– Co to może znaczyć? – zastanowił się Bob.
– Nie mam pojęcia – odparł Jupe – ale chyba je zatrzymam. Nigdy nic nie wiadomo.
Od tłumu ludzi oderwała się młoda kobieta i podeszła do Trzech Detektywów.
– Jestem siostrą Daniela. Nazywam się Mary Grayleaf – zwróciła się do wszystkich trzech chłopców, ale wpatrywała się tylko w Boba. Uśmiechnęła się do niego czarująco i wrzuciła mu w dłoń kluczyk. – Wódz kazał mi powiedzieć, że wkrótce wasza półciężarówka będzie gotowa do drogi. Najedliście się?
– Aż nadto – zapewnił Bob, odwzajemniając spojrzenie.
Dziewczyna miała uderzająco piękną twarz, okoloną długimi prostymi włosami. Ubrana była w białą luźną suknię, jako ozdobę nosiła naszyjnik z turkusów. Podobnie jak inni mieszkańcy wioski miała zaczerwienione oczy. Były niemal tak czerwone jak hafty, które ozdabiały dół i rękawy jej sukni.
– Naprawdę jesteś siostrą Daniela, czy też jest to jeszcze jedno określenie, wyrażające szacunek? – zapytał Bob.
Mary Grayleaf najpierw trochę się zdziwiła, po czym roześmiała się wesoło.
– Naprawdę jestem jego siostrą.
Jupiter i Pete popatrzyli na siebie. Jupe uniósł brwi, a Pete stłumił chichot. Znowu to samo. Bob nawet nie musiał się starać. Gdziekolwiek się pojawił, jak magnes przyciągał do siebie ładne, młode kobiety.
– Czy teraz będzie dalszy ciąg ceremonii? – spytał Bob.
– Tak. Szaman zaśpiewa i zatańczy – odparła dziewczyna, ciągle patrząc chłopcu w oczy. – Potem zacznie się modlić. Musi się przygotować duchowo, by otrzymać wiadomości od Stwórcy, który wyjawi mu, co sprawia, że chorujemy. Cokolwiek to jest, szaman rzuci na to czary i rozpocznie leczenie.
– Czary skutkują? – spytał z uśmiechem Bob.
– Zawsze – odparła z powagą Mary. – Leczenie również.
Jupiter nie mógł już dłużej znieść tej wymiany zdań.
– A co z tym poszukiwaniem objawienia?
Mary nareszcie zwróciła uwagę na Jupe’a.
– Czy wiesz, co usłyszał Daniel?
Jupiter zastanowił się przez chwilę.
– We właściwym miejscu, ale bez błogosławieństwa – odparł.
Mary zastanowiła się, po czym pokręciła głową.
– Nie wiem, co znaczą te słowa. Czy Daniel wiedział?
– Nie. Szaman kazał mu nad tym pomyśleć – odparł Bob. – Dlaczego to jest takie ważne?
– Ponieważ… – Mary zmarszczyła brwi i zamknęła oczy, jakby naszło ją jakieś bolesne wspomnienie. Szybko się jednak otrząsnęła i wyjaśniła: – Nasz prawdziwy wujek zaginął. Pomagał mamie wychowywać mnie i Daniela, kiedy nasz ojciec opuścił rezerwat. Ojciec zniknął wiele lat temu. Teraz to samo stało się z wujkiem. Wyszedł z wioski ponad miesiąc temu i Daniel szuka go po lasach.
– Dzieje się tu coś dziwnego – powiedział Bob. – Mój tata także zaginął.
Mary pokiwała głową, jej ciemne oczy posmutniały. Nagle zobaczyła, że ktoś z tłumu daje jej jakiś znak. Był to ten sam szczupły mężczyzna, któremu wódz przekazywał instrukcje. Trzej Detektywi nawet nie zauważyli, kiedy wyszedł z chaty.
– Wasza półciężarówka jest już gotowa do drogi – oznajmiła, pocierając zaczerwienione oczy.
Poprowadziła chłopców na drugi koniec wioski, gdzie stały samochody. Po drodze mijali uwiązane na łańcuchach psy. W pewnym memencie detektywi zwrócili uwagę na wysoki kopiec z ziemi, o średnicy dużego domu.
– To coś w rodzaju łaźni parowej. Tutaj mężczyźni oczyszczają swoje ciała – wyjaśniła Mary.
– Chciałbym cię jeszcze o coś zapytać – zwrócił się do niej Jupe. Sięgnął do przepastnej kieszeni koszuli i wydobył z niej dwa niedopałki. – Czy wiesz może, kto pali takie papierosy?
– Nie – odparła zdziwiona dziewczyna.
Rozczarowany Jupiter schował niedopałki do kieszeni.
Między starymi ciężarówkami i dżipami chłopcy zauważyli lśniącego, nowego, czerwonego forda pikapa.
– Należy do wodza – powiedziała Mary. – To dobry człowiek i najlepszy strzelec w wiosce. Kupuje nam nowe ubrania, narzędzia i części do samochodów.
– Skąd bierze na to pieniądze? – spytał Jupiter.
Mary wzruszyła ramionami.
– Nie wiem. Sądzę, że z dorywczej pracy w Diamond Lake. To nie moja sprawa. – Poklepała zderzak zdezelowanego, zardzewiałego forda. – Ta stara półciężarówka również jest własnością Wodza. Chce ją wam wypożyczyć. Dbajcie o nią. Macie ją zostawić koło stacji straży leśnej w Diamond Lake.
Chłopcy upchnęli swoje rzeczy z tyłu samochodu i wsiedli do kabiny. Zauważyli, że brakuje pasów bezpieczeństwa. Pete zajął miejsce za kierownicą. Znał się na mechanice i był najlepszym kierowcą śród Trzech Detektywów.
– Jedźcie przez cały czas naszą drogą na północ, aż do miejsca, gdzie łączy się ona z dwupasmowym traktem do zwózki drewna. Wtedy skręćcie na zachód. Trakt doprowadzi was do szosy. Skręćcie w prawo i kierujcie się już prosto na Diamond Lake.
Podziękowali dziewczynie, a Mary uśmiechnęła się i pomachała wszystkim na do widzenia, przez cały czas wpatrując się w Boba. Pete uruchomił silnik, strzeliła rura wydechowa, w całej wiosce rozszczekały się psy. Chłopcy odjechali, wzniecając za sobą tumany pyłu.
– Nareszcie cztery koła! – zawołał z satysfakcją Pete.
– Tak – mruknął Jupe. – Jakaś rekompensata za tolerowanie tej obrzydliwej popularności, jaką cieszy się Bob.
– Przykro mi, chłopaki – radośnie powiedział najprzystojniejszy z Trzech Detektywów. – Trzeba korzystać z tego, co Bozia dała.
Jupe i Pete popukali się w czoło.
Bob zagłębił się w fotelu i rozmyślał o Mary. Pete pochylił się do przodu i skoncentrował na prowadzeniu samochodu po wąskiej drodze, kierując nim tak, by nie wpaść w koleiny.
– Wódz chyba nas nie lubi – zauważył Pete.
– Ale za to szaman darzy nas sympatią – powiedział Jupe. – Dopilnował, żebyśmy dostali samochód. Widzieliście wyraz jego twarzy, kiedy Daniel przekazał mu treść wiadomości, którą otrzymał? Ten człowiek zrozumiał jej sens i wyraźnie był strapiony.
– Podejrzewasz, że coś złego się stało z wujkiem Daniela?
– Miesiąc poza domem bez żadnej informacji… To dość długo – stwierdził Jupe. – Ciekawi mnie też, dlaczego ci Indianie chorują. Mogli po prostu złapać wirusa, zastanawiam się jednak… – Pierwszy Detektyw zamyślił się, skubiąc dolną wargę. Był to jego zwykły odruch, kiedy coś głęboko rozważał.
Chłopcy przejechali kilka kilometrów i droga zaczęła się wznosić. Wjeżdżali na stromą pochyłość. Wczesnopopołudniowe słońce świeciło jasno, w rozgrzanym powietrzu mocniej pachniały sosny.
Kiedy dotarli na szczyt wzgórza, głośno strzelił gaźnik. Ruszyli w dół stromizny, samochód szybko nabierał prędkości.
Pete wcisnął hamulce. Stara półciężarówka zwolniła. Chłopiec zdjął nogę z pedału i wóz znowu jechał coraz szybciej, mijając ze świstem krzaki i drzewa.
Pete ponownie przyhamował. Pojazd zwolnił na moment. Nagle odpadł pedał hamulca. Pete uderzył stopą o podłogę. Półciężarówka pomknęła w dół. Oderwany pedał leżał bezużyteczny na podłodze pikapa.
– Nie do wiary! – Pete z wrażenia nie mógł złapać tchu. – Wysiadły nam hamulce!
ROZDZIAŁ 9. SZALONA JAZDA
Zakleszczony w koleinach pikap coraz szybciej staczał się po stromym stoku wzgórza.
Pete trzymał się kurczowo kierownicy. Siedzącym pośrodku Jupiterem rzucało jak nadmuchiwaną piłką. Bob z całej siły chwycił za podłokietnik. Przy każdym wstrząsie któryś z chłopców uderzał głową o sufit.
– Użyj ręcznego! – krzyknął Jupe.
– To nic nie da. Jedziemy zbyt szybko!
– No i co?! – wrzasnął Bob.