? – spytał. Było dlań jasne, że Alyss stworzyła jakąś teorię, a teraz ją sprawdza. Łączniczka milczała i uniosła dłoń, by powstrzymać go od zadawania pytań.
– Rozpatruję możliwości, nic więcej – rzuciła wymijająco. Jej oczy badawczo wpatrywały się w grunt przed nimi oraz prześlizgiwały wzdłuż obu poboczy ścieżki.
– Ty sobie poradzisz lepiej niż ja – stwierdziła w końcu.
– Spróbuj wytropić jakiś wyłysiały skrawek ziemi.