– Nie – powiedziała krótko. – Natomiast radziłabym ci wybrać się w tym tygodniu do fryzjera.
– Ja chcę na ślub – zaszczebiotała Christina. – Chcę widzieć panny młode.
– Będzie tylko jedna – burknął Stephen.
– To co?
– Jesteś taka głupia, że nawet nie wiesz, czyj to ślub.
– A czyj? – dopytywała się dziewczynka.
– Naszego dziadka – odparł Stephen.
Tiffany miała szczerą ochotę powiedzieć, że John Cawthorne nie jest i nigdy nie będzie dla jej syna dziadkiem, ale powstrzymała potok nienawistnych słów. Po co kłamać? Skąd mogła wiedzieć, co przyniesie przyszłość? Mimo iż nie chciała święcić wraz z ojcem jego małżeństwa z wieloletnią kochanką, miała nadzieję, że złość i rozgoryczenie z czasem ją opuszczą i że zdoła nawiązać z nimi poprawne stosunki.
– A może jednak wybrałabyś się na tę uroczystość? – spytał J.D., który stanął w progu kuchni.
– Nie. Nie jestem przygotowana na spotkanie z nimi – odpowiedziała, bez apetytu zgarniając widelcem kawałek białka. Ta rozmowa wyraźnie jej nie służyła. – I nie wiem, czy kiedykolwiek będę.
– A ja uważam, że powinniśmy pójść – wtrącił Stephen.
– Dlaczego?
– A dlaczego nie? Dziadek nas zaprosił.
– Wiem, ale…
– Czego się boisz?
– Niczego się nie boję, synu, to nie ma nic wspólnego ze strachem. Przyczyny takiej, a nie innej mojej postawy wobec Johna i całej tej sprawy sięgają w przeszłość. Jesteśmy dla siebie obcymi ludźmi i nie widzę powodu, dla którego miałabym uczestniczyć w jego weselu. On zniknął z mojego życia niemal zaraz po moim urodzeniu. Rosłam bez ojca, utrzymywana przez matkę w przeświadczeniu, że on nie żyje.
– Teraz masz już ojca. Sam do ciebie przyszedł. Czy nie powinnaś się z tego cieszyć? Czy to się dla ciebie nie liczy? – Stephen obrzucił Tiffany uważnym spojrzeniem.
– Liczy się, naturalnie, ale pozostały zadawnione żale i pretensje. Nie tak łatwo o nich zapomnieć.
Stephen sięgnął po syrop i polał nałożone na talerz naleśniki.
– Zawsze mi mówiłaś, że powinno się innym przebaczać, nie chować długo urazy – powiedział.
Tiffany zrobiło się głupio, chociaż miała wyrobioną opinię o Johnie Cawthornie i nie akceptowała jego stylu życia łącznie z ostatnim pomysłem poślubienia długoletniej kochanki. Faktem jest, że to John pierwszy wyciągnął rękę na zgodę, przyznał, że źle postąpił, i ją przeprosił. Oczywiście takie przeprosiny nie zrównoważą dorastania bez ojca, liczą się jednak dobre intencje. Christina i Stephen stracili swego ojca nieodwołalnie, na zawsze.
– Kiedyś przyjdzie czas, że mu wybaczę.
– I będziesz mówić na niego „tato”? – naciskał Stephen.
– Nie tylko więzy krwi się liczą. Prawdziwym rodzicem dziecka jest ten, kto je wychował, kto trwał przy nim i mu pomagał.
– Jasne, oczywiście, ale zawsze mi mówiłaś, że ludziom trzeba w życiu dawać szansę.
– Czego ty właściwe chcesz ode mnie?
– Uważam, że powinniśmy iść na Suit dziadka. Mimo wszystko.
– Za późno. Podziękowałam za zaproszenie i uprzedziłam, że nas nie będzie – wyjaśniła Tiffany.
– Chcę iść! – oznajmiła głośno Christina. Całą buzie miała wysmarowaną słodkim syropem, tak samo jak rączki.
– Nic z tego.
– Ale to nasz dziadek! – wykrzyknął Stephen.
– Wiem, ale…
– Dajcie mamie trochę czasu – wtrącił się J.D. – Pojawienie się ojca po tylu latach było dla niej szokiem. Musi się oswoić z nową sytuacją. John z pewnością to rozumie.
– Przecież nie będziemy żyć jak odludki. Pomału poznamy bliżej całą rodzinę – powiedziała Tiffany, myśląc o obu przyrodnich siostrach i ich krewnych. Katie ma syna Josha, niewiele młodszego od Stephena, a ponadto trzech braci. Bliss wkrótce zostanie żoną Masona Lafferty’ego, który z pierwszego małżeństwa ma córkę Dee Dee. Zapewne po ślubie zdecydują się na dziecko. W tym momencie ją olśniło, zrozumiała, dlaczego Stephen tak stanowczo domaga się, by wzięli udział w uroczystości. Chłopiec chce przynależeć do rodziny, być otoczony bliskimi, być może, nawet nie zdając sobie z tego sprawy, podświadomie szuka kogoś, kto choć po części zastąpi mu ojca.
– Nie możemy iść dzisiaj, ale…
– Chcesz powiedzieć, że ty nie pójdziesz – przerwał jej gwałtownie Stephen.
– Obiecuję ci, że będziemy się spotykać z twoim… dziadkiem, jego nową żoną i całą rodziną. Już niedługo.
– Dobrze! – powiedziała uradowana Christina, wyrzucając do góry rączki i gubiąc przy okazji kawałek nadgryzionego bekonu. Upadł na podłogę i natychmiast został obwąchany przez Węgielka, który czatował pod stołem.
J.D. postanowił nie zabierać więcej głosu w sprawie uroczystości weselnej Johna, ale jedno spojrzenie na Tiffany wystarczyło, by zrozumiał, że czuje się przyparta do muru. Aby jej pomóc jakoś wybrnąć z niezręcznej sytuacja zapytał, czy Stephen już skończył śniadanie i czy mogą się razem zabiał do pracy.
– Jak to? – zdziwił się chłopak, gdy usłyszał, że mają zacząć od płotu.
– Zwyczajnie, wyprostujemy go, zrobimy podpórki, wymienimy zniszczone sztachety, a potem będziemy mogli naprawić framugi w oknach i inne rzeczy.
– Ale ja się na tym kompletnie nie znam – zaprotestował Stephen.
– Najwyższy czas, żebyś się nauczył – orzekł J.D., dając do zrozumienia, że zamyka dyskusję na ten temat.
Chłopiec z niewyraźną miną opłukał swój talerz, włożył go do zmywarki i posłusznie podążył za stryjem na podwórko, skąd wkrótce dobiegły stukania i pukania, a także krótkie polecenia wydawane przez J.D. Tiffany też zabrała się do roboty: sprzątnęła po śniadaniu i wykąpała Christinę, a następnie zmieniła pościel, nastawiła pranie i zasiadła do zaniedbanych ostatnimi dniami rachunków. Mała za nic nie dała się namówić na drzemkę. Nie wiedzieć kiedy, nadeszło popołudnie.
J.D. zarządził tylko jedną przerwę w pracy, toteż o wpół do czwartej Stephen, nie przyzwyczajony do takiego wysiłku fizycznego, był solidnie zmęczony. Mimo to, po krótkim odpoczynku, sięgnął po telefon, umówił się z kimś i oznajmił:
– Idziemy nad rzekę.
– Kto idzie?
– My z Samem.
– Mówi się: Sam i ja – poprawiła machinalnie Tiffany i dodała: – Wróć o szóstej na kolację.
Stephen zdążył już chwycić ukochaną deskorolkę i jedną nogą był za progiem.
– Nie będę głodny.
– Kolacja o szóstej. Nie spóźnij się!
– Dobrze, dobrze! – odkrzyknął, z wprawą wskoczył na deskę i po sekundzie skręcił za róg.
– To w gruncie rzeczy niezły chłopak – powiedział J.D., obejmując ramieniem Tiffany. Stali na skraju małego rozarium, z którego rozchodził się słodki i mocny zapach róż. Panującą wokół ciszę zakłócało jedynie brzęczenie pszczół.
– Nigdy nie uważałam, że jest zły – odrzekła Tiffany, wyzwalając się z objęć J.D.
– Żartowałem. Wiem, że nie pozwolisz powiedzieć złego słowa o swojej rodzinie. Stawiałaś ją zawsze na pierwszym miejscu. Stoisz murem za swoimi dziećmi, a gdy żył Philip, jego również chroniłaś.
– Czemu miałabym postępować inaczej?
J.D. nie odpowiedział. Zamyślony, wpatrzył się w widoczną z ogrodu ulicę. Tiffany podejrzewała jednak, że nie widzi ani amatora joggingu, biegnącego po chodniku z czarnym labradorem u nogi, ani grupy rozbawionych dzieci, prowadzonych przez spieszącą gdzieś matkę. Najwidoczniej przetrawiał jakieś myśli. Odezwał się dopiero po dłuższej chwili.
– Wiesz chyba, że Philip nie był święty?