Na het dessert en een paar korte, vormelijke heildronken die werden uitgebracht door Vortala en Vorkosigan, werd Gregor eindelijk door zijn moeder meegenomen om naar bed gebracht te worden. Kareen wenkte Cordelia en Droesjnakovi om met haar mee te gaan. De spanning in Cordelia’s schouders nam af toen ze de grote mensenmassa achter zich lieten en de trap opliepen naar de rustige privévertrekken van de keizer.
Gregor werd uit zijn uniformpje gepeld en in een pyjama gehesen, waardoor hij weer een jongetje werd, in plaats van een icoon. Droe zag erop toe dat hij zijn tanden poetste en liet zich overhalen tot ‘één potje maar’ van een bordspelletje dat ze altijd hadden gespeeld voor het naar bed gaan. Kareen stond het toe, en nadat zij en haar zoon elkaar goedenacht hadden gekust, trokken Cordelia en zij zich terug in een zacht verlichte zitkamer vlakbij. Een nachtbriesje dat door de open ramen naar binnen kwam, verkoelde de bovenkamer. De twee vrouwen gingen met een zucht zitten en ontspanden zich; Cordelia schopte haar schoenen onmiddellijk uit nadat Kareen dat had gedaan. Uit de tuinen beneden dreven door de afstand gedempte stemmen en gelach door de ramen naar binnen.
‘Hoe lang gaat dit feest nog door?’ vroeg Cordelia.
‘Tot het licht wordt, voor degenen met meer uithoudingsvermogen dan ik. Ik zal me om middernacht terugtrekken, waarna de serieuze drinkers het over zullen nemen.’
‘Sommigen zagen er nu al vrij serieus uit.’
‘Helaas wel.’ Kareen glimlachte. ‘Voordat de avond voorbij is, zul je de Vor-klasse zowel op zijn best als op zijn slechtst hebben gezien.’
‘Dat kan ik me voorstellen. Het verbaast me dat jullie geen minder gevaarlijke stemmingsveranderende drugs importeren.’ Kareens glimlach werd scherper. ‘Maar dronken vechtpartijen zijn de traditie.’ Het snijdende randje van haar stem werd zachter. ‘Dat soort dingen komen ook wel binnen, in elk geval in de havensteden voor ruimteschepen. Zoals gewoonlijk lijken we onze gewoonten eerder uit te breiden dan te veranderen.’
‘Misschien is dat ook wel de beste manier.’ Cordelia fronste haar wenkbrauwen. Hoe kon ze haar het tactvolst peilen…? ‘Is graaf Vidal Vordarian een van de mensen die de gewoonte hebben in het openbaar dronken te worden?’
‘Nee.’ Kareen keek op en kneep haar ogen tot spleetjes. ‘Waarom vraag je dat?’
‘Ik had een eigenaardig gesprek met hem. Ik dacht dat dat misschien aan een overdosis ethanol te wijten was.’ Ze herinnerde zich Vordarians hand, die even op de knie van de prinses had gerust, nog net geen intieme liefkozing. ‘Ken je hem goed? Hoe zou je hem omschrijven?’ Kareen zei voorzichtig: ‘Hij is rijk… trots… Hij was trouw aan Ezar ten tijde van de recente machinaties van Serg tegen zijn vader. Trouw aan het keizerrijk, trouw aan de Vor-klasse. Er liggen vier belangrijke industriesteden in Vordarians district, plus legerbases, bevoorradingsposten, de grootste militaire haven voor ruimteschepen… Vidals district is op dit moment zonder twijfel economisch het belangrijkste gebied van Barrayar. De oorlog heeft het district van de Vordarians nauwelijks geraakt, het was een van de weinige waar de Cetagandanen zich op basis van een verdrag uit hebben teruggetrokken. We hebben onze eerste ruimtevaartbases daar gevestigd doordat we voorzieningen hebben overgenomen die de Cetagandanen hadden gebouwd en achtergelaten, en daar was een flinke economische ontwikkeling het gevolg van.’
‘Dat is… interessant,’ zei Cordelia, ‘maar ik was nieuwsgierig naar de man zelf. Zijn, eh, sympathieën en antipathieën bijvoorbeeld. Mag je hem graag?’
‘Er is een tijd geweest,’ zei Kareen langzaam, ‘dat ik me afvroeg of Vidal misschien machtig genoeg zou zijn om me te beschermen tegen Serg. Als Ezar dood zou zijn. Naarmate Ezar zieker werd, ging ik denken dat ik beter zelf voor mijn verdediging kon gaan zorgen. Er leek niets te gebeuren en niemand vertelde me iets.’
‘Als Serg keizer was geworden, hoe had een eenvoudige graaf je dan kunnen beschermen?’ vroeg Cordelia.
‘Dan had hij… meer moeten worden. Vidal had ambitie, als die maar op de juiste manier werd aangemoedigd, en vaderlandsliefde. God weet, als Serg was blijven leven had hij Barrayar misschien wel verwoest… Vidal had ons dan misschien allemaal kunnen redden. Maar Ezar beloofde dat ik niets te vrezen had en hij hield zijn woord. Serg stierf eerder dan Ezar en… en sinds die tijd probeer ik de zaken te laten bekoelen, met Vidal.’
Cordelia wreef afwezig over haar onderlip. ‘O. Maar jij, persoonlijk, mag je hem? Zou het op een dag voor jou aantrekkelijk zijn om gravin Vordarian te worden en je terug te trekken als douairière-prinses?’
‘O! Nu niet. De stiefvader van de keizer zou een te machtig man zijn om tegenover de regent te zetten. Een gevaarlijke polariteit, als ze geen bondgenoten of precies in evenwicht zijn. Of in één persoon zijn gecombineerd.’
‘Net zoiets als de schoonvader van de keizer zou zijn?’
‘Ja, precies.’
‘Ik vind die… geslachtelijke overdracht van macht moeilijk te begrijpen. Kun jij zelf ook enige aanspraak maken op het keizerrijk, of niet?’
‘Dat zou het leger moeten beslissen.’ Kareen haalde haar schouders op. Haar stem werd zachter. ‘Met is net een ziekte, hè? Ik ben er te dicht bij, ik ben aangestoken, besmet… Gregor is mijn hoop op overleving. En mijn gevangenis.’
‘Wil je geen eigen leven?’
‘Nee. Ik wil alleen maar leven.’
Cordelia leunde geschokt achterover. Heeft Serg je geleerd geen aanstoot te geven? ‘Ziet Vordarian het ook zo? Ik bedoel, macht is niet het enige dat je te bieden hebt. Ik denk dat je je persoonlijke aantrekkingskracht onderschat.’
‘Op Barrayar… is macht het enige.’ Haar gelaatsuitdrukking werd afstandelijk. ‘Ik geef toe… dat ik kapitein Negri ooit heb gevraagd me een rapport te bezorgen over Vïdal. Hij maakt normaal gebruik van zijn courtisanes.’
Deze naargeestige aanbeveling was niet bepaald Cordelia’s idee van een verklaring van grenzeloze liefde. Toch zou ze zweren dat het niet alleen machtswellust was geweest die ze in Vordarians ogen had gezien tijdens de plechtigheid. Had Arals benoeming tot regent per ongeluk ’s mans hofmakerij doorkruist? Was dat misschien de reden van zijn seksueel getinte vijandigheid toen hij met haar sprak…? Droesjnakovi kwam op haar tenen aangelopen. ‘Hij is in slaap gevallen,’ fluisterde ze vertederd. Kareen knikte en legde haar hoofd achterover in een onbewaakt moment van rust, totdat er een boodschapper in de Vorbarra-livrei binnenkwam en haar aansprak: ‘Wilt u het bal openen met de heer regent, hoogheid? Men wacht op u.’ Verzoek of bevel? Het klonk eerder onheilspellend en verplicht dan als iets leuks, met de vlakke stem van de bediende. ‘De laatste plicht van vanavond,’ verzekerde Kareen Cordelia terwijl ze allebei hun schoenen weer aantrokken. Die van Cordelia leken twee maten te zijn gekrompen sinds het begin van de avond. Ze strompelde achter Kareen aan, met Droe op haar hielen. Een grote zaal beneden had een vloer die was ingelegd met verschillende tinten hout in patronen van bloemen, ranken en dieren. Het glanzende oppervlak zou op Kolonie Bèta in een museum aan de muur worden gehangen, maar deze ongelooflijke mensen dansten erop. Een orkestje — een moordend strenge selectie uit de Keizerlijke Legerkapel, werd Cordelia verteld — zorgde voor muziek in Barrayaraanse stijl. Zelfs de walsen klonken enigszins als marsen. Aral en de prinses werden naar elkaar toe geleid, en hij nam haar mee voor een paar blijmoedige omwentelingen door de zaal, een vormelijke dans waarbij ieder de stappen en schuifelingen van de ander imiteerde, met de handen opgestoken maar elkaar nooit helemaal rakend. Cordelia keek geboeid toe. Ze had nooit vermoed dat Aral kon dansen. Dit leek de sociale verplichtingen te voltooien, en andere stellen druppelden de dansvloer op. Aral kwam naar haar terug, vol energie. ‘Wilt u dansen, mevrouw?’ Na dat diner zou ze liever een dutje doen. Hoe hield hij het vol, die onrustbarende hyperactiviteit? Heimelijke doodsangst, waarschijnlijk. Ze schudde met een glimlach haar hoofd. ‘Ik weet niet hoe het moet.’