- А не жадаеце з намі праехацца? Нам бы чыста месца для пікніку знайсці. Шашлычок пасмажыць... Вы ж мясцовыя, падкажаце, дзе спыніцца.
Гальяш няспешна ўзняўся.
- Дзякуем за прапанову, але вы ўжо самі як-небудзь. Наперадзе - закінутае лясніцтва, пляцовак для шашлыка не бачыў.
А з джыпа вылез яшчэ адзін, таксама ў скураной куртцы, з пляскатым, як недапечаным, тварам:
- Ды кінь, добрая кампанія нікому не зашкодзіць, пацан. Ты нас з дзяўчынай пазнаём.
І - фокус атрымаўся! - побач з ім узнік яшчэ адзін асобнік жывёльнага віду хомо, хаця й не зусім сапіенс, дакладны блізняк таварышаў.
Тры джыпісты, тры вясёлых дрына...
- Дзяўчына, далучайцеся да нас! У нас каньяк, шакаладныя цукеркі... Сядзенні мяккія.
А вось цяпер - ой... Пясец прамым маршрутам з тундры.
З джыпа даносілася развясёлае:
Балота маўчала.
Я разгублена зірнула на Гальяша. Ён выпрастаўся, дастаў рукі з кішэняў... Так, ён дужы і плячысты, толькі адзін з прыхадняў не ніжэй за яго, але ж не баец... Тыповы такі малады высакалобы навуковец. Дый што адзін - супраць траіх? А вакол за колькі кіламетраў - ні душы, крычы - не крычы... Уцякаць? Я азірнулася цераз плячо: няроўная паверхня балота, у якім калісь бясследна патанула брычка з гнядым канём, не была падобнай да стадыёна... Але я, нязграбна прыўстаўшы, пачала ўсё-ткі патроху спаўзаць у той бок з адхону, трымаючыся адной рукой за камень з шыльдачкай.
- Дзяўчына да кампаній не прывыкла, яна сціплая. Вы, спадарства, на шашу вяртайцеся, там кавярні прыдарожныя... І дзяўчаты ёсць, пазнаёміцеся.
Гальяш гаварыў вельмі спакойна, ветліва, як быццам утаймоўваў дзікіх звяроў.
- А нам гэтая падабаецца! - заявіў трэці браток-блізнюк, з носам, расплюснутым так, быццам ягоным тварам раўнялі сцены, як кажуць, нарадзіла маці, ды не аблізала. - З коскамі, вачастая... Не бойся, красунька, з намі весела! Не пакрыўдзім! Потым дамоў цябе адвязем з музыкай! Кідай свайго фраера!
- Дзяўчына не хоча з вамі ехаць.
На гэты раз голас Гальяша гучаў важка і цвёрда. Кіроўца расплыўся ва ўсмешцы - відаць, бойка з фраерам таксама ўваходзіла ў вячэрнюю забаўляльную праграму
- А што ты за яе вырашаеш? Хто ты такі?
Калі Гальяша ўдарылі першы раз, я закрычала... Дакладней, заверашчала і кінулася на мярзотніка, заціснуўшы ў руках, як высветлілася пасля, тэрмас... Ну што я, пяцьдзясят дзве кілі з тэрмасам, магла зрабіць з бандытамі? Але я была не здольная разважаць - бо крыўдзілі Яго!
І мяне з задавальненем абхапіў сваймі ручышчамі дзядзька з прыплюснутым носам. Я магла тузацца, брыкацца, круціцца - гэта было ўсё адно як патрапіць у цэментавы мяшок.
- Адпусці яе! - голас Гальяша гучаў пазрозліва нізка і хрыпла... Быццам з чужога горла.
- А то што ты зробіш?
І тады ён зароў... Звярыны, нізкі рык, але ні разу не ваўчынае выццё.
Прыхадні засмяяліся.
- О, як ты можаш! Як у рэкламе шакаладнага батончыка!
А я, выкручваючыся з абдоймаў бандыта, захлынаючыся ад агіднага паху каньяку, поту і рэзкай парфумы, бачыла тое, чаго не заўважалі яны. Як за спінай Гальяша ўсё больш выразна праступаў круглы твар поўні, і вочы ў яго рабіліся белымі... Выскальваліся зубы... На вуснах паказвалася пена...
Калі яго ўдарылі яшчэ раз - кулаком у грудзі - ён не зрабіў спробы ўхіліцца, але быццам не заўважыў удару. Нават не зварухнуўся, падобна, як бы ўдарылі ў дрэва. Так што бандыт нават са здзіўленнем паглядзеў на ўласны кулак.
Але надта доўга разглядаць працоўную частку свайго цела яму не давялося. Таму што Гальяш скочыў на іх... Не магу падабраць іншага слова.
Не, ён не аброс поўсцю, не займеў іклаў, не наўчыўся рабіць эфектныя сальта... Проста ад усяе свядомасці ў яго як бы застаўся адзін інстынкт: знішчыць ворагаў. А цела само ведала, што рабіць. І гэта атрымлівалася страшна і бязлітасна.
Усё ў гэтай казцы было наадварот: Чырвоны Каптурык без піражкоў, высакародны воўк з піражкамі, злыя паляўнічыя з кулакамі...
Як і апісвалі паводзіны берсеркаў: неадчувальнасць да болю, незвычайная моц цягліцаў, падвышаная хуткасць рэакцыі... Песня з аўтамагнітолы пра фраера суправаджалася гэткім рэальным саунд-трэкам з баевікоў, у асноўным з тых словаў, якія цэнзары замяняюць піпіканнем. Цэнзурная частка гучала прыблізна так: “псіх пацан пад кайфам сука пусці больна сука псіх укусіў ён мяне ўкусіў руку зламаў псіх упораты не валіцца гад нічога не бярэ сука грышаня едзем ну іх беларусаў шалёных заводзь дзверцу адарваў сука балюча кроў жа ідзе ўкусіў зламаў сука”.