De Draken van de Lentedooi

En toch heb je me lief, om ons blind vermengde bloed
Dat in volmaakt evenwicht door onze aderen stroomt,
Zo simpel als een heet zwaard de sneeuw doorklieft.
De wederzijdse behoefte is wat je verwart,
De tegenstrijdigheid die stroomt door ons lijf.
Wild in de dans van de strijd, wanneer je je
Als een schild voor je broer schaart, dan
Bloeit jouw zorgzaamheid op uit het hart
Van al mijn zwakten.
Als ik er niet meer ben,
Waar vind je dan de vervulling van je bloed?
Weggestopt in de luide tunnels van je hart?
ik heb geluisterd
Naar het zoete lied van de Koningin, een serenade
In het donker vermengd met de oproep tot de strijd,
Die muziek roept me naar mijn stille troon
Diep in Haar doelloze rijk.
Drakenheren
Wensten de duisternis in het licht te brengen,
Het te bezoedelen met de ochtend en de manen -
In evenwicht gaat alle puurheid ten onder,
Maar in de voluptueuze duisternis huist de waarheid,
De laatste, gracieuze dans.
Maar niet voor jou:
Jij kunt me niet volgen naar de nacht
Naar de zoete doolhof. Want jij staat
Gekoesterd door de zon in het tastbare land,
En verwacht niets, verdwaald als je bent
Voor de weg onuitsprekelijk werd.

Uitleg is onmogelijk, en over de woorden
Zou je slechts struikelen. Tanis is je vriend,
Mijn kleine wees, en hij zal je vertellen
Wat hij heeft gezien op het pad van de schaduw,
Want hij heeft Kitiara gekend, en de glans
Van de donkere maan op haar zwarte haar;
Toch is hij geen bedreiging, want de nacht
Blaast zijn vochtige adem in mijn wachtende gezicht.