‘Mijn moeder is regel- en onderhoudstechnicus van medische apparatuur in het Silica Ziekenhuis,’ vertelde ze Henri toen hij even zweeg om adem te halen en ruimte te bieden aan een goedkeurend woord. ‘Ze werkt voortdurend aan dit soort toepassingen.’ Henri verdubbelde zijn technische uiteenzetting.
Cordelia groette twee vrouwen op straat bij hun naam en stelde hen beleefd voor aan dokter Henri.
‘Dat zijn echtgenotes van een paar van Pjotrs gezworen wapendragers,’ legde ze uit toen ze verder liepen.
‘Ik had gedacht dat die liever in de hoofdstad zouden wonen.’
‘Sommigen wel, anderen blijven liever hier. Het is maar waar je van houdt. De kosten van levensonderhoud zijn hier veel lager, en die mannen krijgen niet zoveel betaald als ik had verwacht. Sommige mannen van het platteland staan achterdochtig tegenover het stadsleven, ze schijnen te denken dat het hier zuiverder is.’ Ze grinnikte even. ‘Eén man heeft op beide plekken een vrouw. Geen van zijn maten heeft hem tot nu toe verraden. Een hechte groep.’
Henri trok zijn wenkbrauwen op. ‘Wat prettig voor hem.’
‘Niet echt. Hij komt chronisch geld te kort en ziet er altijd ongerust uit. Maar hij kan niet beslissen welke vrouw hij zal opgeven. Blijkbaar houdt hij echt van allebei.’
‘Toen dokter Henri even wegliep om een oude man die ze op de kade zagen rondwandelen aan te spreken over de mogelijkheid om boten te huren, kwam Droesjnakovi naar Cordelia toe en dempte haar stem. Ze keek verontrust.
‘Mevrouw… hoe komt sergeant Bothari in ’s hemelsnaam aan een baby? Hij is toch niet getrouwd?’
‘Zou je me geloven als ik je vertel dat de ooievaar haar heeft gebracht?’ vroeg Cordelia luchtig.
‘Nee.’
Te oordelen naar haar frons keurde Droe deze luchthartigheid niet goed. Cordelia kon het haar nauwelijks kwalijk nemen. Ze zuchtte. Hoe red ik me hieruit? ‘Toch was het bijna zo. Haar baarmoederreplicator is met een snelle koeriersdienst vanaf Escobar hierheen gestuurd, na de oorlog. Ze heeft zich verder ontwikkeld in een laboratorium in het KeiMil, onder supervisie van dokter Henri.’
‘Is ze echt van Bothari?’
‘O, ja. Dat is genetisch vastgesteld. Zo konden ze bepalen…’ Cordelia slikte die laatste zin halverwege in. Voorzichtig nu… ‘Maar wat was dat over zeventien baarmoederreplicatoren? En hoe is die baby in een daarvan terechtgekomen? Was ze… een experiment?’
‘Placentaoverplaatsing. Een moeilijke operatie, zelfs naar galactische maatstaven, maar niet experimenteel meer. Hoor eens.’ Cordelia zweeg even en dacht snel na. ‘Ik zal je de waarheid vertellen.’ Alleen niet helemaal. ‘De kleine Elena is de dochter van Bothari en een jonge Escobaraanse officier die Elena Visconti heette. Bothari… hield heel veel van haar. Maar na de oorlog wilde ze niet met hem naar Barrayar komen. Het kind was verwekt, eh… zoals dat op Barrayar gebruikelijk is, en daarna overgeplaatst naar de replicator toen ze uit elkaar gingen. Er waren een paar gelijksoortige gevallen. De replicatoren zijn allemaal naar het KeiMil gestuurd, dat meer wilde leren over de technologie. Bothari is na de oorlog een flinke tijd in… therapie geweest. Maar toen hij daaruit kwam, en zij eruit kwam, heeft hij de voogdij over haar gekregen.’
‘Hebben de anderen hun baby’s ook teruggenomen?’
‘De meeste andere vaders waren inmiddels dood. De kinderen zijn naar het weeshuis van het keizerlijke leger gegaan.’ Zo. De officiële versie, waterdicht.
‘O.’ Droe keek fronsend naar haar voeten. ‘Dat is helemaal niet… Het is moeilijk om je Bothari voor te stellen… Om eerlijk te zijn,’ zei ze in een uitbarsting van openhartigheid, ‘weet ik niet zeker of ik Bothari de voogdij over een kat zou willen geven. Hebt u niet de indruk dat hij een beetje vreemd is?’
‘Aral en ik houden het in de gaten. ‘lot nu toe doet Bothari het heel goed, vind ik. Hij heeft vrouw Hysopi zelf gevonden en zorgt ervoor dat ze alles krijgt wat ze nodig heeft. Heeft Bothari… ik bedoel, vind je Bothari vervelend?’
Droesjnakovi wierp Cordelia een blik toe alsof ze in de maling werd genomen. ‘Hij is zo groot. En lelijk. En hij… mompelt in zichzelf, op sommige dagen. En hij is zo vaak ziek, dagen achter elkaar komt hij niet uit bed, zonder dat hij koorts heeft of zo. De commandant van graaf Pjotrs wapendragers denkt dat hij zich aanstelt.’
‘Hij stelt zich niet aan. Maar ik ben blij dat je het zegt, ik zal Aral met de commandant laten praten om het uit te leggen.’
‘Maar bent u dan helemaal niet bang voor hem? Zelfs niet op de slechte dagen?’
‘Ik zou kunnen huilen voor Bothari,’ zei Cordelia langzaam, ‘maar ik vrees hem niet. Niet op de slechte dagen en niet op welke dag dan ook. Dat zou jij ook niet moeten doen. Het is… een diepe belediging.’
‘Het spijt me.’ Droesjnakovi schoof met haar voet over het grind. ‘Het is een droevig verhaal. Geen wonder dat hij nooit over de Escobar-oorlog praat.’
‘Ja, ik… zou het op prijs stellen als je er niet over begint. Het is erg pijnlijk voor hem.’
Een kort vluchtje in de lichtvlieger vanuit het dorp over een uitloper van het meer bracht hen naar het landgoed van de Vorkosigans. Een eeuw geleden was het huis een buitenpost geweest van het fort op de landtong. Moderne wapens hadden bovengrondse vestingwerken overbodig gemaakt, en de oude stenen kazerne was verbouwd om vreedzamer doeleinden te dienen. Dokter Henri had blijkbaar meer pracht en praal verwacht, want hij zei: ‘Het is kleiner dan ik had gedacht.’
Pjotrs huishoudster had een smakelijke lunch voor hen klaargezet op een terras vol bloemen aan de zuidkant van het huis, bij de keuken. Toen ze het gezelschap meenam naar buiten, bleef Cordelia even achter zodat ze naast graaf Pjotr kwam te lopen. ‘Dank u wel, meneer, dat we hier binnen mogen komen vallen.’
‘Binnenvallen! Dit is jouw huis, lieveling. Het staat je vrij om hier alle vrienden te ontvangen die je maar wilt. Dit is de eerste keer dat je dat doet, besef je dat wel?’ Hij bleef samen met haar in de deuropening staan. ‘Weet je, toen mijn moeder met mijn vader trouwde, heeft ze Huize Vorkosigan volledig laten opknappen. Mijn vrouw heeft in haar tijd hetzelfde gedaan. Aral is zo laat getrouwd, dat ik bang ben dat het allang gemoderniseerd had moeten worden. Zou jij dat niet willen doen?’
Maar het is üw huis, dacht Cordelia hulpeloos. Zelfs niet dat van Aral, eigenlijk…
‘Je bent zo zacht tussen ons geland dat je bijna zou vrezen dat je weer weg zult vliegen.’ Pjotr grinnikte, maar zijn ogen stonden bezorgd. Cordelia klopte op haar ronder wordende buik. ‘O, ik word nu wel aan de grond gehouden, meneer.’ Ze aarzelde. ‘Om u de waarheid te zeggen, ik heb wel gedacht dat het fijn zou zijn om een hefbuis te hebben in Huize Vorkosigan. Met het souterrain, de kelderverdieping daaronder, de zolder en het dak mee zijn er acht verdiepingen in het hoofdgebouw. Dat kan een hele klim zijn.’
‘Een hefbuis? We hebben nog nooit…’ Hij slikte de rest van zijn woorden in. ‘Waar?’
‘Je zou hem in de hal aan de achterkant kunnen maken, naast de afvoerbuizen, zonder de inwendige architectuur te verstoren.’
‘Dat zou inderdaad kunnen. Uitstekend. Zoek maar een aannemer. Laat het doen.’
‘Dan zal ik er morgen werk van gaan maken. Dank u, meneer.’ Achter zijn rug trok ze haar wenkbrauwen op.
Blijkbaar wilde graaf Pjotr haar nog meer aanmoedigen, want hij was bijzonder hartelijk tegen dokter Henri tijdens de lunch, hoewel Henri duidelijk een Nieuwe Man was. Henri volgde Cordelia’s advies op en kon het ook goed vinden met Pjotr. Pjotr vertelde Henri alles over het nieuwe veulen, dat in zijn stallen aan de andere kant van de heuvel was geboren. Het dier was een volbloed met alle papieren en werd door Pjotr nu al een renpaard genoemd. Het door een fokhengst verwekte embryo was in bevroren toestand voor veel geld geïmporteerd van de aarde en geïmplanteerd bij een eersteklas merrie, en Pjotr had zorgvuldig gewaakt over de groei. De biologisch onderlegde Henri liet merken beroepsmatig geïnteresseerd te zijn, en na de lunch nam Pjotr hem mee voor een persoonlijke inspectie van de grote dieren. Cordelia verontschuldigde zich. ‘Ik wil liever een beetje uitrusten. Ga jij maar mee, Droe. Sergeant Bothari blijft wel bij mij.’ In werkelijkheid maakte Cordelia zich zorgen over Bothari. Hij had geen hap gegeten tijdens de lunch en al meer dan een uur geen woord meer gezegd.