Ён звоніць гэтакім багацьцем,
Аж цяжка словам перадаць.
Тут захапленьнем памяць гацім
I ўжо ўсяго не прыгадаць.
Гараць рубіны і тапазы,
Ляжаць раскошай дываны.
Лампады Сырыі, і вазы,
I рэчы грознай даўніны.
Ляжаць таксама манускрыпты
Сівой Арменіі пад шклом.
Гусіных пёраў чуеш скрып ты,
Калі схіліўся над сталом.
Ты чуеш голас тэй эпохі,
Гарачы подых тых вякоў.
Хацеў-бы я спыніцца трохі,
Дзівіцца працай мастакоў.
Антычнай Грэцыі манэты,
Парча, тканіна, габэлен.
Як сонцам, хараством сагрэты,
Стаю задумліва ля сьцен.
Але імклівыя хвіліны
Мінаюць шпарка па паўдні...
Вузоры дзіўныя тканіны
Як-бы ад нашае радні.
Уткана золатам калосьсе
I срэбрам вышыты цім'ян.
А можа гэта мне здалося,
Купец вялікі Кульбэнкян?
Я ўсё-ж упэўнены, тут мусіць
У скарб сусьветнае красы
Ўвайсьці і слава Беларусі:
Тканіна Слуцку — паясы.
ПРАЗ АЛЬПЫ
З табою менавіта
Гадзіньнік мой ня цікаў.
I час і ўсё — забыта.
Дарога без пралікаў.
Былі ў раю і пекле.
Хвіліна за хвілінай
I — Альпы перасеклі,
Паймчаліся далінай.
I ты са мною поруч
Цішком адно хацела,
Каб слодычная горыч
Усхвалявала цела.
Каб хваткая хвіліна
Прабегла лёгкай сарнай
I потым на ўспамінах
Не засталася марнай.
Ноч мылася туманам.
Займаўся ранак срэбны.
Шчасьлівым, закаханым
Гадзіньнік не патрэбны.
БАВАРСКІ КІРМАШ
Кастрычнік у лета сонца пазычыў
I ў Мюнхэн прынёс на кірмаш.
Цяпло і ветласьць вясёлых абліччаў,
I музыка ўсьцяж.
Сядзяць за сталом, хістаюцца ўбокі,
I песьні пяюць, і гудуць.
Літровыя куфлі нават глыбокі
Твой смутак зьвядуць.
З пяром капялюш, штаны скураныя...
Чужое... А сьмех — быццам наш.
I сэрца маё тугою ня ные,
Прымае кірмаш.
Баварцы ў забаве. Пеніцца піва.
Засмажаных курак ядуць.
Ядуць бяз відэльцаў нейк асабліва —
Рукамі дзяруць.
I груба, і проста. Тлустыя жарты,
Як шмалец, як горыч пітва.
Баварскі кірмаш! Славуты! Ён варты
Ў сьвятле хараства.
КАЧКI НАД РЭЙНАМ
Я песьняй запярэчу:
Ці дух мой нявідушчы?
Ня спушчаны ў пустэчу,
А пазірае ў пушчы.
Гляджу я на лагчыны
З высокай вежы мрояў.
Сябе з тае прычыны
На добры лад настроіў.
Лятуць над Рэйнам качкі,
Яны з Палесься, мабыць.
Мяне мае зямлячкі
Гукаюць, важка вабяць.
Лятуць панізе блізка —
Я ім не паляўнічы.
Аж радасная рыска
Сьвятлее на абліччы.
Я задуменна бачу
I лес, і луг, і поле,
Мой лёс і вершаў дачу
Ў глухое навакольле.
НА СКВЭРЫ
Да мяне неспадзеў
Расчуленьне прывёў:
Ты на сквэры сядзеў
I карміў вераб'ёў.
У цябе на калена
Верабейчык прысеў.
Значыць — добра, сумленна,
А благое ў адсеў.
I з даверам сініца
Ўсё бліжэй да цябе,
На далоні крупіцу
З падзякай дзяўбе.
Я ня ведаю, хто ты —
Турак, грэк ці харват.
Бачу, шчодрасьць пяшчоты
Твая нарасхват.
Птушкі чуюць інстынктам,
Дзе дабро і любоў.
Тут я сэрцам раскрытым
Прытуліцца гатоў.
ПАДАРУНАК З ГРЭЦЫІ
Любка-галубка,
Ты з радасьці цьвіла.
Запрасіла сёньня
Мяне да стала.
Перапечкаю мяне
Частавала.
Радасьць цёплая цябе
Хвалявала.
А ці-ж гэта мала
Для мяне
У чужой далёкай
Старане?
Твой ласкавы позірк,
Пацалунак —
Даражэй
За сьціплы падарунак.
Радасьць тая
Біла аж да сьлёз.
Торбачку я з Грэцыі прывёз.
Торбачка ваўняная,
Хораша сатканая.
У яе ты будзеш класьці
Свае мроі,
Сваё шчасьце.
ЛЯБІРЫНТ
Мы на Крыце. Казкай — Кносас.
Цуд-палац. З каменьня кладзь —
Лябірынт. Нас гіды просяць,
Каб ад іх не адставаць.
У блуканьні шмат паўтораў,
З глыбіні бяда крычыць.
Безьліч цёмных калідораў,
I пакояў ня зьлічыць.
Нітак мне ня дасьць царэўна,
Я прайсьці і сам гатоў...
А твая душа напэўна
Мае тысячы кутоў.
Таямнічая заўсёды,
I таму стаю наўзбоч.
Там — заблытаныя ходы,
Цемрай спутаная ноч.
Я загінуў-бы бязрадна
Ў гэтай спутанай начы.
Нават ніткай Арыядна
Не магла-б дапамагчы.
БЯСЕДА
Гула, як вулей пчол, тавэрна.
Сьпявалі грэкі рыбакі.
Шум узьнімаўся нейыаверна,
Праз дзьверы плыў на ўсе бакі.
Я не ахвотнік да заскокаў,
Але цікаўны да ўсяго.
Насустрач шуму. Колькі крокаў —
I ў кут, дзе стол на аднаго.
Адтуль навокал пазіраю,
Выснову робячы насьпех:
Хіба ня голас майго краю —
Вясёлы крык, прыязны сьмех?
Мяне заўважылі адразу
I запрашаюць да сябе...
Адмову прымуць за абразу
I скоса глянуць на цябе.
Я ўстаў. Чаго сядзець наўзбоччы
Самотным дзедам у кутку?
Тут да мяне рыбак падскочыў,
Бярэ ласкава пад руку.
Вядзе, як добрага суседа,
Якога ведае даўно.
У іх прасьцецкая бяседа:
Кавун, і рыба, і віно.