Псеўданiм
Напачатку сваёй творчасцi Мiрык узяў за псеўданiм прозвiшча татавай мацi — Шайбак, што ў перакладзе з цюрскiх моваў азначае «сад у квеценi». Пад Наваградкам, адкуль паходзiць род нашага бацькi, ёсць цэлае мястэчка Шайбакова, дзе жывуць нашчадкi тых ваяроў, што баранiлi Вялiкае Княства ад усходнiх i заходнiх захопнiкаў. Шайбак — прозвiшча крымска-татарскага хана. Гучны ў брата псеўданiм. Але потым ён вярнуўся да подпiсу Мiраслаў Адамчык, чым вельмi ўсцешыў тату. Нiякiх уцямных тлумачэнняў гэтай змены я ад брата не чуў, бо не вельмi дапытваўся. Гэта яго асабiстая справа. Тым больш, надыходзiў час, калi нашы подпiсы на кнiгах мянялiся ледзь не з кожнай новай публiкацыяй, бо ў Расеi прозвiшча Адамчык стала настолькi вядомым i настолькi неадназначным, што маскоўскiя кнiгагандляры папрасiлi дзе толькi можна яго зняць. Зрэшты, усе мастакi так цi iнакш, раней цi пазней карыстаюцца псеўданiмамi. Як мне, дык найлепшы ў брата быў подпiс — Мiраслаў Шайбак. Што можа лепш цешыць погляд, як сад у квеценi? Хто не зразумеў прыгажосць кветкi, той не зразумеў жыцця...
Ордэн
Дзейнасць майго брата заслугоўвае ўзнагароды. Ну хоць бы за тое, што ён стварыў выдавецтва «Сучасны лiтаратар», якое ў 2000 годзе ўжо было найбуйнейшым замежным выдавецтвам, якое працуе ў Расеi. На маскоўскiм кнiжным кiрмашы выдавецтва атрымала дыплом i скульптуру — глiнянага Івана Фёдарава, таго самага, што вучыўся ў нашага Пятра Мсцiслаўца. За гэты дыплом у нас разы тры прасiлi грошы: на падтрымку часопiса «Кнiжны бiзнэс»; на газету «Кнiжны агляд», якая разоў дзесяць аблiвала брудам i нашае выдавецтва, i нашыя кнiгi, i нашае прозвiшча; на рэкламу таго ж кiрмашу. Не далi. Мiрык сказаў «не». Ён сказаў «не», а яны сказалi «так» i дыплом далi, каб прапанаваць ордэн «Георгiеўскi крыж» з уручэннем у Крамлi. Без уручэння — 2000 даляраў, з уручэннем — 5000 даляраў. Як пры дырэктарах фабрык былi хабараносцы, так i ў Крамлi яны ёсць. І агульная дэталь: ты нiколi не даведаешся, цi дайшоў твой хабар да таго Крамля. З-за гэтай няпэўнасцi брат адмовiўся ад «крыжа». Не гатовы ён стаць «крыжаносцам», хоць i заслужыў-зарабiў на «Святога Георгiя».
10 кiламетраў
У дзяцiнстве брат не хадзiў нi ў якiя спартовыя секцыi, нават школьныя ўрокi фiзкультуры iгнараваў, даставаў праз знаёмых даведкi, нiбыта яму забаранiлi фiзiчныя нагрузкi. Можна ўявiць, як фiзрукi ненавiдзяць такiх вучняў. Аднаго фiзрука Мiрык давёў да таго, што той прылюдна абазваў брата «мяшком з гаўном». Скандал дайшоў да дырэктара школы, i наiўнага выкладчыка — а ўсе школьныя фiзрукi, далiкатна кажучы, наiўныя — перавялi працаваць у iншыя класы. Выглядала на тое, што спорт i брат нiколi не перакрыжуюцца. Ды не... У войску спатрэбiлася сiла.Каб муштраваць i ганяць маладых салдатаў, розуму было замала. Кулак у войску — такi самы аргумент, як i слова. Нават не так... Кулак, а не зброя, аснова войска. Мао памыляўся: уладу нараджае не стрэльба, а кулак. Зброя можа нарадзiць дзяржаву, дзяржаўную ўладу, але не здатная стварыць уладу ў чыстым — бiялагiчным выглядзе. Мiрыкаў кулак прынёс i ўладу, i званне, i адпачынак за выдатную службу на мяжы сацыялiстычных i капiталiстычных лагераў. З войска брат прыехаў байцом. Колькi разоў мне нават даводзiлася станавiцца памiж братавым кулаком i прадстаўнiкамi прытручанай алкаголем, гнiлавата-баязлiвай дысiдэнцка-савецкай iнтэлiгенцыi. Сiла чамусьцi не цанiлася ў антысавецкiх багемных колах, усе спадзевы былi на творчасць i розум. Прынамсi, у Беларусi было так. Мiрык паверыў у гэтую iлюзiю i надоўга закiнуў спорт. Толькi ўсё вяртаецца, калi ёсць куды вярнуцца. Усё бяжыць, калi ёсць воля бегчы. Мiрык прабягае ў дзень 10 кiламетраў, гэта звычайна, а калi стамiўся цi прыхварэў — бяжыць 6. У яго трэнажор. Брат не любiць бегаць па вулiцы, дзе дурныя сабакi ўсё ж разумнейшыя за гаспадароў, бо разумеюць, што кулак нараджае ўладу. Брат бяжыць па трэнажорнай дарожцы, бо можа сабе дазволiць мець у кватэры спартовую залу.
11 слоў
1979 год нiчым асаблiвым у знiшчэннi беларускай культуры не вылучаўся. Савецка-таталiтарная сiстэма, грунтуючыся на спадчыне Расейскай iмперыi, вынiшчала ўсё iншароднае. Беларусы, хоць i лiчылiся за сваякоў рускiх, падлягалi абязмоўлiванню, абезкультурванню, русiфiкаванню, што замянялася тэрмiнам «саветызацыя», як цяпер вайна завецца «барацьбой з тэрарызмам», а воiн варожай дзяржавы — «тэрарыстам». Безудзельна глядзець на знiкненне роднай культуры, цi яшчэ горш — апраўдваць такi гвалт брат, як i я з сябрамi, не мог. А што мы маглi? Маглi даць адзiн аднаму слова, што пакуль жывем, датуль i мова наша i культура будуць жыць... Мова жыве ў сказе. Сказ — завершаная думка. Шмат слоў не трэба, каб выказаць ясную думку. 11 слоў дастаткова, каб збудаваць выразны сказ. Кожны паабяцаў штодня пiсаць не меней за 11 беларускiх слоў. Каб замацаваць клятву, мы выбiлi на руках татуiроўкi з лiчбаю 11. Лiчбы пiсалiся па-стараславянску, гэта значыць, складалiся з лiтараў i цiтлаў над iмi. Хутка чвэрць стагоддзя мiне, як мы пiшам свае беларускiя словы: хто ў артыкулах, хто ў сцэнарах, хто ў вершах, хто ў дзённiках. За гэты час беларуская культура i мова перажылi i росквiт пасля абвяшчэння дзяржаўнай незалежнасцi, i заняпад пасля ганебнага рэферэндуму. Мярзотныя настроi выклiкае яшчэ i бясконцая чарада ўцёкаў на эмiграцыю беларускiх палiтыкаў, лiтаратараў, мастакоў, журналiстаў, студэнтаў... Іх почасту кволыя, адарваныя ад нашай рэчаiснасцi артыкульчыкi не могуць выклiкаць нат спачування. А цi патрэбны каму нашы 11 беларускiх слоў? Патрэбны. Мне дастаткова ведаць, што маё беларускае слова патрэбна брату.