Harry oddychał coraz ciężej, ale był teraz tak zapatrzony i oczarowany, że w ogóle tego nie zauważył. Wydawało mu się, że z jego ust wydobyło się westchnienie, kiedy delikatnie dotknął chłodnego policzka, ale niemal to do niego nie dotarło. Skóra Severusa była gładka, miała ziemisty, matowy odcień, jakby zbyt często wystawiano ją na działanie oparów eliksirów, ale im dłużej jej się przyglądał, tym bardziej był przekonany, że była ona dokładnie taka, jaka powinna być. Nie potrafiłby sobie wyobrazić piękniejszej. Z czułością pogłaskał policzek. Raz, drugi. Jakby nie potrafił przestać. Jakby bał się, że zaraz zniknie, że to wszystko jest wyobrażeniem, ułudą, która lada moment rozpłynie się w nicość. Jego dłoń znieruchomiała, a palce powoli zsunęły się i zatrzymały na bladych, cienkich wargach, które rozchyliły się nieznacznie pod jego dotykiem. Tyle razy słyszał z tych ust ostre, dogłębnie raniące słowa. Tyle razy słyszał, jak te usta jęczały... Były wtedy jakby delikatniejsze, pełniejsze, wilgotne... Przepełniał go ból, kiedy przypominał sobie, że były one jedyną częścią Severusa, której nigdy nie będzie miał. Której nie skosztuje, nie poczuje smaku, faktury, miękkości... I której nigdy nie dostanie. Pozostały mu jedynie wspomnienia. I spalające na popiół pragnienie, którego nic nie mogło ugasić. A także szybkie, niezapowiedziane, nagłe ataki na te wiecznie zaciśnięte wargi, podczas których będzie eksplodował od doznań. A które niemal na pewno będą potem okupione bólem.
Tak niedużo
I tak wiele.
Świadomość tego wszystkiego była chłodna, wdarła się w jego umysł niczym ostre światło poranka przez uchylone zasłony i wybudziła go z letargu. Zamrugał kilka razy, nie rozumiejąc, gdzie jest i co się stało. Powróciła rzeczywistość, a czas ruszył ponownie.
Kiedy Harry spojrzał na Severusa, uderzył go wyraz jego twarzy. Całkowite zaskoczenie, zmieszane z niedowierzaniem. Coś, co widział na jego obliczu tylko raz - wtedy, kiedy zażył eliksir Desideria Intima. I chociaż niewątpliwie widok ten był niezwykle fascynujący, został wyparty przez wkradające się powoli w jego umysł zażenowanie. Zrozumiał, co zrobił i jak to wyglądało... Zupełnie zapomniał o świecie, wyłączył się, kompletnie nie panował nad emocjami, które na pewno musiały uwidocznić się na jego twarzy. Co Severus mógł na niej zobaczyć?
Harry nawet bał się pomyśleć...
Pokonany przez wstyd, uciekł wzrokiem i wbił go w podłogę. Spodziewał się, że Snape coś powie, ale widocznie był zbyt zdumiony i równie zakłopotany, jak Harry. Chociaż, prawdę mówiąc, Gryfon kompletnie nie mógł sobie wyobrazić, by Severus mógł być kiedykolwiek zakłopotany.
Nie, to on pierwszy musi przerwać milczenie. Przerwać tę gęstą, napiętą atmosferę, która powoli zaczęła go przygniatać. Odchrząknął, próbując odnaleźć swój głos, który najwyraźniej był tak zażenowany, że schował się w najdalszym zakątku gardła.
- Dziękuję, że mi to powiedziałeś - mruknął cicho, spoglądając na swoje ręce. - Że nie uważasz mnie za tchórza. To naprawdę wiele dla mnie znaczy.
- Zdążyłem zauważyć - odparł Severus, a w jego głosie zadrżała ironiczna nuta.
Harry wzdrygnął się i zerknął na Snape'a.
To było dziwne stwierdzenie. Co zauważył? A jeżeli dostrzegł coś, czego Harry nie chciał ujawniać? Albo też sam nie zdawał sobie sprawy z tego, co zagnieździło się w jego duszy? Czuł się zagubiony. Zagubiony i roztrzęsiony. Cały ten dzień był tak bardzo męczący...
Harry spuścił wzrok i westchnął ciężko, starając się oczyścić umysł ze wszystkich myśli i po prostu przeżywać tę chwilę.
Wtedy właśnie poczuł delikatny dotyk na podbródku i jego głowa została uniesiona. Jego oczy zatonęły w obezwładniającym spojrzeniu Severusa, który patrzył na niego łagodnie i zarazem stanowczo.
- Co to za mina? - zapytał, a jego głos otulił Harry'ego przyjemnym ciepłem. - Nie wolno ci się martwić, kiedy jesteś ze mną. Czy to zrozumiałe?
Harry pokiwał głową, zaskoczony tymi słowami, i spojrzał na Severusa szeroko otwartymi oczyma. Snape skrzywił się i dodał:
- Czyżby "Prorokowi" udało się coś, co nie udało się niemal nikomu - złamać słynnego Chłopca Który Przeżył? Chyba powinienem wysłać im list z gratulacjami.
Harry zmarszczył brwi. Nie podobała mu się ta kpina.
- Wcale mnie nie złamał! Po prostu...
- Po prostu tak ci namieszał w głowie, że stwierdziłeś, że nie nadajesz się do niczego, jesteś tchórzem, zdrajcą i egoistą - dokończył za niego Snape. - Co prawda, z chęcią sam dorzuciłbym jeszcze kilka określeń, które umknęły "Prorokowi", ale po co, skoro wystarczy kilka nagryzmolonych przez niekompetentnych idiotów linijek, żeby wpędzić słynnego Pottera w depresję.
Harry wydął wargi.
- Nie wpędzili mnie w depresję - warknął. Słowa Snape'a denerwowały go. Działały na niego, niczym płachta na byka. - To nie jest miłe, kiedy ktoś cię nienawidzi i obrzuca błotem. A szczególnie, kiedy tym "kimś" jest cały czarodziejski świat.
- Och, to rzeczywiście powód do załamania. Ja, w takim razie, już dawno powinienem wylądować na terapii w Św. Mungu. - Harry zamrugał, słysząc sarkazm w głosie Snape'a. - Od kiedy to "Prorok" pisze prawdę, Potter? A to, że niektórzy idioci wierzą w wypisywane w nim bzdury, oznacza, że mają rozum na poziomie Longbottoma. Czy mam rozumieć, że ty także w to uwierzyłeś?
- Oczywiście, że nie! - zaprzeczył szybko Harry. Nie uśmiechało mu się być porównanym do Neville'a, pomimo, że go lubił. - Ale...
- Ale ciągle się boisz, że wszyscy inni w to uwierzyli? - przerwał mu Severus. Zdawało się, że czytał w jego myślach. - W tym także twoi drodzy przyjaciele? Jeżeli tak, to gratuluję doboru przyjaciół, Potter. Nie ma to jak przejmowanie się, co myśli o tobie banda bezmózgich tępaków. Nic tak nie wpływa na samoocenę - zakończył ironicznie mężczyzna i prychnął z pogardą.
- Ja się wcale nie przejmuję, co o mnie myślą! - wybuchnął Harry, czując, że słowa Snape'a rozpaliły w nim ogień, który zdawał się ledwie tlić przez cały dzisiejszy dzień. - Mogą sobie myśleć, co chcą! Do cholery z nimi! Zależy mi tylko na tym, co ty myślisz!
- Przecież doskonale wiesz, co myślę - warknął Severus, marszcząc brwi i wbijając w niego ostre spojrzenie.
- Tak, wiem - odparł Harry. Zawahał się. Chciał jeszcze coś dodać, zaprzeczyć, ale wszystkie argumenty zdawały się rozpłynąć. Snape trafnie zbił je wszystkie. - Masz rację - powiedział w końcu. - Byłem głupi, przejmując się tymi bzdurami.
Zobaczył, że Snape kiwa głową z powagą. W jego oczach coś zamigotało.