Rothgar, który przyniósł jej tę wiadomość, skinął głową. Wciąż chodził pochylony, ponieważ pokoje w gospodzie były bardzo niskie.
– Oczywiście nie przyznasz się do zastrzelenia tych ludzi – stwierdził z diabelskim uśmiechem. – Dzięki temu zyska tylko moja reputacja.
Chciało jej się śmiać, ale zdołała się powstrzymać i z miną prawdziwej damy zeszła na dół. Pozwoliła, by żona właściciela gospody nalała jej słodzonej herbaty i czekała na sędziego. Najpierw jednak pojawiła się Clara. Trochę potargana, ale cała i zdrowa.
Jej historia okazała się prosta. Nikt nie otruł koni z ich powozu, ale pękła im uprząż. Kiedy woźnica zatrzymał się, żeby ją naprawić, otoczyło ich pięciu zamaskowanych ludzi. Kazali im wysiąść, a gdy natrafili na opór, po prostu wyrzucili ich z powozu. Następnie związali i zostawili w pobliskich krzakach.
Pięciu, pomyślała Diana. Znaczyło to, że jednemu z morderców udało się zbiec. Aż zadrżała, kiedy pomyślała, że ten człowiek może się czaić gdzieś w pobliżu. Postanowiła zadbać jednak o sprawy bieżące i poprosiła Clarę o przygotowanie czystej sukni. Będzie jej łatwiej zagrać prawdziwą damę w czystym przyodziewku.
Clara wróciła po paru minutach z informacją, że nie sprowadzono jeszcze drugiego powozu.
– Dlaczego nie ma czegoś w podróżnym? – Diana nie kryła irytacji. – Przecież jest tam miejsce na bagaż.
Clara skłoniła głowę jeszcze niżej.
– W powozie podróżnym jedzie automat, pani – wyjaśniła. – Markiz kazał go poowijać w gałgany, żeby się nie stłukł.
No tak, automat mógł zawsze liczyć na luksusową podróż. Niestety, Diana nie woziła przy sobie zapasowej sukni. W podręcznym sakwojażu miała jedynie parę książek, przybory do pisania, kremy i pudry oraz pistolety. Ciekawe, jak długo będzie czekać na resztę swoich bagaży. I czy woźnica nie zdecyduje się jechać prosto do Londynu.
Przyjęła więc sędziego, kostycznego staruszka, w zabrudzonym ziemią i krwią stroju, co tylko wzbudziło jego współczucie. Eresby Motte wysłuchał ich relacji i zapewnił, że zajmie się całą sprawą. Jednak Diana nie sądziła, żeby udało mu się odnaleźć bandytów.
Pożegnała się z Beyem, zjadła późny posiłek i zaraz po północy udała się na spoczynek. Ze względu na niewielką ilość pokoi musiała dzielić swój z Clarą. Służąca zasnęła szybko, ale Diana leżała w łóżku, zastanawiając się nad wydarzeniami minionego dnia. Szybko zapomniała o walce i śmierci. Zapomniała nawet o piątym napastniku/Pamiętała tylko pocałunek markiza.
Najwspanialszy pocałunek w jej życiu!
Przez chwilę przewracała się niespokojnie w pościeli, potem wstała i owinęła się lekką, różową kołdrą.
Postanowiła pójść do Rothgara.
Nie wiedziała, jak ją przyjmie, ale na razie nie miało to żadnego znaczenia. Dotknęła jeszcze swoich ust i wyszła na korytarz. Nagle przyszło jej do głowy, że podobnie jak ona, markiz może dzielić pokój ze swoim służącym. Co zrobi wówczas? Ach, nieważne, nieważne…
Juz chciała otworzyć drzwi do pokoju obok, ale z wnętrza dobiegło do niej lekkie pochrapywanie. Nie, Bey, em-minence noire Anglii, nie mógł wydawać z siebie takich odgłosów. Nacisnęła więc klamkę kolejnych drzwi, żeby sprawdzić, czy nie są zamknięte. Nie były.
Pchnęła je więc lekko i… omal nie krzyknęła. Bey siedział na krześle naprzeciwko wejścia z pistoletem w ręce. Miał na sobie krótkie spodnie, białą koszulę i powalane krwią długie buty do jazdy.
Diana owinęła się szczelniej kołdrą,
– Chciałam tylko sprawdzić, czy nic ci nie jest – szepnęła.
Przez moment rozważał, co z nią zrobić. W końcu wstał i wskazał miejsce na swoim drewnianym łóżku. Jednocześnie kocim ruchem zamknął drzwi. Hrabina usiadła, czując, że serce wali jej jak młotem.
15
Diana rozejrzała się dokoła. Pokój do złudzenia przypominał ten, który ona dostała. Pod oknem stało proste biureczko, a przy wejściu stolik z fajansową miską. Tyle, że znajdowało się tutaj tylko jedno łóżko i dwa krzesła. Na biurku, podobnie jak w jej pokoju, żona właściciela postawiła wazon z pięknym bukietem. Wszystko było proste, ale za to czyste i pachnące. A przede wszystkim wy-krochmalona pościel, na której usiadła.
– Nic ci nie jest? – powtórzyła pytanie, kiedy markiz usadowił się na swoim krześle.
– Większość ludzi myśli, że jestem z żelaza – mruknął.
– Przy mnie nie musisz udawać.
Jego wzrok padł na stojącą na biureczku karafkę i kieliszki.
– Może napijemy się porto? – zaproponował, wstając. -To pewnie nie vintage, ale moje zostało gdzieś na drodze.
Podszedł do biurka i odłożył pistolet.
– W zasadzie sam nie wiem, na co czekam – dodał z westchnieniem. – Przypuszczam, że jesteśmy tu bezpieczni. Na razie nic nam nie grozi.
Nalał porto do kieliszków i jeden z nich podał Dianie. Spojrzała na niego ze zdziwieniem, kiedy przysunął sobie krzesło i usiadł naprzeciwko.
– Wiedziałeś o tym piątym?
Wydął lekceważąco wargi. W blasku świec był jeszcze bardziej mroczny niż normalnie, w ciągu dnia.
– Przecież wiem wszystko! – Roześmiał się sucho. – Ale tak naprawdę, wypytałem Fettlera. Potwierdził moje podejrzenia. Czy rozpoznałaś któregoś z napastników?
Zaprzeczyła ruchem głowy.
– Było zbyt ciemno. Poza tym, nie myślałam, że… – Posłała mu szybkie spojrzenie. – De Couriac?
– Prawdopodobnie to on zbiegł – Rothgar potwierdził jej przypuszczenia. – Tak by przynajmniej wynikało z relacji Fettlera. Dowódca tych zbirów w ogóle się nie odzywał. Pokazywał tylko, co mają robić.
Diana zawstydziła się nagle, że nie wypytała o wszystko Clarę. Sądziła, że zaskoczy Beya informacjami o zbiegłym bandycie, a tymczasem to on ją zadziwił.
– Bali się, że służący go rozpoznają!
– Albo, że zdradzi go akcent – dodał.
– A… a jego żona? – dopytywała się.
Markiz uśmiechnął się lekko pod nosem i pochylił nieco w jej stronę.
– Teraz jestem pewien, że to nie była jego żona – stwierdził. – Pewnie odesłał ją do Francji. Niewiele mogłaby zdziałać z taką twarzą.
Hrabina patrzyła na niego przez moment, nie bardzo rozumiejąc. Więc kim była madame de Couriac? I o co mu chodziło, gdy mówił o jej twarzy? Jednym haustem wypi-
pół kieliszka porto. Rzeczywiście, nie było najlepszej jakości, ale nie to ją teraz interesowało.
– Co zrobiłeś, że chcą cię zabić, Bey?! Co się w ogóle dzieje?!
Rothgar również wypił porto, a następnie położył dłoń na sercu.
– Może być – mruknął i zwrócił się do niej: – Bardzo mi przykro, Diano, że wplątałem cię w tę sprawę. Wysłałem po posiłki do Londynu i jutrzejsza podróż powinna już być bezpieczna.
– Ale dlaczego Francuzi chcą cię zabić? – Nie dawała niu spokoju.
Rothgar spochmurniał i milczał przez chwilę.
– Mogę zaszkodzić ich krajowi w dwóch sprawach -odezwał się w końcu. – Nie chcę im pozwolić na odbudowę floty i pragnę zniszczyć fortyfikacje w Dunkierce. To ich główna baza wypadowa na Anglię. W ten sposób moglibyśmy uniknąć przyszłego najazdu.
– Najazdu? – powtórzyła. – Od czasu Normanów nikt nie poważył się na podbój wyspy!
– Normanowie też byli Francuzami – zauważył. – Ale nie o to mi chodzi. Pod groźbą siły łatwiej by im było zmienić króla. Na przykład na kogoś z dynastii Stuartów.
Diana wypiła jeszcze wina, czując, że szybciej niż zwykle uderza jej do głowy. Miała problemy ze zrozumieniem tego, o czym mówił Rothgar.
– Ale dlaczego nie zniszczono jeszcze tych umocnień? Przecież było to jedno z postanowień traktatu pokojowego.