“Ik zou de verrader ter dood gaan brengen,” zei de Hertug, “toen ik bedacht hoe leuk het voor je zou zijn hem zelf dood te martelen. Daar zal je van opvrolijken. De boogvlam is weldra heet en dan kan je hem stukje voor stukje roosteren en hem vooruit sturen als een offer aan Elektro om het pad voor te bereiden voor jouw komst.”
“Dat is erg nadenkend van je,” zei Jason die naar Mikahs gehavende gestalte keek. “Keten hem aan de muur en laat ons dan alleen, zodat ik erg ingewikkelde en afschuwelijke martelingen voor hem kan bedenken.”
“Ik zal doen wat je vraagt. Maar je moet me wel naar de plechtigheid laten kijken. Ik stel altijd belang in nieuwe martelingen.”
“Daar ben ik wel zeker van, Hertug.”
Ze gingen weg en Jason zag Ijale met het keukenmes op Mikah afsluipen.
“Niet doen,” zei Jason. “Het heeft geen zin, geen enkele zin.”
Ze legde gehoorzaam het mes neer en pakte de spons om Jasons gezicht te betten. Mikah hief zijn hoofd op en keek Jason aan — zijn hele gezicht was beurs en een oog was zo gezwollen dat het dichtzat.
“Zou je me misschien willen vertellen,” vroeg Jason, “wat je voor de duivel dacht te bereiken door ons te verraden en mij door de Trozelligoj te laten ontvoeren?”
“Ook al martel je me, mijn lippen blijven eeuwig gesloten.”
“Doe niet stommer dan anders. Niemand zal je martelen. Ik vraag me alleen maar af wat je deze keer van plan was — wat zette je tot deze streek aan?”
“Ik deed wat ik het beste vond,” zei Mikah terwijl hij zich oprichtte.
“Jij doet altijd wat je het beste vindt — alleen denk je gewoonlijk verkeerd. Vond je dat ik je niet goed behandelde?”
“Wat ik heb gedaan was niet persoonlijk. Het was voor de bestwil van de lijdende mensheid.”
“Ik denk dat je het voor de beloning en voor een nieuwe baan deed en omdat je kwaad op me was,” drong Jason aan die Mikahs zwakheden heel goed kende.
“Nooit! Als je het dan toch moet weten… ik deed het om oorlog te voorkomen…”
“Wat bedoel je daar eigenlijk mee?”
Mikah fronste zijn voorhoofd en zag er dreigend en streng uit ondanks zijn blauwe oog. Zijn kettingen ratelden toen hij beschuldigend naar Jason wees.
“Toen je op een dag dronken was bekende je mij je misdaad, en sprak je over je plannen om temidden van deze onschuldige mensen een dodelijke oorlog te voeren, om hen in slachtingen onder te dompelen en hen te bezwaren met wrede tirannie. Toen wist ik wat me te doen stond. Je moest worden tegengehouden. Ik dwong mezelf te zwijgen want ik durfde geen woord te zeggen uit angst dat ik mijn plannen zou verraden, want ik wist een manier.
“Ik was benaderd door een man die in dienst was van de Trozelligoj, een familie van eerlijke arbeiders en werktuigkundigen, naar hij mij verzekerde, die jou bij de Perssonoj vandaan in dienst wilden nemen tegen een goed loon. Die keer antwoordde ik hem niet, omdat ieder plan om ons te bevrijden geweld zou inhouden en het verlies van levens en dat kon ik niet in overweging nemen, ook al betekende mijn weigering dat ik geketend zou blijven. Maar toen ik jouw bloeddorstige voornemens vernam, onderzocht ik mijn geweten en zag ik wat er moest worden gedaan. We zouden hier allemaal vandaan worden gehaald en naar de Trozelligoj worden gebracht, die beloofden dat ze je geen kwaad zouden doen, hoewel ze je wel gevangen zouden houden. De oorlog zou zijn afgewend.”
“Je bent een simpele dwaas,” zei Jason zonder woede. Mikah bloosde.
“Het kan me niet schelen wat je van me denkt. Ik zou weer hetzelfde doen als ik de gelegenheid kreeg.”
“Zelfs als je wist dat de groep waaraan je je verkocht geen haar beter was dan die hier? Belette je er niet een Ijale te doden tijdens de strijd? Ik veronderstel dat ik je daarvoor moet bedanken — ook al ben jij degene die haar in die toestand bracht.”
“Ik wil jouw dank niet. Het was de hartstocht van het ogenblik die hen haar deed bedreigen. Ik kan het ze niet kwalijk nemen…”
“Het maakt toch niets meer uit. De oorlog is afgelopen; ze hebben verloren en mijn plannen voor een industriële revolutie gaan gewoon door, ook zonder mijn persoonlijke aandacht. Ongeveer het enige wat je hebt bereikt is mijn dood — wat ik je erg moeilijk kan vergeven.”
“Wat voor waanzin…?”
“Waanzin, jij bekrompen idioot!” Jason hees zich op een arm overeind maar hij moest zich weer laten vallen toen een pijnscheut door de wattendekens van het gif heendrong. “Denk je soms dat ik hier lig omdat ik moe ben? Jouw ontvoering en jouw gekonkel deden me heel wat dieper in de strijd belanden dan ik van plan was, recht in een lang scherp, onhygiënisch zwaard. Het doorstak me als een zwijn.”
“Ik begrijp niet wat je daar zegt.”
“Dan ben je verschrikkelijk dom. Ik werd doorstoken van voor naar achteren. Mijn kennis van de anatomie is niet zo goed als hij zou kunnen zijn, maar ik zou zo zeggen dat er geen vitale organen zijn geraakt. Als mijn lever of een hoofdader was geraakt, zou ik nu niet tegen je praten. Maar ik weet geen manier om een gat in een buik te maken zonder een of twee darmlussen te beschadigen, het buikvlies door te snijden en een heleboel aardige, hongerige bacteriën naar binnen te brengen. Voor het geval je al lang niet meer in je eerste hulp boek hebt gelezen, daarna krijg je een buikvliesontsteking, die, de medische wetenschap op deze planeet in aanmerking genomen, voor honderd procent fataal is.”
Dat legde Mikah gelukkig het zwijgen op, maar het vrolijkte Jason niet erg op. Dus deed hij zijn ogen maar dicht om een beetje uit te rusten. Toen hij ze weer opende was het donker en tot de dageraad deed hij nu en dan een dutje. Toen moest hij Ijale wakker maken om haar te vragen hem het kistje met bede wortels te brengen. Ze wiste zijn voorhoofd af en hij zag de uitdrukking op haar gezicht.
“Dan wordt het hier dus niet warmer,” zei hij. “Ik ben het zelf.”
“Je raakte voor mij gewond,” jammerde Ijale en ze begon te huilen.
“Onzin,” zei Jason tegen haar. “Op wat voor manier ik ook doodga, het is altijd zelfmoord. Dat heb ik lang geleden zo geregeld. Op de planeet waar ik werd geboren was er niets anders dan zonnige dagen, eindeloze rust en een lang, lang leven. Ik besloot daarvandaan te gaan omdat ik een kort, vol leven verkoos boven een lang en leeg leven. Geef me nu nog een stukje van die wortel, want ik wil graag mijn moeilijkheden vergeten.”
Het gif was krachtig en de ontsteking was ernstig. Jason dreef weg in de rode mist van de bede en toen hij daaruit ontwaakte zag hij dat er niets was veranderd. Ijale verzorgde hem nog steeds en Mikah zat in de verste hoek in zijn ketenen te mokken. Hij vroeg zich af wat er met hen zou gebeuren als hij doodging en die gedachte maakte hem ongerust.
In een van die zwarte, heldere ogenblikken hoorde hij het geluid, een aanzwellend geraas dat plotseling de lucht buiten verscheurde en toen wegstierf. Hij duwde zich overeind op zijn ellebogen zonder op de pijn te letten en schreeuwde.
“Ijale, waar ben je? Kom onmiddellijk hier!”
Ze rende uit de andere kamer naar hem toe en hij hoorde geschreeuw buiten, stemmen op het kanaal en op de binnenplaats. Had hij het echt gehoord? Of was het een koortsvisioen. Ijale probeerde hem naar beneden te drukken, maar hij duwde haar weg en riep naar Mikah. “Heb je net iets gehoord? Hoorde je het?”
“Ik sliep — ik dacht dat ik iets hoorde…”
“Wat?”
“Geraas — ik werd er wakker van. Het klonk als… maar dat is onmogelijk…”
“Onmogelijk? Waarom onmogelijk? Het was een raketmotor niet? Hier op deze primitieve planeet.”
“Maar er zijn hier geen raketten.”
“Nou wel, idioot. Waarom denk je eigenlijk dat ik mijn zend-gebedsmolen heb gebouwd?”