‘Ze is jong, ja,’ merkte Ferane op, ‘maar je moet toegeven dat ze een zekere... handigheid heeft. Ik geloof niet dat er iemand in de Toren is die zoveel weerstand aan Elaida heeft geboden als zij. En dat nog wel in de positie waarin zij zat!’
‘Jullie hebben gehoord over haar optreden tijdens de aanval,’ vertelde Adelorna. ‘Ik kan bevestigen dat het waar is. Ik was er het grootste deel van de tijd bij.’
Jesse schrok daarvan. Ze had niet geweten dat Adelorna tijdens de strijd op de tweeëntwintigste verdieping was. ‘Maar daar is toch vast wel wat van overdreven.’
Adelorna schudde grimmig haar hoofd. ‘Nee, dat is het niet. Het klinkt ongelooflijk... maar het... nou, het is zo gegaan. Alles.’
‘De Novices aanbidden haar zo ongeveer,’ zei Ferane. ‘Als de Gezetenen geen vrouw uit een andere Ajah willen, waarom dan geen vrouw die nooit een Ajah heeft gekozen? Een vrouw die enige ervaring heeft – hoe ongerechtvaardigd ook – op juist die positie waar we het over hebben?’
Jesse merkte dat ze knikte. Maar hoe had die jonge opstandelinge zoveel ontzag van Ferane en Adelorna verworven? ‘Ik weet het niet,’ zei Suana. ‘Het lijkt me weer een overhaast besluit.’
‘Zei je zelf niet dat we de Toren moeten genezen, ongeacht de prijs?’ vroeg Adelorna. ‘Kun jij dan een betere aanpak verzinnen om de opstandelingen bij ons terug te halen?’ Ze wendde zich tot Serancha. ‘Wat is de beste methode om een gekrenkte partij tevreden te stemmen? Is dat niet door wat terrein aan hen prijs te geven, te erkennen wat ze goed hebben aangepakt?’
‘Ze heeft gelijk,’ gaf Suana toe. Ze trok een grimas en dronk de rest van haar thee in één slok op. ‘Licht, maar ze heeft gelijk, Serancha.
De Grijze keek hen om beurten aan. ‘Jullie zijn toch niet zo dom om te denken dat die vrouw zich aan de neus zal laten leiden, wel? Ik ga hier niet in mee als we gewoonweg proberen weer een ledenpop op die stoel te zetten. Dat plan is mislukt. Ontzettend mislukt.’ ik denk niet dat we weer in die omstandigheden zullen belanden,’ zei Ferane met een flauwe glimlach. ‘Deze... is er het soort vrouw niet naar om zich te laten koeioneren. Kijk maar naar hoe ze omging met Elaida’s beperkingen.’
‘Ja,’ hoorde Jesse zichzelf tot haar verbazing zeggen. ‘Zusters, als we het hierover eens zijn, is dat een einde aan onze droom van regeren vanuit de schaduwen. Hoe het ook uitpakt, we zetten een sterke Amyrlin neer.’
‘Persoonlijk,’ zei Adelorna, ‘vind ik dat een uitstekend plan. Het is te lang anders geweest.’ Een voor een stemden de anderen daarmee in.
Siuan stond roerloos onder de takken van een kleine eik. De boom was opgeslokt door het kamp, en de schaduw ervan was een geliefde plek geworden waar Aanvaarden en Novices hun middagmaal gebruikten. Die waren er op het ogenblik niet; de zusters, die deze keer een opmerkelijk goed oordeelvermogen aan de dag legden, hadden de Aanvaarden taken gegeven zodat ze zich niet rondom de tent waar de Zaal bijeenkwam zouden scharen.
En dus stond Siuan alleen en keek toe terwijl Sheriam de flap van de grote tent achter zich dichttrok. Ze kon de vergaderingen weer bijwonen nu Egwene terug was. Ze voelde het meteen toen de ban tegen afluisteren werd geweven, waardoor de vergadering werd Verzegeld tot de Vlam en nieuwsgierige oren werden buitengesloten.
Een hand belandde op Siuans schouder. Ze schrok niet; ze had Brin al voelen aankomen. De generaal liep geruisloos, ook al was dat niet nodig. Hij zou een uitstekende zwaardhand zijn. Hij ging naast haar staan, met zijn hand nog altijd gemakkelijk op haar schouder, en ze stond zichzelf toe om een stapje dichter bij hem te gaan staan. Zijn lengte en standvastigheid voelden fijn naast haar. Net als weten dat hoewel de storm raasde en de zee kolkte, de romp van je boot was gebreeuwd en je zeilen van het sterkste doek waren gemaakt.
‘Wat denk je dat ze hun gaat vertellen?’ vroeg Brin met gedempte stem. ik zou het echt niet weten. Ze kan verzoeken om me te laten sussen, neem ik aan.’
‘Dat betwijfel ik,’ zei Brin. ‘Ze is geen wraakzuchtig mens. Bovendien weet ze dat je hebt gedaan wat je vond dat je moest doen. Voor haar bestwil.’
Siuan trok een grimas. ‘Niemand vindt het prettig als ze niet gehoorzaamd wordt, vooral de Amyrlin niet. Ik zal boeten voor gisteravond, Brin. Je hebt gelijk dat het waarschijnlijk niet openlijk zal gebeuren, maar ik ben bang dat ik het vertrouwen van dat meisje heb verspeeld.’
‘En was het die prijs waard?’
‘Ja,’ zei Siuan. ‘Ze besefte niet hoezeer deze groep op het punt stond haar te ontglippen. En wij konden niet weten dat ze tijdens de aanval veilig zou zijn in de Toren. Als er één ding is dat ik gedurende mijn periode in de Witte Toren heb geleerd, dan is het dat er een tijd is voor verzamelen en voorbereiden, en een tijd om te handelen. Je kunt niet altijd wachten op zekerheid.’
Ze voelde Brins glimlach door de binding. Licht, maar het was fijn om weer een zwaardhand te hebben. Ze had niet beseft hoezeer ze die troostrijke knoop van gevoelens achter in haar geest had gemist. Die evenwichtigheid.
Mannen dachten anders dan vrouwen, en dingen die Siuan ingewikkeld en verbazingwekkend vond, waren voor Brin rechtlijnig en eenvoudig. Neem je besluit en doe het. Zijn wijze van redeneren was hulpvaardig helder. Niet dat hij eenvoudig was; gewoon minder geneigd spijt te hebben van genomen besluiten. ‘En de andere prijs die je hebt betaald?’ vroeg Brin. Ze voelde zijn aarzeling, zijn ongerustheid. Ze draaide zich naar hem om en glimlachte vermaakt. ‘Je bent een dwaas, Garet Brin.’ Hij fronste zijn voorhoofd.
‘Jou binden was helemaal geen prijs,’ zei ze. ‘Wat er na deze ramp verder ook gebeurt, dat aspect van de gebeurtenissen van gisteravond was pure winst aan mijn kant.’
Hij grinnikte. ‘Nou, dan zal ik ervoor moeten zorgen dat mijn tweede eis minder redelijk is.’
Viskuit, dacht Siuan. Dat was ze bijna vergeten. Het was echter verdomd onwaarschijnlijk dat Brin het zou vergeten. ‘En wanneer ben je eigenlijk van plan die onredelijke eis aan me voor te leggen?’ Hij gaf niet meteen antwoord maar keek haar aan, wrijvend over zijn kin. ‘Weet je,’ zei hij, ‘ik geloof dat ik je nu eindelijk begrijp, Siuan Sanche. Je bent een vrouw van eer. Het punt is alleen dat niemand anders eisen aan je kan stellen die strenger zijn of verder gaan dan je eigen eisen aan jezelf. Je hebt zo’n grote schuld aan je zelfopgelegde plichtsgevoel dat ik betwijfel of een sterfelijk wezen die kan terugbetalen.’
‘Zo klinkt het alsof je bedoelt dat ik alleen maar aan mezelf denk,’ zei ze.
‘Ik vergelijk je in ieder geval niet weer met een everzwijn.’
‘Dus je vindt me zelfzuchtig!’ zei ze. Hij mocht branden! Hij voelde waarschijnlijk aan dat ze nog echt met die uitspraak zat ook, in plaats van dat ze uit gewoonte tegensprak. Hij mocht dubbel branden! ‘Je bent een gedreven vrouw, Siuan Sanche,’ zei hij. ‘Gedreven om de wereld van zichzelf te redden. Daarom kun je zo gemakkelijk een gelofte of bevel naast je neerleggen.’
Siuan haalde diep adem. ‘Dit gesprek is ineens heel vervelend geworden, Garet Brin. Ga je me die andere eis nog vertellen, of wil je me laten wachten?’
Hij bekeek haar als uit steen gehouwen gezicht zorgvuldig. ‘Nou, eerlijk gezegd ben ik van plan te eisen dat je met me trouwt.’ Ze knipperde verbaasd met haar ogen. Licht! Volgens de binding meende hij het.
‘Maar pas als je het gevoel hebt dat de wereld voor zichzelf kan zorgen. Voor die tijd vraag ik het je niet, Siuan. Je hebt je leven aan iets gewijd. Ik zal zorgen dat je het overleeft; ik hoop dat als je daarmee klaar bent, je bereid zult zijn je leven aan iemand anders te wijden.’ Ze hield haar geschoktheid in. Ze zou niet sprakeloos tegenover die dwaze man staan. ‘Nou,’ dwong ze zichzelf te zeggen. ‘Ik zie dat je toch wat verstand hebt. We zullen zien of ik instem met die “eis” van je. Ik zal erover nadenken.’
Brin grinnikte toen ze zich omdraaide en naar de tent keek, wachtend tot Egwene weer naar buiten kwam. Hij voelde de waarheid binnen in haar, net zoals zij die bij hem voelde. Licht! Nu wist ze waarom Groene zusters zo vaak met hun zwaardhand trouwden. Ze werd helemaal duizelig doordat ze zijn genegenheid voor haar voelde terwijl zij hetzelfde voor hem voelde.