Nadat de stroom van plechtigheden tot bedaren was gekomen, begon Cordelia eindelijk een huiselijke routine te ontwikkelen in Huize Vorkosigan. Niet dat er zoveel te doen was. Op de meeste dagen vertrok Vorkosigan bij zonsopgang, samen met Kodelka, en kwam na het donker terug om snel een koud souper te gebruiken en zichzelf op te sluiten in de bibliotheek of daar mannen te ontvangen, totdat het bedtijd was. Zijn lange werkdagen waren een startinvestering, hield Cordelia zichzelf voor. Hij zou ingewerkt raken, efficiënter worden, als hij niet meer alles voor de eerste keer deed. Ze herinnerde zich haar eerste gezagvoerderschap over een schip van de Bètaanse Sterrenkundige Verkenning — niet zo heel lang geleden — en haar eerste paar maanden van nerveuze, overdreven voorbereidingen. Later waren de moeizaam aangeleerde taken haar als vanzelf afgegaan, daarna bijna onbewust, en toen had ze weer een privéleven gekregen. Zo zou het bij Aral ook gaan. Ze wachtte geduldig en glimlachte als ze hem zag. Bovendien had ze een baan. Zwanger zijn. Dat was een taak met een aanzienlijke status, te oordelen naar de manier waarop ze door iedereen in de watten werd gelegd, van graaf Pjotr tot aan het keukenmeisje, dat haar op allerlei tijdstippen voedzame hapjes bracht. Zoveel goedkeuring had ze zelfs niet gekregen toen ze was teruggekeerd van een verkenningstocht van een jaar zonder dat er onderweg ook maar iets was misgegaan. Voortplanting leek hier veel enthousiaster aangemoedigd te worden dan op Kolonie Bèta.
Op een middag lag ze na de lunch languit op een sofa op een beschaduwd terras tussen het huis en de achtertuin vlijtig zwanger te zijn en ze dacht na over de verscheidene gebruiken rond de voortplanting op Barrayar versus die op Kolonie Bèta. Volgroeiing in baarmoederreplicatoren, kunstmatige baarmoeders, leek hier onbekend. Op Kolonie Bèta was de methode met de replicatoren het meest in trek, met drie tegen één, maar er was een grote minderheid die vasthield aan de veronderstelde psychosociale voordelen van de ouderwetse, natuurlijke methode. Cordelia had nooit enig verschil kunnen ontdekken tussen vitro- en vivo-baby’s, en zeker niet als ze eenmaal de volwassenheid hadden bereikt, met tweeëntwintig jaar. Haar broer was vivo geweest en zijzelf vitro; de co-ouder van haar broer had voor allebei haar kinderen vivo gekozen en schepte daar nogal over op. Cordelia was er altijd van uitgegaan dat als haar beurt kwam, ze haar eigen kind zou laten klaarstomen in een replicator terwijl zijzelf op verkenningstocht ging, zodat het klaar was om in haar armen genomen te worden bij haar terugkeer. Als ze tenminste terugkwam… Er kon natuurlijk altijd iets misgaan bij het verkennen van volledig onbekend gebied. En aangenomen dat ze een geïnteresseerde co-ouder kon vinden om het samen mee te doen, iemand die bereid en in staat was om de fysieke, psychologische en economische tests te doorstaan en de cursus te volgen om in aanmerking te komen voor een oudervergunning.
Aral zou een fantastische co-ouder zijn, daar was ze van overtuigd. Als hij ooit weer aan de grond kwam, vanuit die nieuwe hoge positie van hem. De ergste drukte zou toch binnenkort wel voorbij zijn. Het was een hele val vanaf die hoge positie, zonder plek om te landen. Aral was haar veilige haven, als hij eerst viel… Ze dwong haar gedachten vastberaden in een positievere richting.
Maar de gróótte van het gezin, dat was de werkelijke, geheime, zondige bekoring van Barrayar. Er waren hier geen wettelijke grenzen, je had geen getuigschriften nodig, je hoefde niet zuinig aan te doen om misschien toch een derde kind te mogen hebben; er waren in feite helemaal geen regels. Ze had een vrouw op straat gezien met niet drie maar zelfs vier kinderen bij zich, en niemand had haar zelfs maar nagestaard. Cordelia had haar eigen denkbeeldige nakomelingschap van twee naar drie verhoogd en had zich heerlijk zondig gevoeld, totdat ze een vrouw met tien kinderen had ontmoet. Vier, misschien? Zes?
Vorkosigan kon het zich veroorloven. Cordelia bewoog haar tenen heen en weer en nestelde zich dieper in de kussens, ronddrijvend op een wolk van voortplantingsverlangen.
Barrayars economie lag nu helemaal open, zei Aral, ondanks de verliezen van de afgelopen oorlog. Deze keer waren er geen wonden geslagen in het oppervlak van de planeet. De landwinning voor het tweede continent opende dagelijks nieuwe mogelijkheden, en als de nieuwe planeet Sergyan klaar was voor kolonisatie, zou dat effect verdriedubbelen. Overal was een tekort aan mankracht en de lonen stegen. Barrayar beschouwde zichzelf als ernstig onderbevolkt. Vorkosigan noemde de economische situatie zijn geschenk van de goden, in politiek opzicht. Cordelia ook, om persoonlijker, geheime redenen: hórdes kleine Vorkosigans…
Ze zou een dochter kunnen krijgen, of twee… Zusjes! Cordelia had nooit een zus gehad. De vrouw van kapitein Vorpatril had er twee, had ze verteld.
Cordelia had vrouwe Vorpatril ontmoet op een van de zeldzame politiek-sociale avondjes in Huize Vorkosigan. Het gebeuren werd soepel geregeld door het huispersoneel. Het enige dat Cordelia hoefde te doen, was in gepaste kledij haar opwachting maken (ze had meer kleren aangeschaft), veel glimlachen en haar mond dichthouden. Ze had geboeid geluisterd en geprobeerd meer te weten te komen over Hoe De Dingen Hier Hoorden.
Alys Vorpatril was ook in verwachting. Heer Vorpatril had hen min of meer aan elkaar gekoppeld en was ervandoor gegaan. Ze hadden natuurlijk over hun toestand gepraat. Vrouwe Vorpatril klaagde zeer over haar persoonlijke ongemakken. Cordelia concludeerde dat zijzelf veel geluk had; het medicijn tegen misselijkheid, van dezelfde chemische samenstelling die thuis werd gebruikt, werkte en ze was alleen maar op een natuurlijke manier moe, niet van het gewicht van de nog kleine baby maar van de verrassende belasting die de extra stofwisseling met zich meebracht. Plassen voor twee, zo dacht Cordelia eraan. Nou ja, hoe moeilijk kon het moederschap zijn, na vijf dimensionale navigatiewiskunde?
Alys’ gefluisterde obstretische horrorverhalen buiten beschouwing gelaten, natuurlijk. Bloedingen, beroertes, nierfalen, letsel bij de geboorte, onderbreking van de zuurstofstroom naar de hersenen van de foetus, babyhoofdjes die groter zijn geworden dan de doorsnede van het bekken en een verkrampende baarmoeder waardoor zowel moeder als kind in de weeën blijven… Maar medische complicaties waren alleen een probleem als je op een of andere manier alleen en afgezonderd was als het zover was, en met die menigte bewakers was het niet waarschijnlijk dat haar dat zou overkomen. Bothari als vroedvrouw? Waanzinnige gedachte. Ze huiverde.
Ze rolde zich op haar zij op de sofa en fronste haar voorhoofd. O, die primitieve geneeskunde op Barrayar. Het was natuurlijk waar dat moeders honderdduizenden jaren lang kinderen ter wereld hadden gebracht, voordat er ruimtereizen werden gemaakt, met minder hulp dan hier voorhanden was. Maar de bezorgdheid bleef hardnekkig knagen. Misschien zou ik naar huis moeten gaan voor de bevalling. Nee. Ze was nu een Barrayaraanse, door haar gelofte gebonden, net als de rest van de gekken. Het was een reis van twee maanden. En bovendien, voor zover ze wist was er nog steeds een arrestatiebevel voor haar van kracht, vanwege desertie, verdenking van spionage, fraude, asociaal geweld… Ik had waarschijnlijk niet moeten proberen die idiote legerpsychiater in haar eigen aquarium te verdrinken, dacht Cordelia, en ze zuchtte bij de herinnering aan haar gehaaste en wanordelijke vertrek van Kolonie Bèta. Zou haar naam ooit gezuiverd worden? Zolang de geheimen van Ezar in vier schedels opgeborgen bleven in elk geval niet.