Нібы майскія вясёлкі
Сыпалі святло, агні,
Нібы ў небе тыя зоркі,
Нібы промні з вышыні...
Партупей заплюшчыў вочы,
Адступае Партупей,
Спакусіцца ён не хоча,
Задам, задам да дзвярэй...
Пастаяў, адсопся крыху,
Новы ключ ён падабраў
I пакой апошні ціха
Адчыняць з трывогай стаў.
Між шаўкоў тых, аксамітаў,
Між дзівосных дываноў
Спала дзеўчына, нібыта
Фея казачных садоў!
На шчаках яе бялюткіх
Ружавелася зара,
Стан асвіны, стан танюткі,
Шыйка, быццам з серабра!
Нібы хваля залатая,
Рассыпаецца каса...
Спіць красуня маладая —
Незвычайная краса!
I стаяў так нерухома,
Затаіўшы дых, салдат,
Ад пачуццяў незнаёмых
Праслязіўся нават хват...
3-за такой вось прыгажосці
Не шкада і галавы!
Шчасце расцвіло чыёсьці,
Бы рамонак палявы...
Ледзьве з сіламі сабраўся,
Позірк ледзь адвёў назад,
З горыччу сабе прызнаўся:
Для красуні — старават...
Адступіў салдат паціху,
Вось і дзверы адчыніў,
Ды, на грэх, на тое ліха,
Штось нагою зачапіў.
Як ускочыць тая фея,
З перапуду закрычыць,
А сама на Партупея
Адзічэлая глядзіць:
— Хто ты? Скуль ты? Зараз прыйдзе
Велікап і чараўнік,
З'есць цябе ён, гэты злыдзень,
Рабаўнік і гвалтаўнік...
А сама ўся спалатнела...
Нібы птушка ў клетцы той,
Скача з кута ў кут нясмела:
— А што станецца са мной?!
— Ша! Выходзьце вы з засценка,
Я прыкончыў ведзьмака!
Самі хто ж вы, га, панепка,
Ці не царская дачка?
— Шчыра дзякую, збавіцель,
Каб мяне маглі пазнаць,
На пярсцёнак мой зірніце —
Царская на ім пячаць.
I царэўна зарыдала
З радасці, а не з бяды.
Свой пярсцёнак абмяняла,
Найкаштоўны, залаты,
Аддала яго салдату,
А ягоны узяла.
Са скляпенняў тых багатых
Да святла яна пайшла.
Чорны лес, глухі, магільны,
Расквітнеў, зазелянеў,
Свістам, шчэбетам птушыным
З краю ў край аж зазвінеў.
Ажыла ізноў прырода,
Сонца глянула з-за хмар,
Зняты чары назаўсёды,
Сплёў якія злы вядзьмар...
I панкі з той пушчы грознай
Са здабычаю прыйшлі:
На плячах дзічыны рознай
Ледзь дамоў прывалаклі.
Тупнуў прапаршчык нагою:
— Гэй, гарбун, віна падай!
Царскай пачастуй ядою,
З намі сам за стол сядай!
I адразу нібы з неба
Той нябачны дабрадзей
Стол уставіў як і трэба
Для шаноўнейшых гасцей.
Брага, мёд, віно, закускі,
Адбіўныя, шашлыкі,
Смажаныя качкі, гускі —
Толькі пі ды еш, панкі!
Ды найлепш усіх прываркаў,
Ўсіх ласункаў і прынад
Быў кулеш з цыбуляй, з скваркай,
Што падаў на стол салдат.
За вушамі затрашчэла,
Угінаюцца насы...
Хваляць харч усёй капэлай
Ды абсмоктваюць вусы.
I нашто слыла ласухай
Тая царская дачка,
Апрастала адным духам
Куляша аж паўгаршчка!
— Ах, як смачна! Як адменна!
Скуль такі далікатэс? —
Аж падскоквае царэўна.—
Гэта ж ежа для прынцэс!
I пасля таго абеду
Шмат гаворкі не вялі,
А збірацца да ад'езду
Ў шлях, дахаты пачалі.
Перш царэўну перанеслі,
Ўборы царскія, пасцель
I на чоўне перавезлі
Беражна на карабель...
Потым скарб той зыркі, звонкі,
Незлічонае дабро —
Самацветы і пярсцёнкі,
Золата і серабро.
Запаслі вадзіцы прэснай,
І дзічыны запаслі,
Якар за ланцуг жалезны
З дна марскога паднялі.
Вецярок ледзь разгуляўся,
Разгарнулі ветразь тут,
Як крылаты птах памчаўся
Карабель у родны кут.
Адплылі яны багата,
Тут падскочыў Партупей:
— Ах, разява я пракляты...
Супыніцеся хутчэй!
Ён за галаву схапіўся,
Закруціўся, бы ваўчок:
— Там пярсцёнак я забыўся...
Стой, кажу вам, трасцы ў бок!