‘Nee,’ zei ze ferm. Ze trok hem dichter tegen zich aan. ‘Dat laat ik niet toe.’ God sta haar bij, deze ongefundeerde belofte leek hem werkelijk te troosten.
Ik zal voor je zoon zorgen, Kareen, dacht Cordelia toen de vlammen oprezen. Die eed was kostbaarder dan alle geschenken die verbrand werden, want hij verbond haar leven onverbrekelijk met Barrayar. Maar de hitte op haar gezicht maakte de pijn in haar hoofd iets minder. Cordelia’s eigen ziel leek wel een uitgeputte slak, met als huis een glazen gevoelloosheid. Ze kroop als een automaat door de rest van de plechtigheid, hoewel er korte momenten waren waarop ze niets van haar omgeving begreep. De verzamelde Barrayaraanse Vor reageerden met een starre, grote vormelijkheid op haar. Ze denken natuurlijk dat ik een gevaarlijke gek ben, een krankzinnige die door te toegeeflijke familielede?! is losgelaten uit de zolderkamer. Na lange tijd drong het tot haar door dat hun overdreven beleefdheid een uiting was van respéct. Dat maakte haar razend. De moed waarmee Kareen alles had doorstaan, had haar niets gebracht, de dappere en bloederige bevalling van vrouwe Vorpatril werd als vanzelfsprekend beschouwd, maar hak het hoofd van een of andere idioot af en je was iemand, bij God…! Toen ze weer in zijn appartement waren, kostte het Aral een uur om haar te kalmeren, en toen kreeg ze een huilbui. Ook die doorstond hij. ‘Ga je dit gebruiken?’ vroeg ze hem toen ze van pure vermoeidheid weer enigszins rustig leek te zijn. ‘Deze, deze… verbazingwekkende nieuwe status van mij?’ Wat haatte ze dat woord, het brandde in haar mond.
‘Ik zal alles gebruiken,’ verklaarde hij kalm, ‘als dat me helpt om Gregor over vijftien jaar als geestelijk gezond en competent man op de troon te zetten, aan het hoofd van een stabiele regering. Ik zal jou gebruiken, mezelf, wat er maar nodig is. Het zou onverdraaglijk zijn om zo’n hoge prijs te betalen en dan alsnog te falen.’ Ze zuchtte en legde haar hand in de zijne.’ Als me iets mocht overkomen, doneer mijn overblijvende lichaamsdelen dan ook maar. Dat is de Bètaanse manier. Zuinigheid met vlijt…’
Hij moest onwillekeurig glimlachen. Ze zaten met hun gezicht naar elkaar toe en lieten hun voorhoofd even tegen elkaar rusten, om elkaar moed te geven. ‘… bouwt huizen als kastelen.’ Haar stilzwijgende belofte aan Kareen werd tot beleid verheven toen zij en Aral, als echtpaar, officieel door de Raad van Graven werden aangewezen als Gregors voogden. Dit was op een of andere manier wettelijk gescheiden van Arals voogdijschap over het Keizerrijk als regent. Premier Vortala nam de tijd om haar erover toe te spreken en duidelijk te maken dat haar nieuwe plichten haar geen politieke macht gaven. Ze vervulde wel taken op financieel gebied, waaronder het beheer van bepaalde eigendommen die los stonden van de keizerlijke bezittingen en Gregor strikt op grond van zijn titel als graaf Vorbarra toebehoorden. En Aral delegeerde de supervisie over de hofhouding van de keizer naar haar. En over zijn opvoeding. ‘Maar, Aral,’ zei Cordelia verbijsterd. ‘Vortala benadrukte dat ik geen macht zou hebben.’
‘Vortala… heeft de wijsheid ook niet in pacht. Laten we zeggen dat hij er wat moeite mee heeft om vormen van macht die niet gepaard gaan met machtsvertoon als zodanig te herkennen. Maar je zult een beperkte tijd hebben, want als Gregor twaalf is, gaat hij naar een voorbereidingsschool voor de Academie.’
‘Maar beseffen ze wel…?’
‘Ik wel. En jij ook. Dat is genoeg.’
TWINTIG
Een van de eerste orders die Cordelia gaf, was dat ze Droesjnakovi weer toewees aan Gregor, vanwege zijn emotionele continuïteit. Dat betekende niet dat ze voortaan het gezelschap van het meisje zou moeten missen, een voorrecht waaraan Cordelia zeer gehecht was geraakt, want nadat Illyan er opnieuw op had aangedrongen, besloot Ara! eindelijk om in de keizerlijke residentie te gaan wonen. Het was een pak van Cordelia’s hart toen Droe en Ko een maand na het Winterfeest gingen trouwen.
Cordelia had aangeboden de rol van bemiddelaar te spelen tussen de twee families. Om een of andere reden hadden Ko en Droe dat allebei haastig afgeslagen, hoewel ze haar omstandig bedankten voor het aanbod. Gezien de verbijsterende valkuilen van de Barrayaraanse sociale omgang dacht Cordelia dat het misschien wel goed was om het over te laten aan de ervaren oudere dame die het stel inhuurde. Cordelia zag Alys Vorpatril vaak, ze kwamen regelmatig bij elkaar op bezoek. De baby heer Ivan was, hoewel niet echt een troost voor Alys, zeker een afleiding bij haar langzame herstel van haar lichamelijke beproevingen. Hij groeide snel, ondanks het feit dat hij een beetje druk was, een trekje waarvan Cordelia na een tijdje besefte dat het werd veroorzaakt doordat Alys hem voortdurend betuttelde. Ivan zou drie of vier broertjes en zusjes moeten hebben, zodat ze haar aandacht onder hen kan verdelen, dacht Cordelia, terwijl ze toekeek hoe Alys hem een boertje liet doen tegen haar schouder en intussen hardop plannen maakte voor zijn onderwijskundige aanloop tot het gevreesde toelatingsexamen van de Keizerlijke Militaire Academie, als hij eenmaal achttien was.
Alys Vorpatril werd afgeleid van haar verbitterde rouw om Padma en het tot in het kleinste detail in kaart brengen van Ivans leven toen ze een blik wierp op een afbeelding van de trouwjurk waar Droe weg van was.
‘Nee, nee, nee!’ riep ze uit, achteruitdeinzend. ‘Al dat kant… Je zou er zo wollig uitzien als een grote ijsbeer. Zijde, schat, golvende zijde tot op de grond, dat is wat jij nodig hebt…’ En weg was ze. Droe, die geen moeder en geen zusters had, had zich als bruid geen deskundiger raadsvrouw kunnen wensen. Uiteindelijk werd de jurk een van de verscheidene cadeaus van vrouwe Vorpatril, zodat ze zeker was van de esthetische perfectie ervan, en een ander was een ‘klein vakantiehuisje’ dat een flink huis aan de oostkust bleek te zijn. Als het zomer werd, zou Droe’s droom van het strand werkelijkheid worden. Cordelia grinnikte, en kocht een nachtjapon en peignoir voor het meisje met voldoende stroken en lagen kant om de meest naar tierelantijnen snakkende ziel te bevredigen.
Aral zorgde voor de zaaclass="underline" de Rode Zaal van de keizerlijke residentie, en de aangrenzende balzaal met de prachtige ingelegde parketvloer, die tot Cordelia’s enorme opluchting aan de vlammen was ontsnapt. In theorie was dit grootse gebaar nodig om de hoofdpijn te verlichten die Illyan kreeg van de beveiligingsproblemen, aangezien Cordelia en Aral twee van de belangrijkste getuigen zouden zijn. Persoonlijk vond Cordelia de omvorming van de KeiVei tot bruiloftscateringbedrijf een veelbelovende wending.
Aral keek de gastenlijst door en glimlachte. ‘Besef je wel,’ zei hij tegen Cordelia, ‘dat elke klasse vertegenwoordigd is? Een jaar geleden zou deze gebeurtenis hier ondenkbaar zijn geweest. De zoon van de kruidenier en de dochter van de onderofficier. Ze hebben er met bloed voor betaald, maar misschien is volgend jaar een vreedzame prestatie voldoende. Op het gebied van geneeskunde, onderwijs, techniek, ondernemerschap… Zullen we een feest voor bibliothecarissen geven?’