Рукі памачыць і твар,
Свой пану паднесці дар,
Чмокнуць боскае распяцце,
Каб Хрыстос зняў з іх пракляцце:
Беднасць, трасцу, нагавор,
Шчасце каб прыйшло у двор!
Пан маліўся, каб падаткі
Мог здзіраць усе да латкі.
Злодзей, каб чужы замок
Быў знаёмы назубок.
Маці, каб сынка ў салдатах
Не забілі супастаты...
Казнакрад, дзялок, ліхвяр,
I хабарнік, і жандар
Тут угоднікаў малілі,
Каб яны ім падсабілі
Прыгнятаць, тлуміць народ,
Багацець самім штогод.
Благачынны ў тым прыходзе
Быў з усімі ў ладзе, згодзе...
Шчодра адпускаў грахі
Ды складаў дары ў мяхі.
Сквапны быў айцец і ласы:
На вяндліну, на кілбасы,
На яечкі, сала, здор —
Гроб дабро ва ўласны двор.
Крыжам поп махаў старанна,
Людзям падпушчаў дурману:
«Каб пазбыцца ад грахоў,
Кожны быў каб жыў-здароў —
Запасайцеся з капліцы
Цудадзейнае вадзіцы!
Бо яна — святы бальзам,
Боская яна сляза...
Ўсе вылечвае хваробы:
Мудрым стане тугалобы,
Вырадак — прыгажуном,
Маладзіца — з жаніхом.
Невідушчы — прасвятлее,
А жабрак — разбагацее,
Грэшнік — пападзе у рай,
Толькі бога паважай.
I не наракай ніколі
На сваю цяжкую долю...
Бог збавіцель наш адзін!
Алілуя і амін!»
...А за вёскай, хлапчаняты,
Некалі стаяў багаты
Замак. Пані ў ім жыла,
Дужа набажнай была.
Ці здзяцінела, старая...
Ці ўрадзілася, дурная?
Ёй жыві ды не шманай,
А яна ірвецца ў рай...
Кожны раз каля амбона
Адбівае лбом паклоны,
Значыцца, каб сам Хрыстос
Ды яе на неба ўзнёс.
Благачынны рад бязмерна
Той авечцы багавернай.
Кажа ён, узняўшы крыж:
— Хутка, пані, узляціш!
Толькі, пані, ты запомні —
Трэба шмат туды пад'емных,
Золата і серабра
I другога там дабра...
Каб нішто не замінала,
Каб нішто не затрымала —
Храму трэба ўсё аддаць,
Бо ўжо ж раю — не відаць.
— Я гатова, ойча любы,
Ўратаваць душу ад згубы...
Ўсі аддам! Любой цаной
Ў рай хачу я, ойча мой! —
У адказ гаворыць пані
I свае ахвяраванні
Шчодрыя царкве нясе...
Так памалу, пакрысе
Ўсе багацці са скарбонкі,
Бранзалеты і пярсцёнкі
Ў храм перацягнула той,
Засталася — ну як стой...
Пан цяпер інакш мяркуе:
«Навязаў мне бог дурную,
Прычапілася смала...
Трасца каб яе ўзяла!
Ўжо няма з яе карысці,
Ўсю абтрос, бы з дрэва лісце,
Нібы ліпку аблупіў,
Раем добра накарміў.
Толькі вось цяпер задача:
Адкаснуцца як ад клячы,
На той свет хутчэй спіхнуць
Ды з палёгкай уздыхнуць».
I надумаў багачынны...
Так гаворыць ён жанчыне:
— Крыху, пані, пацярпі
Ды святой вады папі.
Да каляд ты папасціся
Ды ва ўборы убярыся,
Я ў царкве цябе адну
На ўсю ноч тады замкну.
I ўзнясешся да анёлаў
З гэтай грэшнае стадолы...
Станеш дзеваю святой.
Ну, рыхтуйся, бог з табой!
Сам жа цешыцца кудлаты:
«Падпячэ мароз ёй пяты...
Адбярэ ураз душу,
Вось і спраўлю я імшу».
Дзень назначаны надходзіць,
Поп яе ў царкву адводзіць,
Замыкае на замок,
Сам ідзе у свой дамок
I пад цёплую пярыну
Спаць кладзецца благачынны.
Пані ж хукае ў кулак,
Пасіпела, бы мярцвяк,
Прад распяццем па калені
Пала, моліць аб збавенні,